Του Ιπποκράτη Χατζηαγγελίδη*
Προσπαθώ να είμαι ορθολογιστής, αλλά όσο το προσπαθώ τόσο διαπιστώνω πόσο δύσκολο είναι! Όχι μόνο γιατί έχω -κι εγώ- την τάση να σκέπτομαι με το συναίσθημα, δηλαδή να μετατρέπω την επιθυμία σε πραγματικότητα, αλλά και γιατί είναι πολύ μεγάλος, πλέον, ο όγκος των πληροφοριών που πρέπει να αξιολογήσω, να επιλέξω τις ουσιώδεις και να κρίνω. Δεν λέω κάτι καινούργιο, τα έχουν γράψει και άλλοι αυτά και μάλιστα με μεγαλύτερη ανάλυση και τεκμηρίωση. Ούτε ξύπνησα με τη διάθεση να γράψω πραγματεία περί ορθολογισμού!
Όμως, έπρεπε κάπως να αιτιολογήσω την αδυναμία μου να δω εγκαίρως τι πραγματικά συμβαίνει, δηλαδή πως στήνεται το νέο πολιτικό σκηνικό. ΠΡΟΣΟΧΗ! Το νέο σκηνικό, όχι το νέο πολιτικό σύστημα. Με τα ίδια παλαιά και φθαρμένα υλικά, η διαπλοκή -ή, έστω, ένα τμήμα της- στήνει μια ολική επαναφορά στο 1981, βεβαίως αδιαφορώντας αν οι εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές και αν σήμερα κρίνεται η ίδια η υπόσταση της χώρας ως ανεξαρτήτου κράτους. Σημασία, άλλωστε, δεν έχει η χώρα, αλλά η επιβίωση των συμφερόντων ενός στενού κύκλου ανθρώπων και όσων τους είναι απαραίτητοι γι’ αυτό, άρα και η επιβίωση του πελατειακού συστήματος με κάθε κόστος.
Ευτυχώς γι’ αυτούς, η κοινωνία είναι πολιτικώς απαθής. Η σιωπηλή πλειοψηφία δεν εξεγείρεται, δεν αντιδρά, δεν έχει τις προϋποθέσεις πολιτικής συγκρότησης, άρα δεν τους απειλεί. Περιπτώσεις όπως αυτές των ανεξαρτήτων φοιτητών της Νομικής -που αντιδρώντας στις καταλήψεις, οργανώθηκαν χρησιμοποιώντας τα social media και ανέτρεψαν τις φωνασκούσες δυναμικές μειοψηφίες των αριστερών φοιτητοπατέρων και των δεξιών παρακολουθημάτων τους- είναι πολύ πρώιμες για να αποτελέσουν απειλή για το βαθύ σύστημα! Αντιθέτως, ίσως -άθελά τους- να τους διευκολύνουν στην προσπάθεια πλήρους χειραγωγήσεως των εξελίξεων… το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε ο Αλέξης Τσίπρας στην πορεία του προς την πρωθυπουργία είναι ένα δυναμικό συντηρητικό (διάβαζε ορθολογικό) και ανεξάρτητο φοιτητικό κίνημα που θα περιθωριοποιήσει την παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, με ότι αυτό σημαίνει για την μεσομακροπρόθεσμη ιδεολογική (άρα και πολιτική) κυριαρχία της αριστεράς.
