Η σαρωτική νίκη του Βλαντίμιρ Πούτιν σε μια ψεύτικη αναμέτρηση σηματοδοτεί την τελευταία φάση της μετάβασης από τον αυταρχισμό στην καθαρή απολυταρχία
Ένα από τα αξιοπερίεργα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η μεγάλη βαρύτητα που έδιναν οι ηγέτες της στη διεξαγωγή εκλογών. Σε μια δικτατορία, γιατί να μπει κανείς στον κόπο; Ακαδημαϊκές μελέτες κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η εξασφάλιση ποσοστού ψήφων 99% για τον μοναδικό υποψήφιο στο ψηφοδέλτιο ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο για την κινητοποίηση των πολιτών και ένας τρόπος απομόνωσης και εκφοβισμού οποιουδήποτε φιλοδοξούσε να έχει μια πραγματικά δημοκρατική επιλογή.
Υπό την καταπιεστική, παράλογη ηγεσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, οι Ρώσοι επιστρέφουν στο μέλλον. Το 87% της υπεροχής του κ. Πούτιν στις προεδρικές εκλογές της Ρωσίας – το υψηλότερο ποσοστό σε οποιαδήποτε μετασοβιετική δημοσκόπηση – επιβεβαιώνει ότι, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα μετά την πρώτη είσοδό του στο Κρεμλίνο, η επανάληψη μιας μορφής ολοκληρωτικού ελέγχου έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Έχοντας αλλάξει το Σύνταγμα για να διασφαλίσει ότι μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά, με μια νέα νίκη το 2030 θα ξεπεράσει τα 31 χρόνια δικτατορικής εξουσίας του Στάλιν.
Ο κ. Πούτιν θα αναδεικνυόταν πιθανότατα νικητής και σε αναμέτρηση που θα ήταν λιγότερο απροκάλυπτα χειραγωγημένη. Αλλά αυτή η γελοία διαφορά νίκης στέλνει το δικό της απειλητικό μήνυμα. Ο περιορισμένος χώρος για διαφωνία και πολιτικό ανταγωνισμό που υπήρχε τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του έχει εξαφανιστεί. Οι τρεις εγκεκριμένοι από το Κρεμλίνο “αντίπαλοι” υποψήφιοι στην κούρσα δεν έκαναν καμία προσπάθεια να τον κερδίσουν. Δύο δημοφιλείς αντιπολεμικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να πλήξουν τον κ. Πούτιν στις κάλπες αποκλείστηκαν για τυπικούς λόγους. Ο Αλεξέι Ναβάλνι, ο χαρισματικός ηγέτης της αντιπολίτευσης που του δημιούργησε προβλήματα το 2018, πέθανε τον περασμένο μήνα υπό μυστηριώδεις συνθήκες σε μια σκληρή σωφρονιστική αποικία.
Σε αυτή τη θλιβερή μετάβαση από τον αυταρχισμό στην καθαρή απολυταρχία, ο παράνομος πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία διαδραματίζει έναν καταλυτικό ρόλο ζωτικής σημασίας. Ο κ. Πούτιν αρχικά οραματίστηκε την “ειδική στρατιωτική επιχείρησή” του ως έναν σύντομο και θριαμβευτικό περίπατο. Όμως, η εξοντωτική φθορά που έχει στην πραγματικότητα επέλθει, με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ζωών, τον έχει αφήσει βουτηγμένο στο αίμα. Η εσωτερική καταστολή και η υπόσχεση μιας ενδεχόμενης νίκης σ’ έναν αιώνιο πόλεμο με τη Δύση επιστρατεύονται για να κρατήσουν κάθε αντίδραση μακριά.
Αγνοώντας τους ίδιους τους συμβούλους του, ο κ. Πούτιν έκανε τον πόλεμο κεντρικό θέμα της εκστρατείας. Οι επιθέσεις εναντίον οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών παρουσιάζονται ως πατριωτικές ανάγκες εν μέσω ενός υπαρξιακού αγώνα με τη Δύση. Η διαμαρτυρία έχει ουσιαστικά ποινικοποιηθεί και έχει εισαχθεί νομοθεσία που επιτρέπει στους διαφωνούντες Ρώσους πολίτες να χαρακτηρίζονται ως “ξένοι πράκτορες”. Τα σχέδια για τη στρατολόγηση βετεράνων στην κυβέρνηση και οι δυσοίωνες προειδοποιήσεις που απευθύνονται στις υποτιθέμενες παρασιτικές αστικές ελίτ δείχνουν την επιθετική στρατιωτικοποίηση μιας κοινωνίας που τίθεται σε μόνιμη πολεμική βάση.
Καθώς η πεποίθηση του Κρεμλίνου ότι μπορεί να “ξεπεράσει” την υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία αυξάνεται, η κατάσταση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Ρωσίας είναι αναμφισβήτητα ζοφερή. Όμως οι προκλητικές διαδηλώσεις της Κυριακής “Μεσημέρι ενάντια στον Πούτιν” – στις οποίες σχηματίστηκαν μεγάλες ουρές ψηφοφόρων σε μια προσπάθεια να υπερφορτωθούν ορισμένα εκλογικά τμήματα – τουλάχιστον επέτρεψαν στους αντιπάλους του πολέμου και ενός δολοφονικού καθεστώτος να αισθανθούν λιγότερο απομονωμένοι και ανίσχυροι. Μεσοπρόθεσμα, οι διοργανωτές πρέπει να ελπίζουν ότι παρόμοιες δράσεις μπορούν να κρατήσουν τη φλόγα της αντίστασης ζωντανή και ότι η Δύση θα προσφέρει όση βοήθεια μπορεί στον αγώνα τους.
Ο αντικαθεστωτικός κοινωνιολόγος Boris Kagarlitsky, ο οποίος καταδικάστηκε πρόσφατα σε πέντε χρόνια φυλάκισης σε σωφρονιστική αποικία, έγραψε πέρυσι: “Ο λαός για τον οποίο αυτό το καθεστώς αποτελεί την πιο τρομερή απειλή είναι (εκτός από τους Ουκρανούς, οι οποίοι βομβαρδίζονται καθημερινά από οβίδες και πυραύλους) οι ίδιοι οι Ρώσοι, ο λαός και ο πολιτισμός τους, το μέλλον τους”. Αυτή η παρωδία των εκλογών υπογράμμισε με ζοφερό τρόπο την άποψή του.
Πηγή : The Guardian
https://www.theguardian.com/commentisfree/2024/mar/18/the-guardian-view-on-russias-election-in-stalins-footsteps
