Όπως και το 1968, ο Δημοκρατικός κινδυνεύει να είναι ο υποψήφιος του χάους και του πολέμου
Ένας γνώστης της ριζοσπαστικής αισθητικής μπορεί να βρει πολλά να καταγράψει αυτές τις μέρες παρατηρώντας τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης στα πανεπιστήμια του Ivy League: τα μαύρα ή κόκκινα κεφιγιέ, τα τύμπανα κόνγκα, τα λαϊκά τραγούδια, τις κιτς πινακίδες (“Dykes 4 Divestment”) και τις επιδεικτικές αραβικές προφορές της λέξης “Γάζα”, που θυμίζουν τόσο πολύ την ισπανική κλίση που έδιναν στη “Νικαράγουα” οι φιλο-Σαντινίστα ακτιβιστές τη δεκαετία του 1980.
Και έπειτα, υπάρχουν και οι κομψές διατμηματικές χειρονομίες των διαδηλωτών: “Αναγνωρίζουμε το ρόλο μας ως επισκέπτες και, για πολλούς από εμάς, αποικιοκράτες, σε αυτή τη γη”, γράφει η τρίτη από τις εννέα “κατευθυντήριες γραμμές της κοινότητας” που είναι γραμμένες σε έναν πίνακα στο “Gaza Solidarity Encampment”, το bivouac των θολωτών σκηνών στο νότιο γκαζόν του Πανεπιστημίου Columbia. Όχι μόνο η γη κατοικούνταν κάποτε από ιθαγενείς Αμερικανούς, αλλά το Columbia ήταν ένοχο για “συνενοχή στον εκτοπισμό της μαύρης και μελαψής κοινότητας του Χάρλεμ”.
Αλλά τέτοια εμβλήματα πολιτικού γούστου είναι επιφανειακά. Μπορεί να παραπλανήσουν τον παρατηρητή σχετικά με την οργή πολλών διαδηλωτών, σχετικά με το πόσο βαθιά αισθάνεται και πόσο βαθιά διχάζει τα πανεπιστήμια, φέρνοντας αντιμέτωπους κάποιους αραβοαμερικανούς φοιτητές και τους συμμάχους τους με κάποιους εβραίους φοιτητές και τους δικούς τους. Στα ελίτ ιδρύματα, χρόνια άνισης εφαρμογής των κωδίκων λόγου, άνισης προσοχής σε όσους προσβάλλονται από τον λόγο, έχουν αφήσει φοιτητές, αποφοίτους, καθηγητές και ακόμη και προέδρους να φαίνονται αβέβαιοι για το ποιοι είναι οι κανόνες και πώς να τους επιβάλλουν. Αυτό τους έχει καταδικάσει στο να αγωνίζονται, για το πώς να αγωνιστούν γι’ αυτό για το οποίο αγωνίζονται. Στο Columbia, η απόφαση του προέδρου, Minouche Shafik, να βάλει την αστυνομία της Νέας Υόρκης να διαλύσει μια προηγούμενη κατάληψη στις 18 Απριλίου, συλλαμβάνοντας περισσότερους από 100 φοιτητές, προκάλεσε εξέγερση της σχολής.
Στις 22 Απριλίου οι καθηγητές συγκεντρώθηκαν στα γρανιτένια σκαλοπάτια της Low Memorial Library, του κεντρικού διοικητικού κτιρίου, για να ζητήσουν συγγνώμη και αμνηστία για τους φοιτητές. Ένας από τους ομιλητές, ο Christopher Brown, καθηγητής ιστορίας, κατηγόρησε τον Dr. Shafik ότι έθεσε σε κίνδυνο τους φοιτητές και ότι δεν υπερασπίστηκε την αριστεία του Columbia στην κατάθεσή του σε επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων την προηγούμενη ημέρα της αστυνομικής επιδρομής. “Έχει χάσει το προνόμιο να ηγείται αυτού του σπουδαίου πανεπιστημίου”, δήλωσε ο καθηγητής Brown, υπό τις θορυβώδεις επευφημίες και το σύνθημα “Παραιτηθείτε!” από εκατοντάδες φοιτητές. Το πανεπιστήμιο λέει ότι διαπραγματεύεται με τους φοιτητές σχετικά με τη νέα κατάληψη, ακόμη και όταν οι εργάτες στήνουν καρέκλες σε κοντινή απόσταση για την έναρξη της τελετής του επόμενου μήνα.
Όλη αυτή η οργή πλησιάζει σε έναν άλλο θεσμό, το Δημοκρατικό Κόμμα, και τον ηγέτη του, τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν. Η λυδία λίθος για τους διαδηλωτές του Columbia είναι ο αγώνας σε αυτό το πανεπιστήμιο τον Απρίλιο του 1968 για φυλετική δικαιοσύνη και κατά του πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος κορυφώθηκε με την καταστολή της αστυνομίας και περισσότερες από 700 συλλήψεις. Για τους Δημοκρατικούς σε εθνικό επίπεδο, το 1968 μετατρέπεται επίσης σε σημείο αναφοράς, και μάλιστα δυσοίωνο. Οι διαμαρτυρίες στην πανεπιστημιούπολη εκείνης της χρονιάς βρήκαν έρεισμα στο Εθνικό Συνέδριο των Δημοκρατικών τον Αύγουστο στο Σικάγο, όπου το κόμμα σχεδιάζει να συνέλθει τον ίδιο μήνα φέτος.
