Συνέντευξη του ηθοποιού Michael Caine στην ιστοσελίδα The-talks.
Κύριε Caine, πως είναι να μεγαλώνεις;
Πρέπει να κάνεις το κάθε λεπτό να μετράει. Εννοώ σοβαρά το κάθε λεπτό. Ζήσε τη ζωή σου τώρα, ξεκίνα από το πρωί που ξυπνάς. Δεν πρέπει απλά να περιμένεις πότε θα πεθάνεις. Όταν πεθάνεις θα πρέπει να πας στο νεκροταφείο με τη μοτοσικλέτα σου, να σταθείς δίπλα στο φέρετρο, να πηδήξεις να μπεις μέσα και να πεις: «τέλεια, τα κατάφερα!».
Δηλαδή δεν σας τρομάζει ο θάνατος;
Κοίτα, πάντα αγχώνομαι όταν ο κόσμος μου λέει: «ετοιμάζουμε ένα αφιέρωμα για εσένα και τη δουλειά σου». Πάντα σκέφτομαι ότι αυτό είναι μια απειλή. Ξέρεις, άντε βιάσου να πεθάνεις. Μόνο όταν συμβαίνουν τέτοια σκηνικά ανησυχώ και σκέφτομαι τον θάνατο, αλλά γενικά είμαι ένας πεισματάρης μπάσταρδος!
Απλά αρνείστε να σκέφτεστε πολύ για αυτό;
Πολύ συχνά βλέπουμε στη τηλεόρασή μεσήλικες που έχουν κερδίσει τη μάχη κατά του καρκίνου και τώρα θέλουν να ζουν τη ζωή τους διαφορετικά και να απολαμβάνουν το κάθε λεπτό. Πριν απλά ζούσαν τη ζωή τους, τώρα έχουν το φόβο μη πεθάνουν. Είχα τον ίδιο φόβο ότι θα πεθάνω όταν ήμουν δεκαεννιά και ήμουν στρατιώτης, ζώ με αυτή τη φοβία εδώ και εξήντα χρόνια.
Τι συνέβη ενώ ήσασταν στρατιώτης που σας έκανε να εκτιμάτε το κάθε λεπτό;
Ήμουν στρατιώτης στη Κορέα και εκεί βρέθηκα σε μια κατάσταση που ήξερα ότι θα πεθάνω –όπως οι άνθρωποι ξέρουν ότι θα πεθάνουν από καρκίνο- με τη διαφορά ότι εγώ ξέφυγα από αυτό. Αλλά με στιγμάτισε, ήμουν μόνο δεκαεννιά. Αυτό έπλασε το χαρακτήρα μου, για το υπόλοιπο της ζωής μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ζούσα το κάθε δευτερόλεπτο από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ.
Πως καταφέρνετε να είστε πάντα τόσο αισιόδοξος;
Πρέπει να έχεις τη σωστή φιλοσοφία. Πάντα με ρωτάνε πως νιώθεις που μεγαλώνεις και απαντάω, «σε σύγκριση με το αντίθετο, είναι φανταστικό!». Θέλεις να ζήσεις όσο πιο πολύ μπορείς. Ακόμα και αν είσαι ανάπηρος, στην εποχή μας, μπορείς να πάρεις ένα μηχανοκίνητο καροτσάκι και να τριγυρνάς με αυτό. Έχεις επίσης δορυφορική τηλεόραση, φαξ και κινητά τηλέφωνα. Εάν είσαι παράλυτος ή οτιδήποτε άλλο μπορείς να επικοινωνείς με ανθρώπους ανά τον κόσμο ενώ κάθεσαι στο αμαξίδιο. Όλο αυτό είναι φανταστικό, αλλά προσέχω και πολύ την υγεία μου. Σε όλους μας έχουν πει να μην καπνίζουμε και να μην κάνουμε ναρκωτικά ώστε να παραμείνουμε ζωντανοί για όσο περισσότερο γίνεται.
Οι άνθρωποι συνήθως μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Έκανα όλα αυτά τα πράγματα που δεν έπρεπε. Κάπνιζα τσιγάρα για μεγάλο διάστημα μετά πούρα και τώρα τα έχω αφήσει όλα. Επίσης έπινα αρκετό αλκοόλ τώρα πίνω μόνο ένα ποτήρι κρασί μαζί με το βραδινό, δεν πίνω καθόλου μέσα στην ημέρα. Πρέπει να κάνεις θυσίες αν θες να ζήσεις περισσότερο.
Πριν ενταχθείτε στο στρατό, θέλατε να γίνεται ηθοποιός; Πότε ανακαλύψατε ποιος είστε και τι θέλετε να γίνεται ;
Ήταν πριν τον πόλεμο. Ήμουν σε μια λέσχη νέων και είχε διάφορες δραστηριότητες να κάνεις μπάσκετ, ξυλουργική, καλλιτεχνικά, τα πάντα. Κάθε βράδυ έπαιζα μπάσκετ με τα αγόρια και στον γυρισμό έριχνα κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρο της τάξης με την δραματική τέχνη. Κάθε φορά που περνούσα από εκεί σκεφτόμουν: «όλα τα ωραία κορίτσια της λέσχης είναι σε αυτή τη τάξη και εγώ τι κάνω με όλα αυτά τα αγόρια» (γέλια). Αυτή ήταν η στιγμή που αποφάσισα να μπω στη τάξης της δραματικής τέχνης.
