Διαβάστε τη συνέντευξη της Ρόμπιν Γκέιλ Ράιτ στο ηλεκτρονικό περιοδικό The Talks, το οποίο δημιουργήθηκε το 2011 από τον Sven Schumann και τον Johannes Bonke
-Κυρία Ράιτ, τα παιδιά σας έχουν αφήσει πρόσφατα τη φωλιά. Σας φοβίζει που είστε ξανά τόσο ελεύθερη;
Όχι. Είμαστε πολύ δεμένοι με τα παιδιά μου, αλλά, είναι αστείο γιατί τώρα έφυγαν και θέλουν ήδη να γυρίσουν πίσω. Σταθείτε, μόνο τρεις μήνες πέρασαν!
-Πως νιώθετε; Είναι σα να είστε 21 ξανά;
Ναι! Είναι υπέροχα. Απλώς έχεις χρόνο. Δεν χρειάζεται να τα πηγαίνω πια στην προπόνηση για το ποδόσφαιρο. (γέλια) Στ’ αλήθεια!
-Με τι ασχολούνται τα παιδιά σας τώρα;
Η κόρη μου είναι φοιτήτρια και δουλεύει στη Νέα Υόρκη. Ο γιος μου αποφοίτησε από το λύκειο και πήγε στην Αϊτή για να δουλέψει στον οργανισμό [μη κυβερνητική οργάνωση CORE] του πατέρα του και μετά αποφάσισε να μείνει και άλλο εκεί. Είναι απίστευτο αυτό που κάνει.
-Πρέπει όμως να είναι λίγο σκληρό για εσάς, που είστε μητέρα.
Ναι, αλλά είναι στο αίμα του. Ο Σον [Πεν] έχει έμφυτη την ανάγκη να βοηθά. Και είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τι έχει καταφέρει ο οργανισμός του. Ασχολούνται με το να στέλνουν επείγουσα ιατρική βοήθεια και να παρέχουν στέγαση. Όταν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ο Ερυθρός Σταυρός ή η UNICEF έρχονται και μετά εγκαταλείπουν, ο Σον παραμένει και προσλαμβάνει ανθρώπους από την Αϊτή. Εκπαίδευσε γιατρούς, υπεύθυνους διαχειριστικής υποστήριξης, όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, δασκάλους για τα παιδιά (δίδαξε τους ντόπιους) και τώρα το 98% του οργανισμού έχει υπαλλήλους από την Αϊτή.
-Υπήρξαν ποτέ στιγμές που νιώσατε πως ο Σον έθετε τον εαυτό του σε κίνδυνο; Πήγε ακόμα και στο Ιράν, σε μια εποχή που κανένας δεν τόλμαγε να πάει…
Αυτό ήταν τρομακτικό. Το θυμάμαι. Δεν το ένιωσα όταν πήγε στη Βαγδάτη, αλλά όταν πήγε στο Ιράν, πραγματικά τον αποχαιρέτησα. Του είπα, «Σε περίπτωση που, πραγματικά σου λέω αντίο». Γιατί δεν θα είχαμε καμία επαφή για όσο θα βρισκόταν εκεί. Ναι, αυτό ήταν ζόρικο.
-Αλλά και εσείς είστε ενεργή στην ανθρωπιστική δράση, σωστά;
Αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το στάτους μου ως διασημότητα για την ευαισθητοποίηση του κοινού, τότε φυσικά και θα το κάνω. Θα έπρεπε όλοι μας να το κάνουμε, κάθε ένας από εμάς. Απλώς, δεν είναι στη φύση μου να βγω εκεί έξω και περπατώντας στο κόκκινο χαλί να πω «Διαφημίστε εμένα!» Είναι διαφορετικό όταν βγαίνεις έξω για να υποστηρίξεις μια ταινία και ναι, πρέπει να παίξεις το παιχνίδι μέχρι ενός σημείου και να κάνεις τέτοια πράγματα, αλλά ο καθένας έχει τα πάθη του σε αυτή τη ζωή. Το να παθιάζομαι με το να βρεθώ σε ένα κόκκινο χαλί λέγοντας «Κοιτάχτε εμένα και κοιτάχτε το φόρεμά μου!» δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει.
