Ο εικοσιεννιάχρονος που βοήθησε να γίνει το συγκρότημα σούπερ σταρ – και να πυροδοτήσει την Beatlemania στις ΗΠΑ
Του Thomas Whiteside
Τον τελευταίο καιρό φτάνουν σε εμάς οι υποψίες για μια ραγδαία αναπτυσσόμενη τρέλα μεταξύ των νέων στην Αγγλία για τη μουσική και τις δημόσιες εμφανίσεις ενός συγκροτήματος ποπ τραγουδιστών που ονομάζεται Beatles. Οι Beatles -η προέλευση του ονόματος είναι ασαφής- είναι τέσσερις νέοι από το Λίβερπουλ, οι οποίοι γεννήθηκαν όλοι κατά τη διάρκεια του Blitz. Η εμφάνισή τους, αν κρίνουμε από τις φωτογραφίες τους στον αγγλικό Τύπο, είναι χαρακτηριστική, καθώς το ντύσιμό τους περιλαμβάνει πανομοιότυπο κούρεμα – όπως το έθεσε μια εφημερίδα του Λονδίνου, σε αρχαιοβρετανικό στιλ- και κοστούμια χωρίς πέτο κατά το σχέδιο του Pierre Cardin. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από έναν έντονο ρυθμό που έμεινε γνωστός, με διάφορους τρόπους, ως Liverpool Sound και Mersey Beat, και, συνολικά, η επίδρασή τους στους Άγγλους εφήβους φαίνεται να είναι συντριπτική.
Οι Beatles έδωσαν μια βασιλική παράσταση στο θέατρο Prince of Wales, στο Λονδίνο, την οποία παρακολούθησαν η βασιλομήτωρ και η πριγκίπισσα Μαργαρίτα. Ακόμη και η βασιλομήτωρ φάνηκε να εντυπωσιάζεται. Αναφέρεται μάλιστα ότι συνομίλησε με τους Beatles στα παρασκήνια μετά την παράσταση περισσότερο από ό,τι συνήθως κάνει με τους πιο διακεκριμένους καλλιτέχνες. Ο αγγλικός Τύπος αφιέρωσε πρόσφατα σχεδόν τόση προσπάθεια και χώρο στην προσπάθεια να αναλύσει την έλξη των Beatles, όση αφιέρωσε στη συζήτηση για την πολιτική θέση του νέου πρωθυπουργού. Σε ένα άρθρο με τίτλο “Η ανατομία της Beatlemania”, οι Sunday Times του Λονδίνου τύπωσαν τις απόψεις πολλών ψυχιάτρων για το θέμα. Ένας από αυτούς έγραψε: “Κατά μία έννοια, η ανοιχτή ηρωολατρεία του συγκροτήματος είναι μια ένδειξη του πόσο πλήρως χειραφετημένοι έχουν γίνει οι έφηβοι, ένα σημάδι ότι η εφηβεία είναι πλέον μια περήφανη εμπειρία και όχι μια ντροπιαστική φάση”.
Όποια και αν είναι η φύση της Beatlemania, η χώρα αυτή πρόκειται να εκτεθεί στους φορείς της. Τις προάλλες, ο μάνατζερ των Beatles, ένας εικοσιεννιάχρονος Άγγλος ονόματι Μπράιαν Επστάιν, πέταξε στη Νέα Υόρκη για να κανονίσει τρεις εμφανίσεις των Beatles στο “The Ed Sullivan Show” τον Φεβρουάριο, και πριν πετάξει πίσω στην Αγγλία, με το συμβόλαιο στην τσέπη, είχαμε μια κουβέντα μαζί του, στη σουίτα του στο ξενοδοχείο Regency. Αποδείχθηκε ένας ευγενικός, στρογγυλόσωμος άνθρωπος, κομψά, αλλά συντηρητικά, ντυμένος και με αρκετά συμβατικό κούρεμα. “Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου εδώ έχει αναλωθεί σε συζητήσεις με τον Ed Sullivan σχετικά με τις εμφανίσεις των Beatles, οπότε φοβάμαι ότι δεν έχω δει πολύ από τη Νέα Υόρκη”, μας είπε ο κ. Epstein. “Βρήκα ότι ο κ. Sullivan είναι ένας γοητευτικός άνθρωπος. Πήρε μια πρώτη γεύση από την εντύπωση που έκαναν οι Beatles στην Αγγλία μια μέρα πριν από μερικές εβδομάδες, όταν βρέθηκε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου. Έτυχε εκείνη την ώρα, ο πρωθυπουργός να πρόκειται να πετάξει για τη Σκωτία και η βασιλομήτωρ να προσγειωθεί από ένα ταξίδι στην Ιρλανδία. Αλλά όλα είχαν ξεφύγει, γιατί, βλέπετε, οι Beatles έφταναν αεροπορικώς από μια περιοδεία στη Σουηδία, και όλο το αεροδρόμιο ήταν σε αναβρασμό εξαιτίας του πλήθους που εμφανίστηκε για να τους υποδεχτεί. Ο κ. Σάλιβαν καταλάβαινε ότι κάτι ήταν καλό, όταν το έβλεπε. Οι Beatles έσπασαν κάθε πιθανό ρεκόρ διασκέδασης στην Αγγλία.
