Διαβάστε τη συνέντευξη της Μίλα Κούνις στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke.
Κυρία Κούνις, θα λέγατε ότι είστε τελειομανής;
Εκεί είναι που νομίζω πως αποτυγχάνω στη ζωή. Δεν αναζητώ την τελειότητα. Δεν πιστεύω ότι είναι εφικτή. Πιστεύω πως είναι αδύνατο να πετύχεις την τελειότητα. Αν είσαι κάτω από το χώμα, είσαι κάτω από το χώμα. Μπορεί να έχεις οτιδήποτε στον κόσμο θεωρείς τέλειο, αλλά και πάλι θα είσαι κάτω από το χώμα. Οπότε, πιστεύω πως δεν υπάρχει αυτό που λέμε τελειότητα.
Είναι η αναζήτηση της τελειότητας ένα πρόβλημα του Χόλιγουντ; Πολλές γυναίκες της ηλικίας σας προσπαθούν ακριβώς αυτό: Να είναι και να δείχνουν τέλειες.
Είναι πολύ λυπηρό, επειδή είναι αλήθεια. Όλοι αρχίζουν να μοιάζουν ίδιοι. Είναι παράξενο το ότι όλοι έχουν πια τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου. Αν ένα άτομο βάψει καστανά τα μαλλιά του, όλοι βάφουν καστανά τα μαλλιά τους. Νομίζω πως έτσι οι άνθρωποι χάνουν την αίσθηση του εαυτού τους. Είναι θλιβερό.
Είναι όμως κάτι που προκάλεσαν η διασκέδαση και η μόδα;
Δεν ξέρω τι το προκάλεσε. Δεν ξέρω τι βγήκε πρώτο: η κότα ή το αυγό, αλλά κάτι το προκάλεσε. Δεν ξέρω αν φταίνε τα εξώφυλλα των περιοδικών, όπου βλέπεις τους πιο τέλειους, πιο όμορφους ανθρώπους. Το λυπηρό είναι ότι είναι όλα επεξεργασμένα στο photoshop. Δεν υπάρχει το τέλειο. Αυτό που εγώ λέω ωραίο, πιθανότατα εσύ δεν θα το λες. Αυτό δε σημαίνει πως εγώ είμαι σωστή και εσύ λάθος, απλώς έχουμε διαφορετική γνώμη.
Αλλά, χάσατε επίσης πολύ βάρος όταν παίξατε ένα σημαντικό ρόλο στην ταινία Μαύρος Κύκνος.
Αυτό που είπατε: ήταν για τον ρόλο. Ήταν πολύ πιο εύκολο να πάρω πάλι τα κιλά (γέλια). Έμοιαζα με τον Γκόλουμ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Οι άνθρωποι με αγκάλιαζαν και τους έπιανε πανικός. Δεν μου άρεσε να είμαι τόσο αδύνατη στην πραγματική ζωή κι έτσι φόραγα φαρδιά πουλόβερ και ρούχα. Όσοι δεν με είχαν δει για καιρό, με αγκάλιαζαν και μετά φρίκαραν. Καταλάβαινα ότι με ακουμπούσαν και προσπαθούσαν να καταλάβουν. Μου έλεγαν συχνά, «Είσαι καλά;» και «Μήπως πρέπει να μιλήσουμε;». Πάντα έλεγα, «Είμαι καλά, είναι προσωρινό». Πρέπει να έμοιαζα τρομακτικά αδύνατη.
Και, η αλήθεια είναι πως η εξωτερική εμφάνιση ενός ηθοποιού είναι κομμάτι της ανταγωνιστικότητάς του στο Χόλιγουντ.
Είναι ανταγωνιστικά, αλλά επίσης όλα αυτά είναι γνώμες. Μπορεί να πάω και ο πρώτος σκηνοθέτης να πει ότι είμαι απαίσια ηθοποιός και ο επόμενος να πει ότι είμαι τέλεια. Όλα είναι θέμα γνώμης. Αυτό είναι το λυπηρό, δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει το 1+1 κάνει δύο. Καθόλου. Μπορεί να είσαι η καλύτερη ηθοποιός και να μη βρεις ποτέ δουλειά.
Γεννηθήκατε στην Ουκρανία και μετακομίσατε στο Λος Άντζελες το 1991. Θεωρείτε τον εαυτό σας Αμερικανή ή βρίσκετε πως κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σας είναι αρκετά ουκρανικά;
Νομίζω πως είμαι αρκετά Αμερικανή, είμαι αρκετά δυτική, για να το θέσω αλλιώς. Αλλά, πιστεύω πως όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ βλέπω πως έχω ευρωπαϊκό υπόβαθρο, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Αλλά, ταυτίζομαι πολύ με το Λος Άντζελες. Είμαι εκεί από 7-8 χρονών, όμως αυτά που μου πέρασαν οι γονείς μου ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που έμαθαν οι φίλοι μου όσο μεγάλωναν. Νομίζω πως είναι κάτι που συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο όσο μεγαλώνω.
