Το Πεντάγωνο φαίνεται να ακολουθεί τη στρατηγική «αποτροπής» και να αγνοεί δύσκολα μαθήματα -που έχει ήδη πάρει – περί ισορροπίας της εξουσίας.
Απόδοση από άρθρο του Μάικ Γκάλαχερ για τη στήλη Opinion στην The Washington Post.
Η χαοτική απόσυρση της κυβέρνησης Μπάιντεν από το Αφγανιστάν έχει δημιουργήσει αμφιβολίες για την αξιοπιστία των δεσμεύσεων των ΗΠΑ και την κατάσταση των συμβατικών στρατιωτικών τακτικών αποτροπής. Αλλά, ακόμα και πριν την παράδοση του Αφγανιστάν, το Πεντάγωνο -υπό τον Μπάιντεν- πάλευε ήδη με όλο και λιγότερο ευνοϊκές ισορροπίες στρατιωτικής ισχύος, ειδικά με την Κίνα.
Τον Απρίλιο, ο Υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν περιέγραψε ένα νέο μοντέλο, το οποίο ονόμασε «ενσωματωμένη αποτροπή». Σε αυτή την έννοια, η οποία πιθανότατα θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στην στρατηγική εθνικής άμυνας του Πενταγώνου του Μπάιντεν, περιλαμβάνονται αξιέπαινοι στόχοι. Δυστυχώς όμως, φαίνεται να αγνοεί δύσκολα μαθήματα, από πρόσφατες κυβερνήσεις, για το τι πραγματικά θα λειτουργούσε.
Αρχικά, ο υπουργός άμυνας θέλει να ενσωματώσει όργανα του έθνους -στρατιωτικά και μη- ειδικά διπλωματικά, σε πέντε τομείς ανταγωνισμού (αέρας, γη, θάλασσα, διάστημα και κυβερνοχώρο) ώστε να χρησιμοποιηθούν όποτε και αν το επιλέξει η κυβέρνηση. Όπως εξήγησε ο Όστιν στην Post, η ενσωματωμένη αποτροπή ενδέχεται να σημαίνει «το να χρησιμοποιούνται επιπτώσεις διαδικτυακών ενεργειών σε μια περιοχή για να ανταποκριθεί η ασφάλεια του ναυτικού σε ένα συμβάν εκατοντάδες μίλια μακριά».
Αυτή η κατάσταση δεν είναι πρωτόγνωρη. Υπό την κυβέρνηση Τραμπ, το Πεντάγωνο απάντησε στο Ιράν, το οποίο επιτέθηκε με πυροβολισμούς σε ένα αμερικανικό drone, με μια κυβερνοεπίθεση. Ωστόσο, αυτό που έκανε τα πράγματα να κινηθούν και πάλι, δεν ήταν κάποια φανταχτερή θεωρία για το πως οι επιπτώσεις σε έναν τομέα, επηρεάζουν κάποιον άλλο, αλλά -σχεδόν παλιομοδίτικα- μια κινητική πράξη, με τη μορφή ενός πυραύλου που σκότωσε τον γενικό στρατηγό, Κασέμ Σολεϊμανί, διοικητή της καλύτερης ομάδας του Ιράν, των Αλ-Κουντς.
Δεύτερον, ο Όστιν θέλει να ενσωματώσει νέες τεχνολογίες στη συμβατική αποτροπή. Θεωρεί πως η πρόοδος στην τεχνολογία των υπολογιστών και στην τεχνητή νοημοσύνη αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του ίδιου του πολέμου· «επιτρέποντας μας να βρούμε όχι μόνο μία, αλλά 10 βελόνες στα άχυρα και μοιράζονται άμεσα τη θέση τους με τις άλλες πλατφόρμες». Η ίδια φανταστική λογική τροφοδότησε την αποτυχημένη Τρίτη Αντισταθμιστική Στρατηγική (Third Offset Strategy) της κυβέρνησης Ομπάμα. Επί της ουσίας, ο τότε διοικητής στον Ινδο-Ειρηνικό, Φιλ Ντάβινσον, προειδοποίησε προσφάτως ότι η Κίνα θα μπορούσε να εισβάλει στην Ταϊβάν μέσα στα επόμενα έξι έτη. Αν ισχύσει αυτό, το να βάζει κανείς τα λεφτά του στις μετασχηματιστικές τεχνολογίες του αύριο, δεν θα έχει τόσο νόημα, όσο το να βασίζεται στις αξιόπιστες τεχνολογίες που λειτουργούν σήμερα. Το υπουργείο Άμυνας έχει πολλές φορές απογοητευτεί από τα πολεμικά παιχνίδια της Ταϊβάν και μια πρόσφατη έκθεση που αναλύει τη νέα στρατηγική μάχης με δίκτυα του Πενταγώνου βρήκε ακόμα πως αυτή δεν είναι έτοιμη να παρουσιαστεί.