Δυστυχώς για εμάς, οι άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία για την ενεργοποίηση και πολιτική συγκρότηση της σιωπηλής πλειοψηφίας, δεν είναι διατεθειμένοι να το πράξουν. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που συγκροτούν την ελληνική αστική τάξη. Δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί είναι λίγοι, αλλά και αλληθωρίζουν προς το εξωτερικό, τόσο γιατί λόγω παιδείας όσο και λόγω οικονομικών συμφερόντων. Επί πλέον, δεν αποτελούν ενιαίο σύνολο, άρα δεν έχουν συνείδηση της θέσεως ευθύνης τους. Όπως το 1944, έτσι και σήμερα, αδυνατούν να διαχειρισθούν την τύχη της χώρας. Όπως το 1981 συμβιβάσθηκαν με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τα νέα τζάκια που αυτό επέβαλε, έτσι και σήμερα είναι έτοιμοι να συμβιβασθούν με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι παρά ένα θλιβερό avatar του μακαρίτη Γεωργίου Ράλλη και μάλιστα χωρίς το ήθος και την ευγένεια που διέκριναν εκείνον. Αδυναντώντας να υπερβεί τις προσωπικές του εμμονές (ή μήπως εμπάθειες;), τα τελευταία 2 έτη παίζει ένα κρυφτούλι με την τρόϊκα, ενώ με κάθε ευκαιρία κλείνει το μάτι στις διάφορες εκφάνσεις του πελατειακού συστήματος και όπως ο αείμνηστος Ράλλης, παραμονές των εκλογών, μοίραζε τις πρώτες επιταγές ευρωπαϊκών επιδοτήσεων (της Κ.Α.Π.), έτσι και ο Αντώνης Σαμαράς μοιράζει ανύπαρκτα πλεονάσματα. Ο Γεώργιος Ράλλης δεν κατόρθωσε να διασωθεί, παρ’ ότι δεν υπήρχε οικονομική κρίση. Ο Αντώνης Σαμαράς όχι μόνο δεν θα διασωθεί, αλλά, όπως φάνηκε από την συνέντευξή του στο ΕΘΝΟΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ και την ομιλία του στο Ελληνο-Αμερικανικό Επιμελητήριο, έχει πλέον μπει στη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»!
Μην φαντασθείτε ότι τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις δημοσιοσχεσίτικες περαντζάδες της δήθεν σιδηράς κυρίας στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα. Η «βαλσαμωμένη», όπως ευφυώς την αποκάλεσε αθυρόστομος φίλος μου, απλώς προσπαθεί να (ξανα)μπει στο πολιτικό παιχνίδι, από το οποίο αποχώρησε εσπευσμένως και αναγκαστικώς το 2008, όταν η τραπεζική κρίση έπληξε τις οικογενειακές επενδύσεις με κίνδυνο την πλήρη απαξίωση της διεθνούς επιχειρηματικής υποστάσεώς της.
Όσο η δημοσιότητα ασχολείται με τα καμώματα της εν λόγω κυρίας και του κοινωνικού της κύκλου, ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλη την άνεση να στήνει -εντελώς απερίσπαστος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητος- το δικό του «σύστημα». Ήδη, εδώ και πολύ καιρό, έχει υπάρξει συμφωνία με τον σκληρό πυρήνα της διαπλοκής, δηλαδή τις τράπεζες. Ο γνωστός και ως «τραπεζίτης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.» έχει στείλει τα σχετικά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση. Τόσο μέσω συνεντεύξεων όσο και παρασκηνιακώς. Τι ακριβώς περιλαμβάνει η συμφωνία δεν το γνωρίζω, αλλά ασφαλώς μπορώ να το υποθέσω: ούτε οι τράπεζες, ούτε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλουν το άμεσο ξεκαθάρισμα του θολού τραπεζικού τοπίου που προωθεί η τρόϊκα, ενώ όσοι επιχειρηματίες έχουν κόκκινα δάνεια διαβλέπουν μια ακόμη ευκαιρία να επιβιώσουν και να αποφύγουν τις συνέπειες των επιλογών τους, από κοινού με τους τραπεζίτες που συνέπραξαν στο παρελθόν. Ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει ως αντάλλαγμα μια ανάλογη ρύθμιση για τους μικρο-δανειολήπτες και τα στεγαστικά δάνεια και όλοι -νομίζουν ότι- θα είναι χαρούμενοι. Το ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό! Το 1981, τόσο οι επιταγές του Γεωργίου Ράλλη, όσο και τα λεφτά που μοίρασε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τότε Ε.Ο.Κ. Σήμερα, από που θα προέλθουν τα κεφάλαια για την επιβίωση του πελατειακού συστήματος ; Εδώ παίζεται ένα άλλο colpo grosso σε πανευρωπαϊκό επίπεδο!
Πριν, όμως, εξηγήσω τι εννοώ, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι πολύ σημαντικό: Ουδείς -σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, στο σύνολο του πολιτικού συστήματος- ενδιαφέρεται για την διαγραφή ή την όποια εύλογη και δίκαιη μείωση του χρέους και την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η διαιώνιση του ταϊσματος του πελατειακού συστήματος, αυτού που τους εξασφαλίζει την πολιτική κυριαρχία! Το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπες χρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες. Κι εκεί, όπως εδώ, την πλήρη ευθύνη φέρουν τα διεφθαρμένα και ανίκανα πολιτικά συστήματα και όχι ο αναπτυξιακός δυναμισμός –αλλά και ιμπεριαλισμός- της Γερμανίας!