Ήταν δύσκολη η προσαρμογή τότε;
Ναι. Αλλά ευτυχώς, αν είσαι 7-8 χρονών, δεν γνωρίζεις πραγματικά τις συνέπειες. Οπότε, δεν καταλαβαίνεις πραγματικά ότι αν κάνεις το ένα, θα συμβεί το άλλο, γιατί δεν υπάρχει αυτή η σκέψη. Οπότε απλά ρίχνεσαι σε όλα. Σαν παιδί, απλώς κάνεις πράγματα χωρίς να συνειδητοποιείς τι κάνεις. Έμαθα αγγλικά κατά λάθος, βιωματικά και όχι με το να μελετάω. Αυτό λειτουργεί όταν είσαι μικρός. Τα παιδιά είναι τέλεια, δεν νιώθουν φόβο.
Θέλατε να γίνετε ηθοποιός από μικρή ηλικία;
Όχι. Καθόλου. Κάποια στιγμή ήθελα να γίνω δασκάλα, μετά γιατρός, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν αντέχω το αίμα. Μετά ήθελα να ξεγεννάω μωρά, μέχρι που κατάλαβα ότι περιλαμβάνει πολλά παραπάνω από τη γέννα. Για λίγο νόμιζα πως τα μωρά απλώς εμφανίζονται, ξέρεις (γέλια). Ήθελα να γίνω τα πάντα και όλα, εκτός από ηθοποιός.
Και πως προέκυψε αυτό το επάγγελμα;
Ήταν καθαρά από τύχη. Ήρθε φυσικά. Ήμουν εννέα ετών και γνώρισα τη μάνατζερ μου -η οποία με εκπροσωπεί ακόμα και σήμερα- και ήταν το χόμπι μου. Ήταν κάτι που έκανα μετά το σχολείο και κάτι που κάποιες φορές με τράβαγε από το σχολείο -ένα μεγάλο συν για μένα. Ήταν φανταστικά. Μπορούσα να παίζω και να υποκρίνομαι και μετά μπορούσα να μην πηγαίνω σχολείο. Ήμουν 21 ή 22 όταν αποφάσισα πως αυτό θα μπορούσε να είναι η καριέρα μου. Και όταν αποφάσισα να το κάνω καριέρα, τότε άλλαξαν όλα.
Υπήρξε ποτέ ο κίνδυνος του να χάσεις τον εαυτό σου;
Κάνω αυτή τη δουλειά εδώ και τόσο καιρό και έχω δει άτομα να το παθαίνουν αυτό. Η θεωρία λέει ότι μαθαίνεις μόνο από τα δικά σου λάθη. Έτσι είναι η ζωή. Αλλά, σε ότι αφορά τη βιομηχανία του θεάματος, μπορώ να σας πω το εξής: Πραγματικά, αληθινά, πιστεύω πως μαθαίνουμε από τα λάθη των άλλων.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα, από λάθη κάποιου άλλου;
Ένα; Υπάρχει ολόκληρη λίστα. Τα πάντα, όλα. Σε αυτή τη δουλειά πρέπει πάντοτε να βλέπεις τι γίνεται γύρω σου και να γνωρίζεις πως σε απογειώνουν, μόνο και μόνο για να σε ρίξουν. Το πιστεύω πραγματικά αυτό, γιατί αυτό φτιάχνει καλύτερες ιστορίες. Δεν είναι αρκετό να λέμε πόσο καλός είναι κάποιος, δεν πουλάει. Αυτό που πουλάει είναι να μιλάς για τον κατήφορο κάποιου. Νομίζω πως το μεγαλύτερο μάθημά μου είναι να κρατάω την προσωπική μου ζωή, ιδιωτική. Και θα μάχομαι για αυτό για πάντα. Αυτό είναι το μάθημά μου.
Πρέπει να είναι δύσκολο γιατί είστε ακριβώς ο τύπος που στοχεύουν αυτές οι επικρίσεις.
Ναι, αλλά δε θα μιλήσω ποτέ για αυτά. Υπάρχουν κάποια πράγματα για τα οποία δεν θα συζητήσω. Δεν με νοιάζει αν αυτό με κάνει να μη δείχνω και τόσο καλή. Θα μιλήσω για οποιαδήποτε ταινία έχω κάνει, θα μιλήσω για την πολιτική αν μου ζητηθεί· θα μιλήσω για τα πάντα, για όλα, αλλά δε θα μιλήσω για την προσωπική μου ζωή.
