Διαβάστε τη συνέντευξη της Μίλα Κούνις στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke.
Πότε καταλάβατε για πρώτη φορά τη δύναμη που έχει η μουσική;
Η μαμά μου έβαζε να παίζει στο σπίτι που μεγάλωσα τη μουσική από την ταινία Οι Άθλιοι. Μου είχε πει την ιστορία και μετά, όταν ήμουν οκτώ χρονών, είδα την παράσταση και ήταν κάτι που με μεταμόρφωσε. Το λάτρεψα. Μετά από αυτό, το τραγούδι έγινε ένα μέσο για να εκφράζω τα συναισθήματά μου, πιο μεγάλο από το απλώς να τα λέω.
Ήταν τότε που ξεκινήσατε να παίζετε στο θέατρο;
Έκανα κάποια μιούζικαλ όσο μεγάλωνα, αλλά η αγαπημένη μου μορφή τέχνης είναι ο χορός. Έκανα μαθήματα για δέκα χρόνια, κυρίως κλακέτες. Δεν ήμουν ποτέ αρκετά καλή τεχνικά, δε θα μπορούσα δηλαδή να γίνω μπαλαρίνα, ξέρεις. Δεν μπορούσα να εκτελέσω αρκετά από αυτά και έτσι η υποκριτική με άγγιξε με έναν διαφορετικό τρόπο.
Δηλαδή;
Νομίζω πως ανακάλυψα μια σύνδεση, μπορούσα να ζωντανέψω αυτά που ήθελα πιο πολύ με την υποκριτική. Η ηθοποιία με βοήθησε ως παιδί στο να διοχετεύω την ενέργειά μου κάπου αλλού, να τα βγάζω προς τα έξω και όχι να τα κρατάω όλα μέσα μου. Η υποκριτική είναι θεραπευτική, ειδικά όταν ήμουν παιδί, ήταν καλό να μπορώ να ξεσπάω κάπου, ειδικά όταν υπέφερα από κρίσεις άγχους. Το ότι ανέβηκα στο σανίδι τόσο νωρίς με έκανε να φοβάμαι λιγότερο να δοκιμάσω πράγματα που τα έβλεπα ως προκλήσεις ή με τρόμαζαν.
Αυτό γινόταν γιατί σταματάγατε να σκέφτεστε όσο παίζατε;
Σωστά, η υποκριτική είναι σα να σταματάει προσωρινά ότι συμβαίνει και είναι ωραίο να έχεις κάτι τέτοιο. Όπως στο La La Land, το ballroom dancing σε εκείνη την αίθουσα ήταν πολύ δύσκολο για εμένα, γιατί είχα χτυπήσει ένα νεύρο στην αριστερή μου πλευρά και ο χορός αυτός μου προκαλούσε πολύ έντονους πόνους μέχρι και στα μάτια μου κάθε φορά. Αλλά, συνέχισα να βάζω την ενέργειά μου εκεί και δεν ανησυχούσα για το αν είμαι τεχνικά τέλεια.
Είναι ένα είδος ανακούφισης από αυτά τα άγχη.
Ναι, δεν θα έλεγα ότι η ηθοποιία είναι η θεραπεία για το άγχος, αλλά όταν έχεις υπερβολική ενέργεια και αυτό σε κάνει να υπεραναλύεις τα πράγματα, τότε μπορεί να νιώσεις πανικό. Πριν μερικά χρόνια, όταν ήμουν στο Cabaret, ο χαρακτήρας μου επικοινωνούσε μέσω της ηθοποιίας, ο ρόλος με έφερε σε μια καινούρια θέση, να βρίσκομαι στο προσκήνιο και να ερμηνεύω το τελευταίο τραγούδι. Είναι κάπως αστείο, δε θα ήθελα ποτέ να στέκομαι εκεί και να λέω έναν μονόλογο, αλλά, σε αυτό το τραγούδι το κοινό είχε σχεδόν φύγει και φώναζα αυτό το τραγούδι από το λαρύγγι μου. Με πήγαινε πίσω, σα να ήμουν μόνη στο δωμάτιό μου, αλλά ήμουν σε μια σκηνή στο Studio 54.
Μήπως είναι πιο εύκολες αυτές οι εμπειρίες, επειδή ανεβαίνει η φήμη σας;
Ξέρεις, δεν νομίζω πως έχει σχέση με αυτό, αυτό είναι κάτι εξωτερικό. Είναι οι άλλοι άνθρωποι που σου λένε τι κάνεις καλά και το να βασίζεσαι στον έξω κόσμο είναι κάτι που μου προκαλεί άγχος. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια αρμονία στο να καταλαβαίνω γιατί κάνω κάποιες επιλογές και να παίρνω την ευθύνη για τα λάθη που κάνω και να λέω στον εαυτό μου «Είσαι καλά». Δεν έχει σχέση με τη αυτοεκτίμηση, δεν έχει σχέση με το «Είσαι η καλύτερη, τα πας τέλεια». Είναι το αντίθετο από αυτό, είναι: «Τα θαλάσσωσες εδώ και αυτό είναι οκ». Δεν χρειάζεται να μαστιγώνεις τον εαυτό σου για αυτό.
