Γράφει η Άννα Λιάκου
Αν κρίνω από το «αμόκ» που εκδηλώνεται κάθε φορά που υπάρχει μεγάλο «τζακ ποτ» στο τζόκερ (και τελευταία υπάρχει όλο και πιο συχνά), τότε αν κάναμε μια δημοσκόπηση με την ερώτηση «θες να γίνεις Ωνάσης;» θα ήταν συντριπτικό το ποσοστό αυτών που θα απαντούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη: «Ναι!».
Σαφώς εδώ επεμβαίνει ο συνήθης τρόπος σκέψης στον οποίο «εκπαιδευόμαστε», ο οποίος συνδέει το όνομα του Ωνάση με το χρήμα και μόνον. Άλλωστε δεν είπαμε Αριστοτέλης… μπορεί να λέγαμε για τον Αργύρη Ωνάση το τσαγκάρη. Όμως η απάντηση θα ήταν «ναι», χωρίς διευκρινιστικές ερωτήσεις.
Σε μια δεύτερη ματιά συνειδητοποιούμε την αφέλεια που κρύβει αυτή η απάντηση. Τα λεφτά του Αριστοτέλη Ωνάση συνόδεψαν μια ζωή που η γιαγιά μου θα την έλεγε – και με το δίκιο της – «τρισκατάρατη». Ναι μεν βρέθηκε στην κορυφή ακολουθώντας μια ανοδική έξυπνη πορεία αλλά στη κορύφωση αυτού του ονείρου η κατηφόρα ήταν χωρίς σταματημό.
Ποιός θα ήθελε αυτή τη “τύχη” ή “μοίρα”; Θα είχε διαχειριστεί καλύτερα το χαμό του ενός παιδιού και τη χρόνια κατάθλιψη του άλλου; Θα τα είχε ίσως αναθρέψει αλλιώς; Θα μπορούσαν σήμερα να είναι μεγάλοι ευεργέτες του κόσμου αντί να έχουν αφήσει μια “έρμη” Αθηνά που δυστυχώς το μόνο που έχει είναι λεφτά; Θα είχε γλυτώσει η Κάλλας από το μαρασμό και το άδοξο σβήσιμο από ένα καταστροφικό έρωτα;
Ας το σκεφτούν αυτό όσοι αναζητούν τα «πολλά λεφτά» και μάλιστα τα αναζητούν «εύκολα και γρήγορα». Είμαι σίγουρη πως αρκετοί εξ αυτών θα τα ήθελαν για να φύγουν κάπου μακριά. Συναντώ όλο και πιο συχνά ανθρώπους με τάσεις φυγής. Ίσως όλοι έχουμε. Ωστόσο, δεν έχουμε τόπο να πάμε για να είμαστε καλά. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουμε τα χρήματα, είναι το “δώσε μου εμένα τόσα λεφτά και ξέρω τι να τα κάνω”.
Δεν υπάρχουν μέρη που χαλαρώνουν ψυχές και συνειδήσεις, δεν υπάρχουν χλιδάτα συγχωροχάρτια και ελαφρυντικά. Ουτε πρόκειται για ελευθερία. Συνήθως τα λεφτά απλώς σου επιτρέπουν να κάνεις ασυνείδητα πράγματα. Ή να απολαμβάνεις το κολακευτικό «γλείψιμο» των γύρω σου που σε κάνει να νιώθεις άτρωτος και άφθαρτος… Μεγιστάνας του σήμερα φοράει 9 καρδιές για να ανασαίνει ασκόπως…
Το «αν σου κάτσει» λοιπόν κατά τη γνώμη μου, δεν έχει να κάνει ούτε με το τζόκερ, ούτε με τα πολλά λεφτά. Τίποτα δεν αλλάζει αν δεν έρθει σε πρώτο πλάνο η συνειδητότητα. Να μην πεθαίνουν από την πείνα και να μην κακοποιούνται παιδιά. Να είναι σεβαστή η ζωή στο πλανήτη. Κάθε ζωή. Να υπάρχει αυθεντικότητα και αλήθεια στις ανθρώπινες σχέσεις. Να υπάρχουν αξίες ανώτερες από τα μηδενικά των τραπεζικών λογαριασμών.
Δεν υπάρχει άλλο μέρος σε αυτό το πλανήτη να ανακαλύψουμε για να “είμαστε καλύτερα”. Συνεχίζοντας με τόση ελαφρότητα να θέλουμε «πολλά λεφτά» χωρίς να μας νοιάζει κανένας και τίποτε άλλο, θα τα καταστρέψουμε όλα. Απλά γιατί δε ξέρουμε να κάνουμε κάτι άλλο. Κι όμως υπάρχουν πλέον οι επιστημονικές γνώσεις για να γίνουν θαύματα. Αλλά αυτό θα σήμαινε μια επιστήμη με ηθική και όχι μια επιστήμη υποταγμένη στα «πολλά λεφτά». Στην πραγματικότητα η ανθρωπότητα έχει όλες τις δυνατότητες και τη γνώση για να κάνει κάτι μακράν καλύτερο από αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Μια ανάσα, ένα χαμόγελο και η αίσθηση του σωστού που ελαφραίνει τη ψυχή μπορεί να κάνει τον γαλάζιο πλανήτη μας έναν υπέροχο παράδεισο. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να σχηματιστεί η λευκή «χιονοστιβάδα» που θα σκεπάσει και θα σβήσει όλη αυτή τη ματαιότητα του «μαύρου», που είναι τόσο πολύ άσχημο και έτσι το βάφουμε για να το λατρέψουμε ως δολάριο ή ευρώ ή λίρα Αγγλίας ή ό,τι να’ ναι… Αλλά η «μπογιά» δεν περνάει πλέον. Κι αυτό καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα.