Δυστυχώς, σε αυτή την προοπτική θα συμπράξει με τον Αλέξη Τσίπρα και ένα σύνολο προσώπων διαφορετικής προελεύσεως, οι οποίοι θα τον στηρίξουν στα πρώτα του κυβερνητικά βήματα, είτε ως μέλη της κυβερνήσεώς του είτε ως παρασκηνιακοί παράγοντες. Πρόκειται για αξιόλογους ανθρώπους, προερχόμενους κυρίως από τον φιλελεύθερο χώρο, τους οποίους το πολιτικό σύστημα κρατούσε επιμελώς μακριά από τον πυρήνα της εξουσίας, ακόμη και αν υπήρξαν μέλη του. Οι άνθρωποι αυτοί, διαθέτοντας σημαντική εμπειρία από τα ευρωπαϊκά όργανα αλλά και τον κόσμο των επιχειρήσεων, πλαισιούμενοι και από πρώην ανωτάτους κρατικούς λειτουργούς, φιλοδοξούν να γεφυρώσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη και να εγγυηθούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Μέσω πρόσφατης αρθρογραφίας έχουν αποδεχθεί την ανάγκη χρηματοδοτήσεως του χρέους μέσω της Ε.Κ.Τ., αλλά όχι στα πλαίσια μιας διαδικασίας ομοσπονδοποιήσεως της Ε.Ε., άρα με όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί η αποσπασματική ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής, δηλαδή με μόνο στόχο την χρηματοδότηση του χρέους, χωρίς συνοχή και μια ενιαία αυστηρή δημοσιονομική διαχείριση, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή άσκηση επεκτατικής νομισματικής πολιτικής.
Προφανώς, η αυτή η καθ’ όλα αξιόλογη και υπεράνω υποψίας ομάδα πολιτικών και οικονομικών στελεχών, πιστεύει ότι θα ρυμουλκήσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αξιόπιστη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών συνοδευόμενη από αναπτυξιακή αξιοποίηση της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής. Που βασίζουν την αισιοδοξία τους οι άνθρωποι αυτοί είναι όχι μόνο άγνωστο αλλά και εντελώς αδύνατο να το υποθέσουμε! Φοβάμαι -αλλά και λυπάμαι γι’ αυτό- ότι η δίκαιη οργή τους για τον αποκλεισμό τους από την εξουσία, την οποία επίσης δικαίως χρεώνουν στις προσωπικές εμπάθειες και στην πάγια πολιτική μυωπία της διαχρονικής ηγεσίας της Ν.Δ., δημιουργεί στους ίδιους όχι μόνο πολιτική μυωπία, αλλά πολιτική και εθνική τύφλωση και τους καθιστά -προοπτικώς- συνυπεύθυνους για άλλη μια εθνική καταστροφή. Γιατί αν χαθεί η ευκαιρία της ριζικής πολιτικής μεταρρυθμίσεως που άνοιξε με την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος το 2012, θα φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης.
Η χώρα χρειάζεται ανασύνταξη και όχι μια απλή πολιτική αλλαγή, οποία θα κρατήσει αλώβητο το φαύλο και ανίκανο πολιτικό σύστημα και την διαχρονική του πελατεία. Η χώρα πρέπει να πρωτοστατήσει στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως, ακόμη και ενάντια στις προθέσεις της Γερμανίας, μπορεί και πρέπει να κυριαρχήσει πολιτικώς στον ευρωπαϊκό νότο, αλλά αυτό δεν μπορεί και δεν θα επιτευχθεί με λογικές χρηματοδοτήσεως της σπατάλης και χωρίς την ελάχιστη παραγωγική αναδιάρθρωση και απελευθέρωση των δυνάμεων της εθνικής μας οικονομίας. Αυτό το Νέο Εθνικό Όραμα δεν μπορεί να το εκφράσει ένας τυχοδιώκτης που ποτέ του δεν εργάσθηκε και που περιβάλλεται από ανθρώπους που διέπονται από ιδεοληπτικές εμμονές και ουδέποτε παρήγαγαν έστω και μία δραχμή στην πραγματική οικονομία! Όσοι του προσφέρουν άλλοθι αναλαμβάνουν ακέραιη την ευθύνη των επιλογών τους!
