Δεν είναι ούτε ουδέτερο, ούτε ακριβές, να αποκαλούμε αυτές τις διαδηλώσεις “αντιπολεμικές” ή “φιλοπαλαιστινιακές”.
Από τον Ramesh Ponnuru
Οι διαμαρτυρίες που κατακλύζουν πολλές πανεπιστημιουπόλεις προκαλούν συζητήσεις σχετικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, την ελευθερία του λόγου και τον σκοπό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αλλά υπάρχει ένα πιο βασικό ερώτημα στο οποίο οι δημοσιογράφοι, ειδικά, πρέπει να απαντήσουν: Πώς πρέπει να ονομάσουμε αυτές τις διαμαρτυρίες;
Το Associated Press λέει ότι οι διαδηλωτές είναι “αντιπολεμικοί διαδηλωτές”. Το CBS News έχει χρησιμοποιήσει τον ίδιο χαρακτηρισμό και έχει επίσης χαρακτηρίσει τους διαδηλωτές “υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαιωμάτων”. Πολλά μέσα – συμπεριλαμβανομένων των The Post, USA Today, Axios, CNN, Politico και New York Times – έχουν επιλέξει τη λέξη “φιλοπαλαιστινιακοί”. Αυτές δεν είναι ουδέτερες ή ακριβείς περιγραφές.
Μια ηγετική ομάδα που υποστηρίζει τις διαδηλώσεις, οι Φοιτητές για τη Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη, πανηγύρισε για την τρομοκρατική επίθεση “κατά του σιωνιστικού εχθρού” στις 7 Οκτωβρίου. Οι διαδηλωτές στο Πανεπιστήμιο George Washington και στο Πανεπιστήμιο Cornell φώναζαν: “Υπάρχει μόνο μία λύση: επανάσταση ιντιφάντα”. (“Παγκοσμιοποιήστε την ιντιφάντα” είναι ένα άλλο δημοφιλές σύνθημα.) Τα ενδύματα τρομοκρατικών ομάδων έχουν εντοπιστεί σε διαμαρτυρίες στο Yale, το Princeton, το Stanford και το Πανεπιστήμιο της Minnesota. Στο UCLA, ένας Εβραίος φοιτητής ισχυρίστηκε ότι τον κυνήγησε μια ομάδα διαδηλωτών επειδή εισέβαλε στα χωράφια τους.
Ίσως λόγω της τοποθεσίας του, το Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης είχε τις πιο προβεβλημένες διαδηλώσεις. Είναι επίσης ένα μέρος όπου οι Εβραίοι φοιτητές έχουν δεχτεί συνθήματα όπως “Δεν θέλουμε σιωνιστές εδώ!” και “η 7η Οκτωβρίου θα είναι κάθε μέρα για σας!”.
Αυτά είναι πάρα πολλά για να μετρηθούν ως μεμονωμένα περιστατικά και βοηθούν να εξηγηθεί γιατί ο Jonathan Greenblatt, επικεφαλής της Anti-Defamation League, χαρακτήρισε τους διαδηλωτές του Columbia “ακτιβιστές υπέρ της Χαμάς”.
Προφανώς, δεν εγκρίνουν όλοι οι διαδηλωτές στο Columbia ή αλλού αυτές τις επιθετικές πράξεις και τα συναισθήματα. Αφού μίλησε με δεκάδες διαδηλωτές φοιτητές σε όλη τη χώρα, ο Jeremy W. Peters των New York Times ανέφερε ότι πολλοί από αυτούς καταδίκασαν τη Χαμάς – αν και πολλοί άλλοι “αρνήθηκαν να εμπλακούν” όταν ρωτήθηκαν σχετικά. Και ενώ πολλοί υποστηρικτές του Ισραήλ έχουν αποκαλέσει τις διαμαρτυρίες αντισημιτικές, πολλοί Εβραίοι φοιτητές συμμετέχουν σε αυτές.
Αυτό που είναι δίκαιο να πούμε είναι ότι η ειρήνη δεν είναι η οργανωτική αρχή των διαδηλώσεων. Οι διαδηλωτές στο Columbia έχουν απαριθμήσει διάφορα επίσημα αιτήματα. Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το να απελευθερώσει η Χαμάς όλους τους ομήρους της. Δεν είναι απάντηση να σημειωθεί ότι δεν έχουν καμία επιρροή στη Χαμάς. Όσο παράλογο και αν είναι, η ιδέα της διαμαρτυρίας είναι ότι το πανεπιστήμιο είναι με κάποια ουσιαστική έννοια παράγοντας στη Μέση Ανατολή. Οι διαδηλωτές δεν έχουν καμία επιρροή ούτε στο Ισραήλ, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να το καταδικάζουν.