Είμαι σίγουρη οι φίλοι σας εντυπωσιαστήκαν με αυτή σας την απόφαση…
Οι φίλοι μου νόμιζαν ότι είμαι ομοφυλόφιλος καθώς ήμουν το μόνο αγόρι της τάξης εκείνης. Αλλά εγώ ήμουν εκεί με τις πιο όμορφες κοπέλες. Έπρεπε να κάνω όλες τις ερωτικές σκηνές και να φιληθώ μαζί τους γιατί πολύ απλά ήμουν ένας. Ήταν τέλειο γιατί προσπαθούσα να χαλαρώσω αλλά ήμουν μόλις δεκατεσσάρων και τουλάχιστον με αυτό τον τρόπο μπορούσα να τις φιλάω. Αυτό λοιπόν άλλαξε τη ζωή μου. Ήταν οι γυναίκες αλήθεια.
Η ηθοποιία σας δίνει ακόμα την ίδια ευχαρίστηση;
Δεν παίζω σε κανένα «περίεργο» σενάριο -γιατί πρέπει να πληρώσω το νοίκι- όπως έκανα παλιά. Όταν ξεκίνησα έπαιζα σε κάθε ταινία που μου πρότειναν, ήμουν γύρω στα τριάντα, πριν τα καταφέρνω. Προερχόμουν από μια διαλυμένη οικογένεια ήμουν και εγώ διαλυμένος. Για αυτό έπαιξα σε ταινίες που δεν ήταν καλές αλλά πλήρωναν καλά. Με αυτόν τον τρόπο όμως έμαθα πως να το κάνω σωστά, έμαθα πολλά.
Και τώρα;
Τώρα κάνω ότι θέλω, όποτε το θέλω, όπου το θέλω και με όποιον θέλω. Τότε ήταν το τέλος του αστέρα του κινηματογράφου και η αρχή του ηθοποιού. Τώρα είμαι ηθοποιός. Για να είσαι αστέρας του κινηματογράφου πρέπει να είσαι νέος και να μοιάζεις με τον Brad Pitt-και όλα αυτά όταν αποκτάς και το κορίτσι. Δεν παίρνω το κορίτσι πλέον, τώρα παίρνω τον ρόλο.
Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε όταν ήσασταν «διαλυμένος»;
Όχι. Άνθρωποι συχνά με ρωτάνε, «δίνεις ποτέ συμβουλές σε νεότερου ηθοποιούς;» απαντάω όχι. Και όταν με ρωτάνε γιατί, απαντάω «γιατί η μονή συμβουλή που έδωσαν σε εμένα παλιότεροι ηθοποιοί στην αρχή της καριέρας μου ήταν να τα παρατήσω». «Παράτησε το Michael, δεν θα τα καταφέρεις». Ο καθένας μου έλεγε ακριβώς το ίδιο: παράτησε τα. Αλλά εγώ έχω σαν άνθρωπος ένας είδος παραφροσύνης για αυτό δεν το εγκατέλειψα ποτέ!
Πότε σταμάτησαν να σου λένε να τα παρατήσεις;
Δεν σταμάτησαν. Ακόμα μου το λένε, «Michael παράτησε το, δεν θα τα καταφέρεις».
Είστε ένα προσγειωμένος αστέρας του κινηματογράφου, δεν έχετε καν συνοδεία να σας περιμένει έξω.
Τους απέλυσα όλους… δεν μου έδιναν αρκετά φιλιά (γέλια). Όχι κοινωνικά είμαι κάπως κομουνιστής. Αντιμετωπίζω μια υπηρέτρια με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετώπιζα τη βασίλισσα, πολύ ευγενικά και αυτό είναι όλο.
Ακούγεστε πολύ συνειδητοποιημένος και «άνετος» με τον εαυτό σας.
Είμαι. Επιλέγω τη δουλειά που θέλω και με κάνει χαρούμενο. Περιμένω συνέχεια την επόμενη περιπέτεια και το επόμενο ταξίδι για μια ταινία.
Ο Maurice Joseph Micklewhite ή πιο απλά Michael Caine όπως όλοι τον γνωρίζουν, αποτελεί έναν από τους πιο εμβληματικούς Άγγλους ηθοποιούς. Ο 88χρονος πια Sir κουβαλά πίσω του μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία, καθώς βίωσε τον βομβαρδισμό του Λονδίνου από τη γερμανική αεροπορία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκατέλειψε το σχολείο στα 15 του κάνοντας περιστασιακές δουλειές, πριν καταταγεί στο βρετανικό στρατό και υπηρετήσει στη Γερμανία και στον πόλεμο της Κορέας.
Ο πρώτος πραγματικά σημαντικός του ρόλος ήταν στο The Long and the Short and the Tall. Zulu (1964), ενώ αυτοί στα The Ipcress File (1965) και Alfie (1966) τον καθιέρωσαν, στρέφοντας επάνω του και το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ. Πρωταγωνίστησε σε σημαντικές παραγωγές όπως τα Gambit (1966), The Italian Job (1969), The Last Valley (1971), Get Carter (1971), Sleuth (1972) και το μνημειώδες Ο “Άνθρωπος που θα Γινόταν Βασιλιάς” (The Man Who Would Be King, 1975) μαζί με τον Sean Connery.Έχει κερδίσει 2 Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου (1987, 2000) και 3 Χρυσές Σφαίρες (1983, 1989, 1999). Τυγχάνει να είναι ένας από τους δύο χρονικά ηθοποιούς που έχουν προταθεί σαν υποψήφιοι των βραβείων Όσκαρ κάθε δεκαετία από το 1960 και μετά. Ο άλλος είναι ο Jack Nicholson. Οι νεότερες γενιές τον έχουν γνωρίσει ως Alfred Pennyworth στα Batman Begins, The Dark Knight και The Dark Knight Rises του Christopher Nolan.
Απόδοση: MICHAEL CAINE: “I DON’T GET THE GIRL, I GET THE PART”
