«The Atlantic»: Η Όμικρον είναι η αρχή του τέλους
Ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της παραλλαγής, η διάθεση για λοκντάουν ή άλλα μεγάλης κλίμακας μέτρα, απλώς δεν υπάρχει
Απόδοση από άρθρο του Yascha Mounk για το The Atlantic
Αυτές τις μέρες όλοι οι γνωστοί μου έχουν κόβιντ.
Στην αρχή της πανδημίας είτε δεν νοσούσαν, είτε δεν μπορούσαν να κάνουν τεστ. Ευτυχώς, τώρα, παρόλο που είναι πολλά τα άτομα, έχουν ήπια συμπτώματα.
Το ίδιο μοτίβο που βλέπω στους κοντινούς μου ανθρώπους παρατηρείται και στην Αφρική, όπου ταυτοποιήθηκε για πρώτη φορά ή Όμικρον, πιο πολλά κρούσματα με μικρότερη θνητότητα.
Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο σε όλα τα μέρη του κόσμου και ακόμα τα στοιχεία δεν δείχνουν με σαφήνεια την έκβαση της πανδημίας.
Το σίγουρο είναι πως έχουμε μπροστά μας το τέλος της πανδημίας ως κοινωνικό φαινόμενο.
Από την αρχή της πανδημίας επίσης, όλοι διαφωνούσαν με όλους για το αν πρέπει να πάρουμε όλα αυτά τα αυστηρά μέτρα. Και όσο περνάει ο καιρός φτάνουν όλοι στο σημείο -παρόλη την εκθετική αύξηση των κρουσμάτων- να μην θέλουν πάλι εγκλεισμό, μείωση της μετάδοσης, μάσκες κ.α. Φαίνεται σα να είμαστε έτοιμοι να παραιτηθούμε.
Οι τελευταίες αποφάσεις της κυβέρνησης είναι ενδεικτικές της κατάστασης αυτής. Ανακοινώνονται μέτρα της αντιμετώπισης των κρουσμάτων, αλλά όχι το πως θα αποφύγουμε τα κρούσματα εξαρχής.
Αν η Όμικρον ή κάποια άλλη παραλλαγή αρχίσουν να μας στέλνουν στο νοσοκομείο, αυτό θα αλλάξει. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν πως μια πανδημία τελειώνει όταν ο πληθυσμός μάθει να ζει με αυτή, κάτι που έχει αρχίσει να συμβαίνει.
Η νέα κανονικότητα όμως ίσως να αποδειχθεί επικίνδυνη. Ίσως όμως συμβεί αυτό που γίνεται πάντα με τους ιούς και όσο περισσότερο κυκλοφορεί, τόσο θα αποδυναμώνεται και θα μειώνεται η θνητότητα.
Αυτό που θα ορίσει την κατάσταση είναι το πόσο ήπιες ή φονικές θα είναι οι επόμενες μεταλλάξεις. Οι χώρες όμως έχουν κουραστεί και υπάρχει μια διάχυτη παθητικότητα.
Όταν ήμουν μικρός και έβλεπα τις ειδήσεις, έβλεπα τους κατοίκους στη Βαγδάτη ή το Τελ Αβίβ να κινδυνεύουν καθημερινά και αναρωτιόμουν πως τολμούν να πηγαίνουν ακόμα και για έναν καφέ. Η αλήθεια είναι πως η ανθρωπότητα έχει έρθει αντιμέτωπη με πολύ μεγαλύτερους κινδύνους, από αυτούς που αντιμετωπίζουμε τώρα, τουλάχιστον στις αναπτυγμένες χώρες, ακόμα και μετά από 24 μήνες πανδημίας.
Είμαστε άραγε γενναίοι ή έχουμε άγνοια κινδύνου; Ό,τι κι από τα δυο αν συμβαίνει, μάλλον δεν θα αλλάξει. Η αποφασιστικότητα μας για να συνεχίσουμε τις ζωές μας είναι ένα βαθιά ανθρώπινο -και ίσως αμετάβλητο- χαρακτηριστικό.
Το 2020 θα μείνει στην ιστορία, ως η χρονιά όπου οι άνθρωποι απομονώθηκαν τελείως από τις κοινωνικές τους δραστηριότητες για να σταματήσουν την μετάδοση ενός επικίνδυνου παθογόνου μικροοργανισμού. Αυτό ήταν εφικτό να γίνει για κάποιους μήνες, αλλά σίγουρα δεν θα είναι εφικτό για χρόνια ή δεκαετίες.
Ό,τι ζημιά και να κάνει η Όμικρον στο άμεσο μέλλον, οι ζωές μας πιθανότατα θα είναι πιο κοντά σε ό,τι ήταν στο 2019, παρά την άνοιξη του 2020.