Τρίτον, ο Όστιν θέλει να ενσωματώσει πιο αποτελεσματικά τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα στη στάση της αποτροπής. Εδώ ο Όστιν αξίζει έπαινο, αφού έπεισε τον πρόεδρο των Φιλιππίνων, Ροντρίγκο Ντουτέρτε, να διατηρήσει την Αμυντική Συμφωνία, η οποία παρέχει πρόσβαση στις δυνάμεις των ΗΠΑ και πιέζει τη συμφωνία AUKUS με τη Βρετανία και την Αυστραλία. Παρόλα αυτά, οι σύμμαχοί μας δεν ενδιαφέρονται για τη διπλωματική ρητορική, αλλά για το τι μπορεί να κάνει ο στρατός· και οι εικόνες του στρατού των ΗΠΑ να αποχωρούν μπροστά σε μια λιγότερο ισχυρή τεχνολογικά δύναμη, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Το κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα εκμεταλλεύεται την αποχώρηση για να δείξει στην Ταϊβάν πως σε μια κρίση στις μεταξύ τους σχέσεις, δεν θα μπορούν να στηριχτούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Γιαπωνέζος υπουργός άμυνας, Νομπούο Κίσι, εξέφρασε την ανησυχία του για την αυξανόμενη ανισορροπία στρατιωτικών δυνάμεων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Και, όπως ανακάλυψε ο Ομπάμα αφού έφυγε από το Ιράκ και ενστερνίστηκε τη συμφωνία του Ιράν με τα πυρηνικά, η κακή κατανόηση των βασικών δομών μεταξύ συμμάχων σε μια περιοχή χαμηλής προτεραιότητας μπορεί να δημιουργήσει χάος και έτσι, να υποτιμήσει κάθε προσπάθεια σε περιοχές υψηλότερης προτεραιότητας (όπως στον Ινδο-Ειρηνικό).
Αυτό που πρέπει να ενσωματωθεί, είναι η πιο συμβατική σκληρή ισχύς -περισσότερα πλοία, πύραυλοι και βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς στον Ινδο-Ειρηνικό. Το πιο σημαντικό για να αποκατασταθεί η συμβατική μας στάση αποτροπής είναι να διαβεβαιώσουμε την Κίνα πως οι δυνάμεις μας στοχεύουν στις δικές της. Σε αυτό το σημείο μπορούν να βοηθήσουν οι σύμμαχοι και η διπλωματία. Για να αναπτύξουμε τις δυνάμεις των πεζοναυτών ενάντια στο πολεμικό ναυτικό της Κίνας, σε όλο τον Ινδο-Ειρηνικό, χρειαζόμαστε συμφωνίες βάσης με Ιαπωνία, Αυστραλία, Φιλιππίνες και άλλους συμμάχους κλειδιά, μαζί με ένα σχέδιο για αποτελεσματικότερη χρήση περιοχών που ανήκουν στις ΗΠΑ, όπως το Μιντγουέι και το Γουέικ Άιλαντ. Επίσης, το Κογκρέσο μπορεί να βοηθήσει μοιράζοντας τα κονδύλια στις ένοπλες δυνάμεις και στο ναυτικό -την υψηλότερη μας προτεραιότητα στον Ινδο-Ειρηνικό- ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα μειωθεί η συνολική ισχύς του στρατού και, παράλληλα, να αναγκάσει τον στρατό να υπερασπιστεί αεροπορικές βάσεις και εγκαταστάσεις έναντι απειλών, όπως πύραυλοι χαμηλής πτήσης.
Το Πεντάγωνο, σε κάθε πρόσφατη κυβέρνηση, βρίσκει κάποιες λέξεις – κλειδιά. Από την Τρίτη Αντισταθμιστική Στρατηγική, μέχρι την στρατιωτική επιβολή της εποχής Τραμπ, στην ενσωματωμένη αποτροπή, οι περισσότερες από αυτές τις έννοιες έχουν λειτουργήσει σαν παραπετάσματα καπνού για τη χρηματοδότηση της άμυνας και έχουν δουλέψει με μια δύναμη, πολύ μικρή, για να αντιπαρατεθεί με τις παγκόσμιες απαιτήσεις. Αυτό παρέχει κάλυψη σε μια πολιτικής ηγεσίας που είναι είτε πολύ αδύναμη, είτε έχει αλλού την προσοχή της για να δώσει στον στρατό, ό,τι χρειάζεται για να εκτελέσει αποστολές ή να διαλέξει ανάμεσα σε υπηρεσίες του στρατού που θα απελευθέρωναν πόρους, με κύριο στόχο να αποτρέψει την Κίνα από το να εισβάλει στην Ταϊβάν. «Η ενσωματωμένη αποτροπή σημαίνει να δίνουμε όλο μας το είναι», μπερδεύει τις σκέψεις μας και δίνει την ψεύτικη ελπίδα πως τα μη στρατιωτικά εργαλεία, οι νέες τεχνολογίες και οι σύμμαχοι θα μπορέσουν να υποκαταστήσουν την σκληρή ισχύ, σε περιπτώσεις που αρνηθούμε την επιθετικότητα των αντιπάλων μας.
