Απόδοση από άρθρο του Χένρι Όλσεν για την The Washington Post
Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ δεσμεύτηκαν να αγωνιστούν για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, την Τρίτη. Κανένας από τους δύο δεν είπε τίποτα που να μοιάζει με πραγματικό μέτρο, το οποίο θα έκανε πραγματική διαφορά.
Η συνεισφορά του Σι Τζινπίνγκ, η υπόσχεση ότι η Κίνα δεν θα κατασκευάσει νέα εργοστάσια που να χρησιμοποιούν κάρβουνο, φαντάζει σχεδόν αστεία σε σχέση με το τι πραγματικά θα έπρεπε να εφαρμοστεί σαν πολιτική για το κλίμα. Αντί να κάνει μια σοβαρή προσπάθεια για να μειώσει τις εκπομπές αερίων, η Κίνα κατασκευάζει νέα εργοστάσια που χρησιμοποιούν κάρβουνο εντός χώρας, για να υποστηρίξει την αναπτυσσόμενη οικονομία της.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες στρέφονται συχνά στο κάρβουνο, καθώς είναι ένα φτηνό καύσιμο για να παραχθεί ηλεκτρισμός. Υπάρχουν άφθονες ποσότητες από κάρβουνο και είναι διαθέσιμο όλο τον χρόνο. Τα αποθέματα της Κίνας για παράδειγμα, έχουν δώσει την ενέργεια που χρειάζεται η χώρα για να γίνει παγκόσμια οικονομική δύναμη. Μια σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής θα μείωνε σημαντικά την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας και άλλων φτωχών χωρών από το να φτάσουν τη Δύση.
Αν οι χώρες της Δύσης ήταν πρόθυμες να πληρώσουν ώστε και οι άλλες χώρες να έφταναν τους στόχους για το κλίμα, τότε σίγουρα θα τετραγώνιζαν τον κύκλο. Και εκεί μπαίνει η δέσμευση του Μπάιντεν. Υποσχέθηκε να διπλασιάσει τα κονδύλια για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής σε 11,4 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Μπορεί το ποσό να ακούγεται μεγάλο, αλλά δεν είναι καθόλου αρκετό. Οι ακτιβιστές για το κλίμα υποστηρίζουν πως οι ΗΠΑ θα έπρεπε να δίνουν 49 δισεκατομμύρια δολάρια. Το να εγκρίνει το Κογκρέσο ένα τέτοιο ποσό είναι αδιανόητο, ειδικά εφόσον οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως τέτοια είδη εξόδων, είναι και αυτά που οι περισσότεροι θέλουν να βγάλουν από τον προϋπολογισμό.
Ακόμα, οι χώρες αυτές δεν χρειάζονται να δράσουν ενάντια στην κλιματική αλλαγή, αλλά χρειάζονται χρήματα για να μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικές οικονομικά στον -χωρίς κάρβουνο- κόσμο που θέλει να κατασκευάσει η Δύση. Αυτό είναι μια επένδυση που δεν θα αποδώσει σύντομα. Πλούσιοι ακτιβιστές για το κλίμα, όπως ο Μπιλ Γκέιτς, θα μπορούσαν να δώσουν ολόκληρες τις περιουσίες τους για τον σκοπό, αλλά και πάλι δεν θα κατάφερναν να κάνουν την ελάχιστη διαφορά.
Οι ακτιβιστές για το κλίμα θα θρηνήσουν για την ανεπάρκεια των υποσχέσεων που έλαβαν από τους ηγέτες. Δεν υπάρχει πολιτική θέληση για να ολοκληρωθούν, ούτε θα υπάρχει σε οποιαδήποτε δημοκρατική χώρα.
Μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση για την κλιματική αλλαγή εστιάζει σε σημαντικές τεχνολογικές ανακαλύψεις, που θα παράγουν και θα αποθηκεύουν ανανεώσιμη ενέργεια, με λιγότερο κόστος και πιο αξιόπιστα. Τέτοια πρότζεκτ καιέρευνες που φαίνονται βαρετά είναι πιο σημαντικά από οποιοδήποτε βαρύγδουπο λόγο των Ηνωμένων Εθνών.
Οι ακτιβιστές για το κλίμα αποφεύγουν να πουν την αλήθεια στον κόσμο. Αντί να εξηγούν την αναταραχή και τη δυσφορία που θα φέρει η μετάβαση από το κάρβουνο, πουλάνε ανυπόστατους ισχυρισμούς περί οικονομικής ανάπτυξης. Η πράσινη μετάβαση είναι κουλ, μέχρι να μη μπορούν οι άνθρωποι να φάνε ένα μπέργκερ ή να πετάξουν ως τις Μπαχάμες.
Ο σιδηρούς νόμος της έλλειψης μπορεί να εφαρμοστεί και για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, όσο και σε άλλους τομείς φιλότιμης προσπάθειας για την οικονομία. Δεν γίνεται να έχουμε απεριόριστες προμήθειες από ό,τι θέλουμε ανά πάσα στιγμή. Για την ουσιαστική αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτούνται επίπονες εμπορικές δοσοληψίες. Μέχρι ο Μπάιντεν και ο Σι Τζινπίνγκ πουν κάτι τέτοιο, όλες τους οι δηλώσεις θα είναι λόγια του αέρα.
