Μεγάλο μέρος της απροθυμίας να κάνουμε αυτό που απαιτεί η κλιματική αλλαγή προέρχεται όταν κάνουμε την υπόθεση για το τι σημαίνει να ανταλλάσσουμε την αφθονία για λιτότητα και όλα τα πράγματα και τις ανέσεις μας για λιγότερη ευκολία. Τι θα γινόταν όμως αν αυτό σήμαινε να εγκαταλείψουμε πράγματα από τα οποία έχουμε απαλλαγεί, από τις θανατηφόρες εκπομπές μέχρι και τα ενοχλητικά συναισθήματα καταστροφής και συνενοχής στην καταστροφή; Τι θα συμβεί αν η λιτότητα είναι ο τρόπος που ζούμε τώρα – και η αφθονία αυτό που θα ακολουθήσει;
Κοιτάξτε προσεκτικά, και μπορείτε να δείτε ότι με άλλα μέτρα εκτός από τα αγαθά και τα χρήματα, είμαστε φτωχοί. Ακόμη και οι εύποροι ζουν σε έναν κόσμο όπου η εμπιστοσύνη στο μέλλον, και στην κοινωνία και τους θεσμούς γύρω μας, εξασθενεί — και όπου η αίσθηση ασφάλειας, κοινωνική σύνδεση, ψυχική και σωματική υγεία και άλλα μέτρα ευημερίας είναι συχνά θλιβερά.
Γνωρίζουμε ότι παγκοσμίως, ο αέρας που αναπνέει μολυσμένο από ορυκτά καύσιμα σκοτώνει περισσότερους από 8 εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως και βλάπτει πολλούς άλλους, ιδιαίτερα τα μωρά και τα παιδιά. Και γνωρίζουμε ότι καθώς τα ορυκτά καύσιμα γεμίζουν την ανώτερη ατμόσφαιρα με διοξείδιο του άνθρακα που αποσταθεροποιεί τη θερμοκρασία και τον καιρό, αυξάνει την απόγνωση και το άγχος. Όλα αυτά έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα τους νέους, που βυθίζονται στη μανία και τη θλίψη τους. Αλλά στην πραγματικότητα, έχουμε να κάνουμε με ένα ευρύτερο αίσθημα ανικανότητας και ακόμη και ενοχής. Ως αντίκτυπο στην ψυχή μας που προκαλείται από μια αίσθηση συνένοχης σε κάτι λάθος.
Αυτό είναι ηθικό τραύμα, και πολλοί από εμάς υποφέρουμε από αυτό. Ή προσπαθούμε να αποφύγουμε να το δούμε και να το σκεφτούμε, και να υιοθετήσουμε μια μουδιασμένη, εσκεμμένη λησμονιά. Τέτοιο μούδιασμα γεννά αδράνεια, όταν αυτή η κρίση απαιτεί συγκεκριμένη δράση: ταχεία μετάβαση προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βελτιωμένα σχέδια για το δομημένο περιβάλλον, καλύτερη φροντίδα για τον φυσικό κόσμο με όλους τους τρόπους αλληλεπίδρασης με αυτόν. Τα καλά νέα είναι ότι η γνώση πως δεν είμαστε ξεχωριστοί από τη φύση αλλά εξαρτόμαστε από αυτήν είναι ήδη πολύ πιο παρούσα από ό,τι πριν από μερικές δεκαετίες. Παντού, βλέπω ανθρώπους να ξανασκέφτονται πώς εργάζονται και ζουν, μετατρέποντας αυτή τη γνώση σε πραγματικότητα.
Βλέπω αγρότες που δεν εξετάζουν μόνο τις καλλιέργειες και το κέρδος, αλλά τη βιωσιμότητα των άγριων πραγμάτων, των υδάτινων πόρων και της φύσης γύρω τους — που δουλεύουν τη γη για τη φετινή συγκομιδή και για τη μακροπρόθεσμη ευημερία του συνόλου.
Τι θα γινόταν αν φανταζόμασταν τον «πλούτο» που δεν αποτελείται από τα χρήματα που ρίχνουμε στις τράπεζες ή τα αγαθά που προέρχονται από ορυκτά καύσιμα που συσσωρεύουμε, αλλά από χαρά, ομορφιά, φιλία, κοινότητα, εγγύτητα στην ακμάζουσα φύση, σε καλό φαγητό που παράγεται χωρίς κατάχρηση εργασία? Τι θα γινόταν αν σκεφτόμασταν τον πλούτο ως ασφάλεια στο περιβάλλον και στις κοινωνίες μας και ως εμπιστοσύνη σε ένα βιώσιμο μέλλον;
Για τόσους πολλούς από εμάς, το να είμαστε απασχολημένοι με τη δουλειά μας έχει αφαιρέσει την ικανότητά μας να επιδιώκουμε αληθινά πλούτη. Τι θα γινόταν αν δώσουμε προτεραιότητα στη διεκδίκηση του χρόνου μας – να ανησυχούμε λιγότερο για το να πάρουμε και να ξοδεύουμε – και αντ ‘αυτού να «δαπανήσουμε» αυτόν τον πολύτιμο πόρο σε δημιουργικές αναζητήσεις, σε περιπέτειες και μάθηση, στην οικοδόμηση ισχυρότερων κοινωνιών και στο να είμαστε καλύτεροι πολίτες, στη φροντίδα για τους ανθρώπους ( και άλλα είδη και μέρη) που αγαπάμε, στο να φροντίζουμε τον εαυτό μας;
Για να ανταποκριθούμε στην κλιματική κρίση – μια καταστροφή σε μεγαλύτερη κλίμακα από οτιδήποτε έχει αντιμετωπίσει το είδος μας – μπορούμε και πρέπει να καλέσουμε αυτό που έχουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν καταστροφές: μια αίσθηση νοήματος, βαθιάς σύνδεσης και γενναιοδωρίας, να είσαι αληθινά ζωντανός στο πρόσωπο της αβεβαιότητας. Της χαράς. Αυτό είναι το είδος της αφθονίας που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση, για να κάνουμε πολλές, ή ακόμα και τις περισσότερες, ζωές καλύτερες. Είναι το αντίθετο της ηθικής βλάβης. Είναι ηθική ομορφιά. Κάτι που δεν χρειάζεται να αποκτήσουμε, γιατί το έχουμε ήδη μέσα μας.
Πηγή: washingtonpost.com
