Ο Γιάννης Ραγκούσης έκανε τη βαρυσήμαντη πολιτική διαπίστωση πως «το ποτήρι ξεχείλισε», πήρε το καπελάκι του κι έφυγε από το ΠΑΣΟΚ. Θα ήταν μια ασήμαντη είδηση, ανάλογης ασημαντότητας με το έργο του κ. Ραγκούση στη διάρκεια της υπουργικής του θητείας. Ωστόσο, μας απείλησε φεύγοντας πως θα αγωνιστεί «για μια Ελλάδα στην οποία θα καταστεί κοινή πεποίθηση ότι για την επιβίωση της είναι ζωτικής σημασίας η επαναθεμελίωση του πολιτικού της συστήματος που συνιστά την μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων.». Θα τα κάνει όλα αυτά ο Ραγκούσης, ο «κηπουρός» του Γιώργου Παπανδρέου;
Το ό,τι με τον Βενιζέλο το ΠΑΣΟΚ «πάει στα βράχια» είναι ηλίου φαεινότερον. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όσοι εκ των προβεβλημένων υπουργών του ΓΑΠ σπεύδουν να πηδήξουν από το «ναυάγιο» μπορούν να εκφράσουν την «άλλη λύση». Για το πολύ απλό λόγο ότι στα κυβερνητικά πεπραγμένα τους υπάρχουν τα ίδια και χειρότερα. Ακατάσχετη φλυαρία και έργο μηδέν.
Με ποια αξιοπιστία και με ποιες αποδείξεις έργου μπορεί ο κ. Ραγκούσης να επαναθεμελιώσει το πολιτικό σύστημα; Με μπανάκια, ηλιοθεραπεία και διαλογική συζήτηση στις ακρογιαλιές της Πάρου; Διότι αν δεν κάνω λάθος αυτά ήταν τα βασικά προσόντα τα οποία τον έκαναν να ξεχωρίσει στα μάτια του ΓΑΠ ώστε από τα κεσεδάκια των GOODYS να μπει στα σαλόνια της πολιτικής και ο ταπεινός δημαρχάκος από τις Κυκλάδες να εκτοξευθεί στα ρετιρέ του πολιτικού συστήματος, το οποίο τώρα θέλει να επαναθεμελιώσει. Κι όλα αυτά χωρίς να λιώσει παπούτσια για vα μαζέψει ψήφους, καθώς είχε το προνόμιο να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα επικρατείας. Κανονικά θα έπρεπε να κάνει το σταυρό του που σε αυτή τη ζωή πήρε πολλά περισσότερα από όσα πραγματικά άξιζε και να μας άφηνε στην ησυχία μας.
Το ίδιο ισχύει και για άλλους «συναδέλφους» του κ. Ραγκούση που αγωνιούν για το πότε θα τους δοθεί η ευκαιρία να «αγωνιστούν». Να ξανάρθουν στα πράγματα. Να έχουν λόγο και ρόλο. Για να κάνουν όμως τι; Τι παραπάνω μπορούν να κάνουν από όσα έκαναν (και κυρίως δεν έκαναν) μέχρι σήμερα με τα γνωστά αποτελέσματα; Απολύτως τίποτα. Μετριότητες που με το «σκύψε και γλείψε» ανέβηκαν γρήγορα και πήραν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Κι επειδή ξέρουν πολύ καλά οι ίδιοι και τι έχουν δώσει και τι έχουν πάρει, έχουν κρυμμένο έναν ενοχικό εαυτό κάτω από ωραίες φρασούλες περί «επαναθεμελίωσης». Για αυτό άλλωστε και τρέμουν τα γονατάκια τους κάθε φορά που είναι υποχρεωμένοι να μιλάνε με τους εκπροσώπους των δανειστών μας.
Ας μας αδειάσουν λοιπόν τη γωνιά και ας πάνε όλοι στο Χάρβαρντ. Δεν ξέρω βέβαια αν το επιτρέπουν τα αγγλικά του κ. Ραγκούση ή είναι επιπέδου Κεδίκογλου (Σίμο δεν σε ξεχνώ, πως πάει το διάβασμα;). Σε κάθε περίπτωση υπάρχει και το Χόλλυγουντ και οι ταινίες του Ζακ Γαλυφιανάκη. Υποθέτω ότι μια πολυετής εμπειρία «κομπάρσου» θα εκτιμηθεί ως προσόν.
ΥΓ1: Γιάννη Ραγκούση, την πρόταση του Τζήμερου να κάνετε παρέα μην την παίρνεις αψήφιστα. Μπορείτε να κάνετε ένα πολύ ωραίο δίδυμο που θα θυμίζει τους γέρους του “muppet show”. Εσείς, βέβαια, μπορείτε με επιτυχία να το πείτε: The Mappes Show.
ΥΓ2: Η πολιτική διορατικότητα Ραγκούση φτάνει μέχρι την άκρη της μύτης του. Επειδή σε συνθήκες πανικού ό,τι κάνει ο ένας σπεύδουν να τον μιμηθούν και οι υπόλοιποι, τι θα γίνει αν το «πήδημα» Ραγκούση από το βυθιζόμενο ΠΑΣΟΚ ακολουθήσουν μαζικά κι άλλοι, οπότε η διάλυση του ΠΑΣΟΚ θα γίνει αιτία να «πέσει» η κυβέρνηση; Νομίζω πως τότε ο κ. Ραγκούσης θα πρέπει ν’ αλλάξει χώρα.
