Οι γυναίκες έχουν στερηθεί την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και τα μέσα διαβίωσής τους. Η διεθνής κοινότητα πρέπει να εισακούσει τα αιτήματά τους
Οι γυναίκες ελάχιστα εμφανίζονται στο Hollywoodgate, το ανατριχιαστικό και αξιόλογο ντοκιμαντέρ για τους Ταλιμπάν. Τρία χρόνια μετά την επιστροφή των μαχητών τους στην Καμπούλ τον Αύγουστο του 2021, αυτή η απουσία αφηγείται τη δική της ιστορία συστηματικής περιθωριοποίησης και υποταγής.
Ο πόλεμος των Ταλιμπάν κατά των κοριτσιών και των γυναικών έχει ενταθεί. Στερούμενες την εκπαίδευση, την εργασία, ακόμη και την ευκαιρία να περπατήσουν σε πάρκα ή να επισκεφθούν δημόσια λουτρά, οι μισές γυναίκες του πληθυσμού του Αφγανιστάν ζουν μια ιδιαίτερα συρρικνωμένη και φοβισμένη ζωή. Η κυριαρχία των Ταλιμπάν δεν αποτελεί απλώς ένα σκληρό και ταπεινωτικό πλήγμα στα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους, αλλά μια υπαρξιακή απειλή. Σε μια έκθεση του Μαΐου, ο ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Αφγανιστάν, Ρίτσαρντ Μπένετ, ανέφερε τα λόγια μιας γυναίκας: «Ήμουν η βιοπαλαιστής και τώρα [δεν] έχω δουλειά, δεν έχω εισόδημα και τα παιδιά μου ζητούν φαγητό, δεν έχω άλλη επιλογή από το να σκεφτώ την αυτοκτονία».
Οι Ταλιμπάν έχουν ήδη δολοφονήσει δικηγόρους, ακτιβίστριες, φοιτήτριες, αστυνομικούς και άλλες γυναίκες, καθώς επίσης τις έχουν υποβάλει σε βασανιστήρια και κακοποίηση. Οι ανησυχίες ότι θα επαναλάβουν τους δημόσιους λιθοβολισμούς παραμένουν. Αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να αφαιρέσουν τη ζωή των γυναικών. Αφαιρέστε τους τα προς το ζην και αυτές (και τα παιδιά τους) λιμοκτονούν. Αναγκάστε τις να εξαρτώνται από βίαιους άντρες, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν, και θα δολοφονηθούν. Μειώστε την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και πεθαίνουν από θανάτους που μπορούν να προληφθούν. Αφαιρέστε κάθε ελπίδα και κάποιοι θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τρόπος να συνεχίσουν.
Οι άνδρες και τα αγόρια υποφέρουν επίσης από την εξαφάνιση του οικογενειακού εισοδήματος ή από τους θανάτους των συζύγων και των μητέρων που μπορούν να αποφευχθούν. Κάποιοι αντιμετωπίζονται βάναυσα από τους Ταλιμπάν επειδή αντιστέκονται στην κακομεταχείριση των γυναικών ή επειδή δεν ελέγχουν τη συμπεριφορά των γυναικών συγγενών τους. Οι τιμωρίες για τη μη συμμόρφωση με τις οδηγίες των Ταλιμπάν «είναι συχνά αυθαίρετες, αυστηρές και δυσανάλογες», σημείωσε τον Ιούλιο η αποστολή του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν.
Στην έκθεσή του τον Μάιο, ο κ. Μπένετ σημείωσε ότι ο συλλογικός αντίκτυπος είναι όχι μόνο βαθύς αλλά και αυξανόμενος: «Με κάθε γενιά, θα υπάρχουν λιγότερες γυναίκες με εκπαιδευτικό υπόβαθρο που θα τους επιτρέπει να αναλάβουν ρόλους εκτός σπιτιού … Το Αφγανιστάν [χάνει] περισσότερο από τους μελλοντικούς του εργαζόμενους στον τομέα της υγείας, με τους συνακόλουθους κινδύνους για τις γυναίκες και τα κορίτσια. Η θεσμοθετημένη έμφυλη καταπίεση των Ταλιμπάν στερεί από το Αφγανιστάν τις μελλοντικές του γυναίκες μηχανικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους, βιολόγους, πολιτικούς και ποιήτριες». Τα διαδικτυακά εκπαιδευτικά προγράμματα αποτελούν ένα περιορισμένο και εντελώς ανεπαρκές υποκατάστατο της σωστής σχολικής εκπαίδευσης, αλλά παρ’ όλα αυτά χρειάζονται καλύτερη διεθνή υποστήριξη. Ο κ. Μπένετ έχει επίσης ζητήσει την ποινικοποίηση του απαρτχάιντ των φύλων βάσει του διεθνούς δικαίου. Θα πρέπει να εισακουστεί.
Είναι ακόμη πιο θλιβερό, λοιπόν, το γεγονός ότι οι γυναίκες και τα κορίτσια του Αφγανιστάν όχι μόνο εξαναγκάζονται από τους Ταλιμπάν, αλλά και απογοητεύονται από εκείνους που υποσχέθηκαν υποστήριξη. Στον τρίτο γύρο των συνομιλιών του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν στη Ντόχα αυτό το καλοκαίρι, τα γυναικεία και άλλα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν εκτός ημερήσιας διάταξης και οι γυναίκες και άλλοι εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών αποκλείστηκαν από το τραπέζι, προς οργή των ομάδων δικαιωμάτων, των ακτιβιστών, του κ. Μπένετ και της ίδιας της επιτροπής του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών. Η Φάουζια Κούφι, πρώην αντιπρόεδρος του αφγανικού κοινοβουλίου και διαπραγματεύτρια για την ειρήνη, έγραψε για την «απόγνωση, το σοκ και την απογοήτευση» των γυναικών. Η απόφαση ενθάρρυνε τους Ταλιμπάν, με τον επικεφαλής εκπρόσωπό τους Ζαμπιχουλάχ Μουτζαχίντ να κάνει διάλεξη στη Δύση για την ανάγκη «να απομακρυνθούν τα εμπόδια που εμποδίζουν την ανάπτυξη των σχέσεων».
Η διεθνής κοινότητα δεν βρίσκεται αντιμέτωπη με μια επιλογή μεταξύ της επιδίωξης αμοιβαία αποκλειόμενων στόχων των δικαιωμάτων των γυναικών και των ανθρωπιστικών αναγκών, όπως ορισμένοι έχουν προτείνει. Κάθε άλλο: τα δύο είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η απαγόρευση των γυναικών να εργάζονται στις περισσότερες θέσεις σε οργανισμούς βοήθειας σημαίνει ότι πολλοί άλλοι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε βοήθεια λόγω του διαχωρισμού των φύλων. Οι γυναίκες του Αφγανιστάν απαιτούν εκπροσώπηση όταν συζητείται το μέλλον της χώρας τους. Πρέπει να εισακουστούν.