Το 1968 οι αντιπολεμικοί και οι φιλοπόλεμοι αντιπρόσωποι φώναζαν και τσακώνονταν για το Βιετνάμ. Στο τέλος οι Δημοκρατικοί καταψήφισαν ένα αντιπολεμικό πρόγραμμα και πρότειναν τον Hubert Humphrey, έναν φιλελεύθερο από τη Μινεσότα, ο οποίος, ως αντιπρόεδρος του Lyndon Johnson, είχε χαρακτηριστεί ως φιλοπόλεμος. Ένα εθνικό τηλεοπτικό κοινό παρακολουθούσε με τρόμο την επίθεση της αστυνομίας του Σικάγο κατά των διαδηλωτών έξω από το ξενοδοχείο των αντιπροσώπων με δακρυγόνα και ρόπαλα. Περισσότεροι από 650 διαδηλωτές συνελήφθησαν και πολλοί τραυματίστηκαν, όπως και πολλοί αστυνομικοί.
Οποιοδήποτε χάος στο Σικάγο θα ήταν κακό για τον κ. Μπάιντεν, ο οποίος κατεβαίνει, όπως και το 2020, ως υποψήφιος της κανονικότητας. Αλλά το δράμα είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα είναι τόσο έντονο όσο το 1968. Ομάδες υπέρ της Παλαιστίνης θέλουν να ξαναγράψουν το πρόγραμμα του κόμματος για το Ισραήλ, ωστόσο τέτοιες μάχες δεν παίζονται πλέον στα συνέδρια. Οι βοηθοί του κ. Μπάιντεν θα ελέγχουν την πλατφόρμα, όπως θα ελέγχουν και το σενάριο του συνεδρίου, που τώρα είναι απλώς ένα ιδιαίτερα βαρετό τηλεοπτικό σόου. Όπως και το 1968, το Σικάγο είναι φειδωλό με τις άδειες διαμαρτυρίας, αλλά ο αστυνομικός διευθυντής, Larry Snelling, δήλωσε ότι το τμήμα ετοιμάζεται να ανταποκριθεί στη “μεγάλης κλίμακας δραστηριότητα της Πρώτης Τροποποίησης” με “συνταγματική αστυνόμευση”. Πολλοί από τους επιφανειακούς παραλληλισμούς με το 1968 μάλλον θα αποδειχθούν ακριβώς αυτό.
Παρόλα αυτά, “υπάρχει ένας αναπόφευκτος παραλληλισμός”, λέει ο Bill Ayers, ο οποίος ως ηγέτης των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία ξυλοκοπήθηκε και συνελήφθη στο Σικάγο το 1968. “Και αυτός είναι ότι ο Hubert Humphrey, ο μεγάλος φιλελεύθερος από τις μεσοδυτικές πολιτείες, προσπάθησε πολύ αργά να απεγκλωβιστεί από το να είναι υποστηρικτής του Βιετνάμ”. Κυνηγημένος από αντιπολεμικούς διαδηλωτές, ο Humphrey αγωνίστηκε να ενώσει τους Δημοκρατικούς και τελικά έχασε οριακά από τον Ρίτσαρντ Νίξον. “Η ειρωνεία της ιστορίας”, λέει ο Dr. Ayers. “Πώς μπόρεσε ο Ρίτσαρντ Νίξον να εκλεγεί ως υποψήφιος για την ειρήνη; Να ένα μεγάλο αντικομμουνιστικό πολεμοκάπηλο καθίκι”. Αν και ως πρόεδρος ο Νίξον θα ενέτεινε τον πόλεμο, ισχυριζόταν ως υποψήφιος ότι είχε ένα “μυστικό σχέδιο” για τον τερματισμό του. Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει πει ότι θα τερμάτιζε τον πόλεμο στην Ουκρανία σε μια μέρα και, αναφερόμενος στον πόλεμο στη Γάζα, έχει πει στο Ισραήλ να “τελειώνουμε”.
Είναι ούτως ή άλλως περισσότερο σαν κατευθυντήριες γραμμές
Ίσως ο κ. Μπάιντεν καταφέρει να μεσολαβήσει για την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και η οργή να διαλυθεί. Ίσως οι διαδηλωτές που φώναζαν “Γενοκτονία Τζο” να εμφανιστούν παρ’ όλα αυτά για να τον ψηφίσουν. Ο Dr. Ayers, ο οποίος συνέβαλε στην ίδρυση της μαχητικής Weather Underground και πέρασε χρόνια ως φυγάς, τράβηξε τον μοχλό για τον Humphrey. “Ψηφίζω πάντα το μικρότερο από τα δύο κακά”, λέει, “επειδή είναι λιγότερο κακό”. Υποστηρίζει ότι η ψήφος είναι μια πρακτική και όχι ηθική πράξη, λόγια που άλλοι ακτιβιστές θα μπορούσαν να λάβουν υπόψη τους.
Οι πιο στοχαστικοί από τους ακτιβιστές του Columbia, παρεμπιπτόντως, μπορεί επίσης να έχουν κάτι να διδάξουν σε όλους τους άλλους, εντός και εκτός πανεπιστημιούπολης. “Δεσμευόμαστε να υποθέτουμε τις καλύτερες προθέσεις, να παραχωρούμε στον εαυτό μας και στους άλλους χάρη όταν γίνονται λάθη”, αναφέρει η όγδοη κοινοτική κατευθυντήρια γραμμή στο Encampment Αλληλεγγύης στη Γάζα, “και να προσεγγίζουμε τις συγκρούσεις με στόχο την αντιμετώπιση και την επιδιόρθωση”.