Αν και το “φιλοπαλαιστινιακός” είναι καλύτερο από το “αντιπολεμικός”, αποτυγχάνει και αυτό να αποδώσει το νόημα των διαδηλώσεων. Για ένα πράγμα, είναι δυνατόν να ανησυχεί κανείς για τους Παλαιστίνιους και να ασκεί κριτική στο Ισραήλ για το θέμα αυτό, ενώ ταυτόχρονα αντιτίθεται σε ένα κίνημα που δεν μπορεί να αντιταχθεί στα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου. Οι σφαγές εκείνης της ημέρας υπήρξαν, άλλωστε, μια άμεση αιτία απέραντων παλαιστινιακών δεινών. Οι διαδηλωτές του Columbia δεν δίστασαν, επίσης, να αποφύγουν τους Παλαιστίνιους και τους Παλαιστίνιους Αμερικανούς που θεωρούν ανεπαρκώς συγκρουσιακούς.
Οι διαμαρτυρίες δεν εφιστούν καν την προσοχή στη δυστυχία των κατοίκων της Γάζας. Φέρνουν την προσοχή στους διαδηλωτές (και μερικές φορές στις διατροφικές τους ανάγκες, όπως στην περίπτωση των φοιτητών του Columbia που ζήτησαν φαγητό και ποτό από τη διοίκηση κατά της οποίας διαμαρτύρονται). Ο γερουσιαστής Bernie Sanders (I-Vt.) αναγνώρισε εμμέσως το σημείο παραπονούμενος ότι τα μέσα ενημέρωσης παρέχουν υπερβολική κάλυψη στις εξελίξεις στην πανεπιστημιούπολη και όχι αρκετή στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή.
Το πώς πρέπει να αντιδράσουν οι αξιωματούχοι των κολεγίων και οι αρχές επιβολής του νόμου στους διαδηλωτές δεν εξαρτάται από το αν τους βλέπουμε ως “αντιπολεμικούς” ή ως κάτι πιο σκοτεινό. Ακόμη και οι αντισημίτες μεταξύ των διαδηλωτών έχουν δικαιώματα ελεύθερης έκφρασης. Και όλοι οι διαδηλωτές, όποιες κι αν είναι οι απόψεις τους, θα πρέπει να συμμορφωθούν με τους περιορισμούς ως προς τον χρόνο, τον τόπο και τον τρόπο διαμαρτυρίας που επιβάλλει ο νόμος και οι κανόνες του πανεπιστημίου – ή να είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τις ακαδημαϊκές και νομικές συνέπειες. Η παρεμπόδιση της δυνατότητας άλλων φοιτητών να διασχίσουν την πανεπιστημιούπολη ή η απειλή τους με βία δεν θα έπρεπε να γίνεται ανεκτή.
Οι κανόνες που διέπουν αυτές τις διαμαρτυρίες θα πρέπει να είναι ουδέτεροι όσον αφορά την άποψή τους. Αλλά το κοινό δεν έχει καμία υποχρέωση να απέχει από την κριτική αυτής της άποψης, και τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν καμία υποχρέωση να παρέχουν στους διαδηλωτές βοήθεια στις δημόσιες σχέσεις. Αν ο εξτρεμισμός που επιδεικνύεται στις διαδηλώσεις συνδεόταν με τη δεξιά και όχι με την αριστερά, υποψιάζομαι ότι τα μέσα ενημέρωσης θα τον κάλυπταν με λιγότερη συμπάθεια.
Οι ανώδυνες περιγραφές που δίνουν οι δημοσιογράφοι αντ’ αυτού, όπως “φιλοπαλαιστινιακοί”, θα βαθύνουν μόνο τη δυσπιστία προς τα ειδησεογραφικά μέσα στο κέντρο και στη δεξιά. Τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να χαρακτηρίσουν τις διαδηλώσεις ως αυτό που είναι: αντι-ισραηλινές.
