Η αντιπρόεδρος κέρδισε το προεδρικό ντιμπέιτ της Τρίτης τόσο στον τόνο όσο και στην ουσία.
Οι δύο υποψήφιοι στο προεδρικό ντιμπέιτ της Τρίτης ανέβηκαν στη σκηνή με μονομαχικές ανάγκες. Η Κάμαλα Χάρις έπρεπε να δείξει στους ψηφοφόρους ποια είναι: ο χαρακτήρας της, το ιστορικό της και, το σημαντικότερο, το όραμά της. Ο Ντόναλντ Τραμπ έπρεπε να κρύψει τα ίδια πράγματα για τον εαυτό του. Μόνο ένας τα κατάφερε.
Η κ. Χάρις παρουσίασε ένα θετικό όραμα για ένα έθνος που, παρά τα ελαττώματά του, βρίσκεται σε αξιοσημείωτα καλή κατάσταση – παρακαλώντας τη χώρα να ξεφύγει από τη φαυλότητα που καθόρισε την πρόσφατη πολιτική της. Ο κ. Τραμπ, αντίθετα, περιέγραψε μια φανταστική Αμερική που είναι ένα «αποτυχημένο έθνος» που ακροβατεί στα πρόθυρα του «Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου», όπου η εγκληματικότητα αυξάνεται στα ύψη και οι μετανάστες καταλαμβάνουν βίαια μικρές πόλεις και τρώνε τα κατοικίδια των Αμερικανών. Η ουσία που απορρέει από αυτή τη στάση, ταυτόχρονα σκοτεινή και αυτοεξευτελιστική, ερχόταν σε αντίθεση με τη θετική προοπτική της κ. Χάρις.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχει νόημα κάθε σχέδιο που πρότεινε η κ. Χάρις. Αλλά κατάφερε να ξεπεράσει τον κ. Τραμπ απλά και μόνο εξηγώντας γιατί οι πολιτικές του θα ήταν χειρότερες. Οι δικές του θα εκτίναζαν το χρέος περισσότερο από τις δικές της. Θα διπλασίαζε τους δασμούς που θα υποδαύλιζαν τον πληθωρισμό σε όλα τα είδη αγαθών που αγοράζουν οι Αμερικανοί, ισχυριζόμενος ψευδώς ότι το κόστος το πληρώνουν οι ξένες χώρες. Ο κ. Τραμπ επισήμανε ότι ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν διατήρησε ορισμένους από τους δασμούς του κ. Τραμπ – κάτι που δεν αποδεικνύει ότι ήταν καλοί και σίγουρα δεν αποτελεί απόδειξη ότι η αναβάθμιση της πολιτικής θα βοηθούσε τη χώρα. Η αντίθεση της κ. Χάρις σε αυτό το κεντρικό στοιχείο του οικονομικού σχεδίου του κ. Τραμπ είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι.
Το ίδιο και η έμφαση που έδωσε η κ. Χάρις στη μείωση των τιμών των κατοικιών μέσω της αύξησης της προσφοράς νέων κατοικιών – με τη συνεργασία με ιδιώτες κατασκευαστές που επιδιώκουν να χτίσουν. Ανέφερε αυτή την ιδέα, τη μόνη μακροπρόθεσμη λύση για τις αδικαιολόγητα υψηλές τιμές των κατοικιών, τρεις φορές το βράδυ της Τρίτης. Ο κ. Τραμπ δεν παρουσίασε κανένα ρεαλιστικό σχέδιο για τη στέγαση.
Η κ. Χάρις ήταν τόσο άνετη όσο ποτέ στο θέμα των αμβλώσεων, εμπλουτίζοντας τις απαντήσεις της τόσο με ουσία όσο και με ανθρωπιά όταν μιλούσε για νεαρές γυναίκες, θύματα αιμομιξίας, και γυναίκες που υπέστησαν αποβολές και αιμορραγούσαν σε χώρους στάθμευσης. Πήρε μια μετριοπαθή γραμμή για τη μετανάστευση, προβάλλοντας ένα διακομματικό νομοσχέδιο της Γερουσίας που θα είχε σκληρύνει την ασφάλεια των συνόρων, αν ο κ. Τραμπ δεν είχε συσπειρώσει τους συμμάχους του στο Κογκρέσο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να το σκοτώσουν. Καταδικάζοντας τη σφαγή από τη Χαμάς καθώς και τη δολοφονία πάρα πολλών Παλαιστινίων αμάχων από το Ισραήλ, περπάτησε σε τεντωμένο σχοινί σχετικά με τον πόλεμο στη Γάζα. Σχετικά με την Ουκρανία, η κ. Χάρις δεσμεύτηκε για άλλη μια φορά να σταθεί στο πλευρό των δημοκρατικών συμμάχων ενάντια στον υφέρποντα αυταρχισμό σε όλο τον κόσμο και υπερασπίστηκε τον παραδοσιακό ρόλο της Αμερικής να ηγείται του ελεύθερου κόσμου.