-Αλλά η καριέρα σας θα μπορούσε να ωφεληθεί από κάτι τέτοιο…
Δε νιώθω τέτοιου είδους μεταμέλειες. Έκανα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεν έχω καθόλου την επιθυμία, ποτέ δεν είχα και ποτέ δε θα έχω, να ξέρει το κοινό ποια είμαι. Θα αντιληφθούν ποιος είσαι έτσι κι αλλιώς. Το κάνουν ήδη, κατασκευάζουν αυτό που είσαι, οπότε άστους να το κάνουν. Υπάρχει κάτι, σχεδόν αυνανιστικό σε αυτό. Είναι σαν να λες «Πήγαινε να αυνανιστείς, αλλά δε θέλω να βλέπω! (γέλια) Όχι, ήθελα να μεγαλώσω τα παιδιά μου, ήθελα να έχω μια οικογένεια, δεν ήθελα να είμαι στο εξώφυλλο του περιοδικού People Magazine, όπως ο Μπραντ και η Αντζελίνα· σίγουρα δεν ήθελα κάτι τέτοιο.
-Φαντάζομαι πως θα είστε η εξαίρεση.
Είναι πολύ λυπηρό. Λυπηρό επειδή είναι σχεδόν σα να χάνουμε το στοιχείο της καλλιτεχνίας. Πιστεύω πως η τέχνη μένει στο παρασκήνιο, πίσω από το πέπλο. Ζει ακόμα, αλλά είναι σπάνια. Είναι η μειονότητα. Αυτό είναι το λυπηρό για εμένα. Οι αστέρες και η διασημότητα και όλα αυτά που έχουν γίνει η πλειοψηφία.
-Πιστεύετε ότι αυτή η εμμονή με τον κόσμο των σταρ θα καταρρεύσει; Θα επιστρέψει σε ένα φυσιολογικό επίπεδο;
Όχι, φυσικά και όχι. Η βιομηχανία δε θα μπορούσε να επιβιώσει μόνη της. Υπάρχει αυτή η καλλιτεχνική μειονότητα και υπάρχει και η πλειοψηφία και η πλειοψηφία έχει την τάση να νικάει· πιστεύω πως έχει την ικανότητα να συντηρεί καλύτερα την ύπαρξή της, μόνο με τις καλές ταινίες.
-Τι σημαίνει αυτό όταν ψάχνετε για καλούς ρόλους;
Κάποιες φορές πρέπει να κάνεις έναν για τα χρήματα, για τους λογαριασμούς, αλλά δεν χρειάζεται να γίνεις εντελώς εμπορικός και να βγεις έξω από τον εαυτό σου· δε χρειάζεται να γίνεις εντελώς ψεύτης. Αλλά, καμιά φορά χρειάζεται να λες μερικά ψέματα. Πρέπει να ταΐσεις τα παιδιά σου, θέλεις να είσαι ευτυχισμένος, θέλεις να ταξιδέψεις. Μέχρι ενός σημείου, κάνουμε πάντοτε συμβιβασμούς: είναι σοφό να κάνεις κάτι τέτοιο εδώ, στον συγκεκριμένο ρόλο, για αυτό το χρονικό διάστημα; Είναι κάτι με το οποίο θες να συσχετιστείς; Ποιος άλλος θα συμμετέχει;
-Είναι καλύτερα αν συμμετέχει στο πρότζεκτ και κάποιος φίλος;
Ναι, αλλά κάποιες φορές αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Για παράδειγμα, πρόσφατα έκανα μια ταινία με τον Γούντι Χάρελσον. Τον ξέρω εδώ και 15 χρόνια. Είμαστε φιλαράκια και καταγόμαστε και οι δύο από τον Νότο και έτσι είχαμε πάντα αυτή τη σύνδεση μεταξύ μας, αλλά αυτή η αδερφική σχέση δυσκόλευε τον ρόλο.
-Γιατί;
Όταν συναντηθήκαμε πρώτη φορά για την ταινία είπα «Γούντι, θέλω πολύ αυτόν τον ρόλο, αλλά είσαι ο αδερφός μου και πρέπει να κάνουμε… σεξ στην ταινία. Και απλώς δε μπορώ να το κάνω. Κι αυτός είπε (με τη βαριά προφορά του Νότου) «Λοιπόν Ρόμπι, είσαι η καυτή αδερφή μου. Νομίζω πως μπορούμε να το δουλέψουμε». Του είπα «Όχι, δε μπορώ να το κάνω!» Έπρεπε να μεθύσουμε, πραγματικά πολύ, πριν το γυρίσουμε.
-Πόσο σας πήρε για να βγει σωστά η σκηνή;
Την ξεπετάξαμε σε δυο λήψεις.
-Πόσο σας πήρε να μεθύσετε;
15 λεπτά.
-Τεκίλα;
Αυτός πίνει ένα αφιλτράριστο, οργανικό κρασί, ξέρεις, βίγκαν. Νομίζω πως εγώ κατέβαζα τεκίλα σε αυτό. Ήταν σκληρό.