Ήσασταν πάντα ευαίσθητη;
(γέλια) Σίγουρα. Εντελώς.
Φαίνεστε πολύ χαλαρή τώρα, τι έχει αλλάξει;
Σίγουρα καλυτέρεψα με τα χρόνια. Δεν είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου, μεγάλο μέρος της πίεσης το έβαζα εγώ στο εαυτό μου. Έμαθα ότι το άγχος, στην ουσία του, είναι φόβος. Και ποιος είναι ο μεγάλος φόβος; Ο φόβος του θανάτου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να φοβόμαστε. Οπότε, χρησιμοποιώ τη θετική πλευρά του, υπάρχει ξέρεις ο ενθουσιασμός για τη ζωή, μάλιστα λένε πως το άγχος είναι ενθουσιασμός χωρίς ανάσα. Έτσι, αν ανασαίνεις όσο το περνάς, θα γίνει ενθουσιασμός.
Οπότε μάθατε το πως να διοχετεύετε τον φόβο σε μια διαφορετικού τύπου ενέργεια;
Ακριβώς. Και αυτή η ενέργεια μπορεί να αξιοποιηθεί για πραγματικά θετικά πράγματα, όπως το να λες ή να παίζεις σε ιστορίες, σε δημιουργικότητα, πραγματικά να είσαι παρών σε κάθε σου εμπειρία. Μπορείς να κάνεις πολλά με αυτή. Και αυτές οι αλλαγές είναι στο δικό μου χέρι! Είναι εσωτερική διαδικασία. Κανένας δεν μπορεί να το κάνει αυτό για εμένα. Εξαρτάται από εμένα και τον εαυτό μου. Η συνειδητοποίηση αυτού όσο μεγάλωνα με βοήθησε πολύ. Για πολύ καιρό πίστευα πως το να είμαι ευαίσθητη είναι σαν κατάρα.
Επειδή φοβόσασταν μην πληγωθείτε;
Σωστά, ή επειδή αντιδράω πολύ έντονα. Κάποιες φορές, τα πράγματα με επηρεάζουν βαθιά, αρκετές φορές. Με αυτή την έννοια, νιώθεις πολλές φορές ότι κόπηκαν τα φτερά σου, ειδικά όταν τα κάνω μαντάρα, όταν κάνω λάθη. Σε όλη μου τη ζωή, αυτό ήταν το πιο δύσκολο, γιατί μπορεί να νιώθω ότι βάζω τα δυνατά μου και μετά κάτι πάει στραβά, είμαι άνθρωπος. Κάνω λάθη ή παράξενες επιλογές ή θα ήθελα να έχω κάνει κάτι διαφορετικά. Αλλά μαθαίνω από τα λάθη… Το νιώθω συχνά αυτό, δε νιώθω ότι τα κάνω όλα σωστά. Αλλά αυτό είναι εντάξει. Το να είσαι άνθρωπος είναι εντάξει. Αυτό είναι ένα σκληρό μάθημα για ένα ευαίσθητο άτομο, είναι δύσκολο όταν νοιάζεσαι για ανθρώπους και δεν θες να πληγώσεις κανέναν, δε θες να τα κάνεις μαντάρα. Και είναι δύσκολο, γιατί θα τα κάνεις.
Φυσικά, όλοι μας.
Όλοι τα κάνουν! Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. όλα είναι εφήμερα και στη ζωή μου όλα περνάνε. Αυτό είναι ιδιαίτερα βοηθητικό όταν τα πράγματα είναι άσχημα. Δεν θέλω να φερθώ υπεροπτικά, αλλά φαντάσου αυτό: όσο περνάει ο καιρός, είναι τρελό να χτίζεις μια ζωή σαν κι αυτή και να λες «Ω, θεέ μου, κάποια στιγμή πρέπει να αφήσεις αυτή τη ζωή». Σίγουρα δε θέλω κάτι τέτοιο. Λατρεύω το να είμαι ζωντανή. Είμαι πολύ ευγνώμων που είμαι ζωντανή. Υπάρχει κάτι στο να ζεις τη στιγμή και να κυνηγάς ευκαιρίες και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει το «για πάντα». εμένα αυτό με παρακινεί να μην κάθομαι και να περιμένω να γίνουν τα πράγματα όπως θέλω. Θέλω να βγω εκεί έξω και να εξερευνήσω και να ζήσω περιπέτειες. Το βρίσκω αναζωογονητικό.
