Κύριε Πατσίνο, πώς αντιμετωπίζετε το βάρος των δικών σας επιτευγμάτων;
Δεν ξέρω… Δεν το σκέφτεσαι έτσι. Δεν σκέφτεσαι αυτούς τους ρόλους ως επιτεύγματα. Σκέφτεσαι τους ρόλους που παίζεις, τους πίνακες που έχεις φτιάξει. Θέλω να πω, φανταστείτε έναν ηθοποιό να λέει: “Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο από την τελευταία ταινία που έκανα. Καλύτερα να παραιτηθώ τώρα”. Θα λέγαμε τότε ότι επαναπαύεσαι στις δάφνες σου και υποθέτω ότι δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Εγώ είμαι υπέρ αυτού! Ξέρεις, να επαναπαύεσαι στις δάφνες σου, να παίρνεις μια ωραία μεγάλη επιταγή, να ασχολείσαι με ένα άλλο επάγγελμα… Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο, συνεχίζω να θέλω να επιστρέψω και να κάνω αυτά τα πράγματα.
Επειδή θέλεις να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι καινούργιο;
Ναι, αν βρω κάτι στο οποίο νιώθω ότι μπορώ να συνεισφέρω κατά κάποιο τρόπο και νιώθω ότι είμαι μέσα σε αυτό, λέω κάτι – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αυτό που σημαίνει είναι ότι “κρατάω τον καθρέφτη μπροστά στη φύση”, όπως λέει ο Σαίξπηρ. Αν εκφράζω κάτι που αισθάνομαι ότι είναι ένας τρόπος να χρησιμοποιήσω το ταλέντο μου και να βοηθήσω στην ανάδειξη ενός ρόλου, ενός ανθρώπου σε μια ταινία, θα προσπαθήσω να το κάνω. Δεν θα πω τη λέξη “συνταξιοδότηση”, γιατί είναι κάπως περίεργη λέξη για έναν καλλιτέχνη να πει “συνταξιοδότηση”.
Ο καλλιτέχνης Christo λέει ότι οι καλλιτέχνες δεν συνταξιοδοτούνται, απλώς πεθαίνουν.
Αλλά υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν αποσυρθεί. Όπως ο Phillip Roth – έκανα μια ταινία για το βιβλίο του The Humbling. Σταμάτησε να γράφει και είναι πολύ ευτυχισμένος! Λέει λοιπόν. Πηγαίνει και κάνει αυτό που κάνει. Μπορώ να το καταλάβω αυτό. Γίνεται τόσο ρουτίνα. Παίρνεις το σενάριο, πρέπει να διαβάσεις το σενάριο, πρέπει να μάθεις το σενάριο. Πρέπει να ξαναπεράσεις αυτή τη διαδικασία. Έτσι, ψάχνεις για τα άλλα πράγματα, όπως έναν σκηνοθέτη που θέλει να σε χρησιμοποιήσει.
Αλλά σίγουρα όλοι οι σκηνοθέτες σε θέλουν.
Πριν από τον Νονό, τον πρώτο Νονό, κανείς άλλος δεν με ήθελε. Αλλά ο Φράνσις με ήθελε! Απλά με ήθελε και δεν το καταλάβαινα… Τα στούντιο δεν με ήθελαν, κανείς δεν με ήθελε – κανείς δεν με ήξερε. Νομίζω ότι όταν ένας σκηνοθέτης ενδιαφέρεται, έχω την τάση να σκύβω προς τα εμπρός αντί να κάνω πίσω. Ψάχνεις για ένα ρίσκο που μπορείς να πάρεις, μια πρόκληση, το γεγονός ότι πέφτεις και σηκώνεσαι και συνεχίζεις.
Γιατί;
Όταν το κάνεις για αρκετό καιρό, θέλεις να διατηρείς τον εαυτό σου ανοιχτό. Δεν θέλεις να κλείνεσαι, γιατί η ευαλωτότητα είναι σημαντική. Δεν μπορείς να αφήσεις το δέρμα σου να γίνει πολύ παχύ (να γίνεις χοντρόπετσος). Όπως λέει και ο Μπρεχτ σε εκείνο το σπουδαίο έργο που έγραψε, σε νεαρή ηλικία. Στα 22 του έγραψε το “Στη ζούγκλα των πόλεων” και ένας από τους χαρακτήρες λέει: “Το δέρμα του ανθρώπου είναι πολύ λεπτό για αυτόν τον κόσμο”. Έτσι, βλέπει ότι γίνεται όλο και πιο παχύ, μέχρι που τελικά χτυπάει πάνω σε πράγματα και δεν τα νιώθει πια.
