Λίγες βδομάδες μετά την επιδρομή των κουκουλοφόρων στη Χαλκιδική στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», και ενώ η χώρα έχει πτωχεύσει και επιβιώνει χάριν των δισεκατομμυρίων των άλλων, χθες στην Αλεξανδρούπολη μαζεύτηκαν πάνω από 8.000 πολίτες από τη Ροδόπη και τον Έβρο για να διαδηλώσουν κατά της εκμετάλλευσης του χρυσού της περιοχής και να διατρανώσουν πως «ο τόπος τους δεν θα μετατραπεί σε νεκροταφείο». Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια στην πόλη, καθώς είχαν συγκεντρωθεί πολίτες όλων των πολιτικών επιλογών, αλλά και μαθητές, νέοι και νέες, μεσήλικες και ηλικιωμένοι. Είναι μάλλον σαφές ότι όλοι αυτοί δεν θέλουν να βγει ο χρυσός, όπως κάποιοι άλλοι δεν θέλουν τους ΧΥΤΑ στην περιοχή τους και κάποιοι άλλοι δεν θέλουν ξένους, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ.
Η κατανόηση των υπολοίπων πολιτών σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις έχει εξαντληθεί. Διότι όλοι γνωρίζουμε πως από το 1974 και μετά, δεκάδες έργα και επενδύσεις μεγάλης εθνικής σημασίας έχουν ματαιωθεί για αμφιλεγόμενες αιτίες και κυρίως λόγω του αστείρευτου λαϊκισμού που μαστίζει τη χώρα. (Πχ. Το μεταλλευτικό συγκρότημα που ήθελε να φτιάξει στην Θράκη ο Κων. Καραμανλής στον Αξιό, το κρατικό πετροχημικό συγκρότημα στο Αγρίνιο, το μεταλλουργικό συγκρότημα στην Αμφίπολη που είχε σχεδιάσει η ΕΤΒΑ, και τόσα άλλα…). Δεύτερον, αυτά τα οποία αρνούμαστε μετά βδελυγμίας, όλες οι χώρες του πλούσιου ευρωπαϊκού βορρά τα κάνουν με πολύ μεγάλα οφέλη, προστατεύοντας το περιβάλλον, όπως εμείς δεν κάνουμε. Η σύγχυση είναι παροιμιώδης, η ευθύνη της Αριστεράς είναι τεράστια και η διαπλοκή καταλυτική.
Το ερώτημα είναι απλό: θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας που υπολογίζεται σε αξία μεταξύ 40-100 δισεκ. ευρώ και σε χιλιάδες θέσεις εργασίας;
Αν «ναι», τότε πρέπει να υπάρχουν σωστές διαδικασίες ενημέρωσης των πολιτών, όχι μόνο της κάθε περιοχής προς εκμετάλλευση, αλλά και όλων των άλλων. Διότι εν τέλει όλα είναι θέμα παιδείας. Αντί λοιπόν να ακούμε τις μπούρδες των ατακαδόρων της πολιτικής, η κυβέρνηση θα έπρεπε να οργανώνει τηλεοπτικές ημερίδες με θέμα τις μεγάλες επενδύσεις και να εξηγεί στους φορολογούμενους πολίτες τα οφέλη από αυτές, τις τεχνολογίες αντιστάθμισης των αρνητικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων και να συμβάλει έτσι, ώστε και οι απαιτήσεις των πολιτών να έχουν αντίκρισμα και τα έργα να γίνονται με τον καλύτερο κοινωνικά τρόπο. Με τέτοιου τύπου διαδικασίες χτίζεται η καλλιέργεια των πολιτών, περιορίζεται ο κάθε πολιτικής απόχρωσης λαϊκισμός και δημιουργείται κουλτούρα ανάπτυξης και οικολογικής συνείδησης.
Αυτές όμως οι δημοκρατικές πολιτικές απαιτούν άλλες κυβερνήσεις και πολιτικούς, και φυσικά, άλλους πολίτες… Για να συμβεί αυτό χρειάζεται δουλειά, επιστημονική αλήθειας και βούληση. Τα έχουμε; Μπορούμε; …
