Η ιστορία του Βρετανού παραολυμπιονίκη Τζορτζ Πίσγκουντ, σίγουρα δεν είναι μια συνηθισμένη ιστορία, καθώς μετά από σοβαρό ατύχημα που είχε με ποδήλατο υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές βλάβες που τον έριξαν σε κώμα για 7-8 εβδομάδες. Όμως έσφιξε τα δόντια, και περνά ένα πολύ όμορφο μήνυμα για τη θέληση για ζωή μέσω του αθλητισμού.
Πριν λίγο καιρό είχε τα 27α γενέθλιά του, μια μέρα που θα έπρεπε να ήταν γιορτή, αλλά αντίθετα ήταν μια μέρα μεγάλης αγωνίας και φόβου, με την οικογένειά του δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου να του λέει να περιμένει τα χειρότερα.
Την προηγούμενη ημέρα, ο Βρετανός παραολυμπιονίκης τριαθλητής Peasgood είχε βγει για ποδηλατοβόλτα με τη φίλη του Frankie Hall, δοκιμάζοντας τον εαυτό του σε σπριντ, όταν σε ένα φρικτό ατύχημα το πόδι του γλίστρησε από το πεντάλ, εκσφενδονίζοντάς τον πάνω από το τιμόνι του με ταχύτητα.
Υποφέροντας από επιληπτικές κρίσεις στην άκρη του δρόμου και αιμορραγώντας από τα αυτιά του, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με εγκεφαλική βλάβη, συγκεκριμένα με διάχυτη αξονική βλάβη τρίτου βαθμού, και εισήλθε στο βαθύτερο επίπεδο κώματος. Μέχρι σήμερα δεν έχει καμία ανάμνηση του ατυχήματος.
“Όλα ήταν δύσκολα”, λέει ο Peasgood στο BBC Sport.
“Στον Frankie και στους γονείς μου είπαν πολλές φορές να μην περιμένουν ότι θα επιβιώσω, κάτι που πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτούς.
“Αναστατώνομαι μερικές φορές – πέρασαν όλα αυτά”.
Ο Πίσγκουντ βρισκόταν σε κώμα “για περίπου επτά ή οκτώ εβδομάδες”, αλλά η αλλαγή του νέου έτους σηματοδότησε νέες ελπίδες.
Τον Ιανουάριο άρχισε να συγκρατεί πληροφορίες. “Η πρώτη φορά που θυμήθηκα κάτι από την προηγούμενη ημέρα ήταν στις 4 Ιανουαρίου”, λέει. “Στις 13 Ιανουαρίου – το 13 είναι ο τυχερός μου αριθμός – ένιωσα σαν να είχα ξυπνήσει από ένα όνειρο.
“Όλα από τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο, τον Δεκέμβριο μέχρι τις 13 Ιανουαρίου έμοιαζαν με όνειρο”.
Οι αναμνήσεις του από τις ημέρες, τις εβδομάδες, ακόμη και τους μήνες που προηγήθηκαν της συντριβής του είναι ελάχιστες – μια συναυλία των Coldplay, ένα τρέξιμο στο Hyde Park του Λονδίνου με τον Frankie, ο ξάδελφός του που ήρθε το πρωί εκείνης της μοιραίας ημέρας. Αλλά θα δημιουργηθούν νέες αναμνήσεις και ο Peasgood κοιτάζει σταθερά το μέλλον.
Έξι μήνες και δύο ημέρες μετά τη συντριβή του, ο Peasgood – ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο παρατριάθλο και το χάλκινο μετάλλιο στην παρα-ποδηλασία στο Τόκιο 2020 – βγήκε από το νοσοκομείο τον Απρίλιο και τώρα ζει στο The Get Busy Living Centre στο Leicestershire, μια εγκατάσταση αποκατάστασης που ιδρύθηκε από το Ίδρυμα Matt Hampson.
Εκεί, οι μέρες του είναι μια κυψέλη δραστηριοτήτων, κινούμενος προς τον στόχο του να πάρει “πίσω τη ζωή του”.
“Κάθε μέρα έχω μια συνεδρία γυμναστικής, κάνω αθλητική θεραπεία και στη συνέχεια έχω μια συνεδρία φυσιοθεραπείας – οπότε τρεις ώρες εντατικής αποκατάστασης. Κάθε εβδομάδα έχω επίσης μια συνεδρία συμβουλευτικής”, λέει.
“Αυτή τη στιγμή μένω σε ένα από τα καταλύματα, οπότε πρέπει να μαγειρεύω μόνος μου το δείπνο, πρέπει να αλλάζω μόνος μου, να κάνω ντους, να κάνω τα πάντα μόνος μου”.
Η ζωή του Πίσγκουντ είναι γεμάτη αντιξοότητες και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Παρασυρμένος από ένα χορτοκοπτικό μηχάνημα όταν ήταν δύο ετών, έκανε 15 χειρουργικές επεμβάσεις στο αριστερό του πόδι, συμπεριλαμβανομένης της ανακατασκευής ολόκληρου του ποδιού, πριν ασχοληθεί με το παρατριάθλο.
Ωστόσο, χωρίς αυτά τα εμπόδια του παρελθόντος, δεν πιστεύει ότι θα ήταν εδώ για να διηγηθεί την ιστορία του.
“[Η συντριβή έχει] προφέρει την αναπηρία μου από πριν, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που είμαι ζωντανός, επειδή έπρεπε να ξεπεράσω πράγματα στο παρελθόν”, λέει.
“Έχω μάθει να είμαι τόσο πεισματάρης, να μη δέχομαι ποτέ το όχι ως απάντηση. Και απλά θέλω τη ζωή μου πίσω, όπως ήταν πριν από το ατύχημά μου. Αυτό είναι το μόνο που θέλω”.
Τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες, έχει τρέξει έξω, έχει κολυμπήσει σε συνεδρίες υδροθεραπείας και έχει κάνει ποδήλατο tandem, αλλά το αν θα επιστρέψει στο μέλλον στο τρίαθλο μένει να φανεί.
“Δεν σκέφτομαι καθόλου να αγωνιστώ”, λέει. “Προς το παρόν, θέλω απλώς να είμαι σε θέση να ζήσω ακριβώς όπως πριν. Ο στόχος αυτή τη στιγμή είναι απλώς να ξαναβρώ τη ζωή μου, τα πάντα εκτός αθλητισμού, αλλά χρησιμοποιώ τον αθλητισμό για να το πετύχω.
“Ήμουν όσο πιο κοντά στο θάνατο γίνεται, οπότε κάθε μέρα είναι θετική. Κάθε μέρα είναι ένα βήμα προς τα εμπρός από εκεί και πέρα”.