Είναι τα πιο λατρεμένα, τα πιο θεοποιημένα αγόρια στη χώρα. Έχουν τρομερό στυλ και μια μεγάλη ζωντάνια, η οποία επικοινωνείται με εξαιρετικό τρόπο. Ο ρυθμός τους είναι κάτι σαν το ροκ εν ρολ αλλά διαφορετικός από αυτό. Διαφέρουν αρκετά από τους μεγάλους Άγγλους rock ‘n’ rollers στο ότι δεν είναι ψεύτικοι. Δεν έχουν καμιά από αυτές τις κακίες, τις σκληρότητες. Είναι γνήσιοι. Έχουν ζωή, χιούμορ και παράξενη, όμορφη εμφάνιση. Η προφορά τους είναι Liverpudlian – από την περιοχή του Λίβερπουλ – και έχουν χαρακτηριστεί ως φαινόμενο της εργατικής τάξης, αλλά διαφωνώ με την άποψη που εκφράζεται μερικές φορές ότι η απήχησή τους είναι μόνο στην εργατική τάξη. Οι Beatles είναι αταξικοί. Λαμβάνουμε γράμματα θαυμαστών από δημόσια σχολεία καθώς και από ανθρώπους της εργατικής τάξης. Οι Beatles αρέσουν και στις μαμάδες – αυτό είναι το εξαιρετικό. Τους θεωρούν μάλλον γλυκούς. Το εγκρίνουν”.
Παρ’ όλη την αφοσίωση του Epstein για τους Beatles, η περιγραφή της γοητείας τους έγινε με έναν αέρα που παραπέμπει περισσότερο σε αγγλικό σαλόνι παρά σε Tin Pan Alley, και τον ρωτήσαμε πώς έτυχε να γίνει μάνατζερ του συγκροτήματος. “Αυτό συνέβη πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν εργαζόμουν ως διευθυντής της οικογενειακής μου επιχείρησης, στο Λίβερπουλ”, είπε. “Έχουμε πέντε καταστήματα στην περιοχή, τρία από τα οποία ειδικεύονται σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και δίσκους. Εργαζόμουν σε αυτό για αρκετά χρόνια, εκτός από δεκαοκτώ μήνες που πέρασα ως φοιτητής στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, στο Λονδίνο, ελπίζοντας να γίνω ηθοποιός. Εγκατέλειψα αυτή την ιδέα όταν διαπίστωσα ότι είχα εγκλιματιστεί ως επιχειρηματίας και δεν μπορούσα πραγματικά να εγκατασταθώ ως φοιτητής.
Επέστρεψα στην οικογενειακή επιχείρηση και ειδικεύτηκα στους δίσκους- γίναμε οι μεγαλύτεροι έμποροι δίσκων στη Βόρεια Αγγλία. Λοιπόν, ένα απόγευμα τον Οκτώβριο του 1961 ήρθε κάποιος στο κατάστημα και ζήτησε έναν δίσκο που είχε φτιαχτεί από ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Beatles -ένα καινούργιο όνομα για μένα- και, για να ευχαριστήσω τον πελάτη, προσπάθησα να εντοπίσω τον δίσκο. Δεν είχα ιδέα πού είχε φτιαχτεί, και άρχισα να γράφω παντού γι’ αυτόν. Τελικά εντόπισα τους Beatles ακριβώς στο Λίβερπουλ, σε ένα υπόγειο μέρος που λεγόταν The Cavern, περίπου εκατό μέτρα από το γραφείο μου. Ήταν τέσσερις μοναδικά ακατάστατοι νεαροί άνδρες που έβγαζαν έναν πολύ δυνατό ήχο – φωνητικά νούμερα που συνοδεύονταν από τρεις ηλεκτρικές κιθάρες και ένα τύμπανο. Εισήγαγαν τα νούμερά τους με χιουμοριστικές ατάκες- έχουν έναν συγκεκριμένο τρόπο ομιλίας. Ενθουσιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι είχαν μια εξαιρετική ποιότητα και παρουσία που πλανιόταν σε όλο το κελάρι. Για να μη σας κουράζω, στη συνέχεια συναντήθηκα με το συγκρότημα και υπογράψαμε συμβόλαιο μάνατζμεντ, και σε ελάχιστο χρόνο πήρα διαζύγιο από την οικογενειακή μου επιχείρηση.
Έγινα μάνατζερ όχι μόνο των Beatles αλλά και πολλών άλλων πρωτοκλασάτων συγκροτημάτων. Βρίσκω τη δουλειά αυτή εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Μέχρι στιγμής, οι Beatles έχουν πουλήσει πάνω από πέντε εκατομμύρια δίσκους. Έχουν κάνει κάποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις στην Αγγλία, αλλά δεν το παρακάνουμε. Τα πλήθη στις προσωπικές τους εμφανίσεις έχουν εξαντλήσει τη δύναμη της βρετανικής αστυνομίας. Οι αστυνομικές άδειες ακυρώνονται οπουδήποτε κάνουν εμφάνιση. Μόνο τις προάλλες, στο Μπέρμιγχαμ, η αστυνομία, για να περάσει τους Beatles μέσα από το πλήθος στο θέατρο όπου εμφανίζονταν, χρειάστηκε να τους περάσει λαθραία ντυμένους με μπλε αστυνομικά αδιάβροχα και κράνη. Έφηβες πέφτουν κλαίγοντας στους δρόμους όταν διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βρουν εισιτήρια για να ακούσουν τους Beatles. Σκηνές ταραχών έχουν σημειωθεί σε όλη τη χώρα. Λοιπόν, αυτή είναι η κατάσταση, πραγματικά. Νομίζω ότι η Αμερική είναι έτοιμη για τους Beatles. Όταν έρθουν, θα χτυπήσουν αυτή τη χώρα για τα καλά”.
Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στην έντυπη έκδοση του τεύχους της 28ης Δεκεμβρίου 1963, με τίτλο “Beatle Man”.
Πηγή : The New Yorker
