Γράφει ο Θάνος Παπανικολάου
ΠΑΤΕΡΑ, ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ
Κάθε μέρα στη δουλειά..
Κάθε μέρα μια σκλαβιά..
Για λίγο και για πάντα και για όλα..
Στη φορτούνα δικαστής..
Ήσυχος πολεμιστής..
Ιχνηλάτης με λιωμένη σόλα..
Στις ρωγμές σκληρός αρμός..
Στα βαριά σκοτάδια φως..
Πάντα ρόλος δεύτερος και πρώτος..
Αγκαλιά για ν’ ακουμπάς..
Σάκος για να τον χτυπάς..
Πρόθυμος για μανιασμένος στόχος..
Της μαμάς η αλλαγή..
Της γιαγιάς η εμμονή..
Της μικρής σου αδερφής η γλύκα..
Ο επιμένων που νικά..
Και ο άνθρωπος φωτιά..
Φτάνοντας της παγωνιάς η ήττα..
Πως θα υπήρχε εποχή..
Που δε θα ‘σουνα εκεί..
Δεν το πίστευα ποτέ μου, για φαντάσου..
Τα παιδιά από παιδιά..
Έγιναν δέντρα ψηλά..
Και τα φύλλα τους πατούν στα βήματα σου..
Το κενό είναι βαρύ..
Της ζωής μου το φλουρί..
Θα ‘χει πάντοτε το σχήμα της καρδιάς σου..
Το ουζάκι σου διπλό..
Το χαμόγελο ζεστό..
Όλα εντάξει είναι πατέρα, ξεκουράσου..
——————————————————————
Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η γιορτή των απανταχού μπαμπάδων..
Πρώτη φορά στο Facebook είδα τόσες μαζεμένες αναφορές..
Λόγια γεμάτα καλοσύνη, λόγια γαμάτα, λόγια σταράτα..
Τα παιδιά που έχουν ακόμα τους μπαμπάδες τους πανηγύριζαν για αυτό..
Τα παιδιά που δεν τους έχουν πια γιόρταζαν μαζί τους..
Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν σαν να ένιωσα πρώτη φορά πως αποτυπώθηκε μια τάση καινούρια, μια τάση “επανόρθωσης” της όμορφης αδικίας της φύσης..
Ότι το πατριαρχείο των δισύλλαβων εννοιών το δικαιούται μόνο η μαμά..
Όχι..
Όχι, πλέον..
Η τελειότητα της μητρότητας είναι αδιαμφισβήτητα πιο λαμπερή από ποτέ..
Και έτσι πρέπει..
Φέτος, όμως, ένιωσα αλλιώτικα το γιατί συμβαίνει αυτό..
Γιατί πάντα ένας διακόπτης μπαμπάς, ανάβει καθημερινά, διακριτικά και άδολα, τη λάμπα της μεγαλειώδους βιτρίνας της..
Να τα πείτε..
Να τα πείτε όλα..
Να τα πείτε, πριν γίνουν σιωπές που καίνε το λαιμό..
Για εσάς που τους έχετε ακόμα το λέω.
Εις το επανιδείν..
Θ.