Έχετε μετανιώσει για κάποια από τις ταινίες που κάνατε λόγω της επιθυμίας σας να ξεπεράσετε τα όριά σας;
Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αισθάνομαι ότι έχω κάνει αυτό που θα έλεγα λάθη. Διάλεξα τη λάθος ταινία ή δεν κυνήγησα έναν χαρακτήρα ή έπαιξα κάποιον και έκανα κάποιες επιλογές… Αλλά ό,τι κάνεις είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου. Και παίρνεις κάτι από αυτό. Και εννοώ, η ιδέα και ο ενθουσιασμός του να βρίσκεσαι σ’ αυτές τις καταστάσεις και τα μέρη – είναι κάτι περισσότερο από απλές αναμνήσεις, σε ενημερώνουν για τη ζωή σου. Οπότε δεν μετανιώνω για τίποτα.
Ούτε καν όταν απέρριψες το Star Wars;
Star Wars. Ναι, αυτό ήταν το πρώτο μου μεγάλο λάθος.
Και ένα σενάριο του Τέρενς Μάλικ;
Ναι, πριν από πολύ καιρό ο Terry ήθελε να παίξω σε μια ταινία, και πάντα επιθυμούσα… Υπάρχει ένα άλλο από τα πολλά λάθη μου. Είναι στο μουσείο των λαθών! Όλα τα σενάρια που απέρριψα!
Θα λέγατε ότι σήμερα έχετε διαφορετική προσέγγιση στην υποκριτική από ό,τι παλαιότερα;
Ναι, φαντάζομαι πως ναι. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω τόσο πολύ. Απλώς κάνουμε τους κύκλους μας καθώς ζούμε και νομίζω ότι η ηλικία έχει να κάνει με αυτό. Νομίζω ότι είμαστε εδώ – και μετά δεν είμαστε! Όποτε φεύγουμε, φεύγουμε και δεν ξέρουμε πότε, κανείς μας. Έτσι κάνουμε κύκλους.
Απολαμβάνετε αυτόν τον κύκλο της ζωής σας;
Ξέρετε, όταν το σκέφτεσαι, το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Έτσι είναι για όλους μας, πραγματικά. Υπάρχουν μέρες που πραγματικά το απολαμβάνω. Αν ήμουν ζωγράφος κανείς δεν θα με ρωτούσε για την ηλικία μου. “Ζωγραφίζω! Είμαι καλλιτέχνης!” Δεν μου αρέσει να το λέω αυτό. Δεν μου αρέσει να το λέω αυτό. Αυτό είναι ένα πράγμα που έμαθα νωρίς. Μια γυναίκα που ζούσα μαζί της είπε: “Ό,τι κι αν κάνεις, μην τους λες ότι είσαι καλλιτέχνης”. Είπα, “Το ξέρω! Δεν είμαι!” (Γέλια) Θα το αποφύγω αυτό. Και το αποφεύγω αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Ας το θέσουμε αλλιώς, νομίζω ότι είμαι καλλιτέχνης. Ελπίζω να είμαι. Αλλά νομίζω ότι αν ήμουν ζωγράφος, οι ερωτήσεις θα ήταν διαφορετικές.
Αλλά όλοι οι ηθοποιοί έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Εξαιτίας του οπτικού στοιχείου. Εξαιτίας της εικόνας. Είναι επειδή πρέπει να ασχοληθούμε με την εικόνα μας, ακόμα κι αν υποδυόμαστε διαφορετικούς χαρακτήρες, η εικόνα είναι πάντα εκεί… Οπότε αυτό είναι ένα μέρος του γιατί υπάρχει ένα είδος επιτήδευσης στο να λες ότι είσαι καλλιτέχνης, γιατί στο κάτω κάτω είσαι κινηματογραφικός σταρ. Και αυτό είναι επίσης λάθος! Κι αυτό είναι επιτηδευμένο – είμαι σταρ του κινηματογράφου! Οπότε τι στο διάολο λες;
Πηγή : The Talks
https://the-talks.com/interview/al-pacino/