Ο κ. Τραμπ, αντιθέτως, καυχήθηκε ότι ο ισχυρός άνδρας της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν εγγυάται γι’ αυτόν, κάτι που δεν είναι μια έγκριση που πρέπει να διατυμπανίζεται. Ο κ. Τραμπ κατάφερε να ελέγξει τον εαυτό του … για περίπου το ένα τρίτο του ντιμπέιτ. Έκανε καλά επιχειρήματα για την απάντηση του στο Covid-19. Ωστόσο, τα σημεία αυτά αναμειγνύονταν όλο και περισσότερο με μισές αλήθειες και χειρότερα. Ήταν εναλλάξ εντός του μηνύματος – οι απαγορεύσεις των αμβλώσεων πρέπει να έχουν εξαιρέσεις για «βιασμό, αιμομιξία και τη ζωή της μητέρας» – και πολύ εκτός.
Άρχισαν να εμφανίζονται ψευδείς κατηγορίες για «εκτέλεση μετά τη γέννηση» ή η δήλωσή του ότι άνθρωποι από «ψυχιατρεία» κατακλύζουν τη χώρα. Αλλά ωχριούν μπροστά σε αυτό που ήρθε αργότερα, όταν ο πρώην πρόεδρος απάντησε σε μια κριτική των ομιλιών του κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων, προβάλλοντας τη θεωρία ότι οι μετανάστες χωρίς χαρτιά τρώνε τα κατοικίδια των πολιτών στις πόλεις στις οποίες έχουν καταφύγει. Όταν ρωτήθηκε για τα γεγονότα από έναν συντονιστή, επικαλέστηκε ως πηγή του “τους ανθρώπους στην τηλεόραση”.
Κατηγόρησε την κ. Χάρις, η οποία είναι μαύρη, ότι κάποτε δεν ήταν «μαύρη». Πιο ήπιες αναλήθειες περιελάμβαναν τον ισχυρισμό ότι «έσωσε» τον νόμο περί προσιτής περίθαλψης, ενώ στην πραγματικότητα προσπάθησε να τον καταργήσει. Ερωτηθείς αν έχει σχέδιο αντικατάστασης, απάντησε: «Έχω ιδέες για ένα σχέδιο».
Το βράδυ της Τρίτης μπορεί να μείνει καλύτερα στη μνήμη μας από τα ξεσπάσματα του κ. Τραμπ – και πράγματι, το ταμπεραμέντο έχει σημασία, στη σκηνή του ντιμπέιτ και στην αίθουσα καταστάσεων. Η κ. Χάρις απέδειξε επανειλημμένα σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση ότι μπορεί να τον παρασύρει στο να διαφημίσει τα διαπιστευτήριά του στην επιχειρηματική σχολή, στο να υπερασπιστεί την ποιότητα των συγκεντρώσεών του, στο να επαινέσει δικτάτορες. Αυτές οι στιγμές έχουν σημασία επειδή οι πολιτικές του απορρέουν από αυτές. Οι μετανάστες σκοτώνουν ανθρώπους, οπότε κλείστε τη μετανάστευση. Άλλες χώρες πληρώνουν για τους δασμούς, οπότε αυξήστε τους.
Ωστόσο, οι Αμερικανοί καλά θα κάνουν να θυμούνται τι συνέβη στην άλλη πλευρά της σκηνής. Η κ. Χάρις κέρδισε στον τόνο και στην ουσία. Παρουσίασε κάτι όχι μόνο διαφορετικό από τον κ. Τραμπ, αλλά και διαφορετικό από τον κ. Μπάιντεν: όχι άλλες διαμάχες για τα τελευταία τέσσερα χρόνια ή τα τέσσερα προηγούμενα, όχι άλλο κυλισμό στην αμφιβολία και τη διαίρεση. Αντιθέτως, επικεντρώθηκε ξανά και ξανά στη χάραξη «μιας πορείας για το μέλλον» – με τις ιδρυτικές αξίες του έθνους ως πυλώνα, αλλά τα μάτια μας στραμμένα σε αυτό που είναι μπροστά.
Αυτή η ποίηση της προεκλογικής περιόδου θα πρέπει ακόμη να μεταφραστεί σε πολιτική πρόζα. Αλλά μιλάει πιο εύγλωττα για τη θέση και τις δυνατότητες της χώρας από τη σκοτεινή ρητορική του κ. Τραμπ.
