Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι και μη, είπαμε I am Charlie, στηρίζοντας το διεθνές κίνημα υποστήριξης του περιοδικού που δέχτηκε επίθεση από φανατικούς ισλαμιστές, οι οποίοι προκάλεσαν το θάνατο σε 12 ανθρώπους. Χωρίς απαραίτητα να ταυτιζόμαστε με το περιεχόμενο του περιοδικού, είπαμε I am Charlie, βάζοντας εαυτούς στη θέση οποιουδήποτε η ζωή κινδυνεύει και γενικώς βάλλεται επειδή είπε ή έγραψε κάτι.
Όμως η εικόνα στους δρόμους του Παρισιού με πολλούς ηγέτες χωρών να λένε I am Charlie, μάλλον δημιουργεί αίσθηση πικρής ειρωνείας. Ηγέτες που με τις πράξεις τους έχουν ξεκάθαρα δηλώσει I am NOT Charlie. H ειρωνεία αυτή καταγράφεται πρωτίστως από τους ανθρώπους που δουλεύουν στο περιοδικό.
Στο rizopoulospost, σήμερα δημοσιεύονται οι δηλώσεις του Ολλανδού σκιτσογράφου του Charlie Hebdo σε Ολλανδική εφημερίδα, στις οποόιες ανα;φέρεται ότι «Αποκτήσαμε πολλούς καινούργιους φίλους, όπως τον Πάπα, τη βασίλισσα Ελισάβετ ή (τον πρόεδρο της Ρωσίας) Πούτιν: αυτό με κάνει να γελάω πολύ».
Είναι χαρακτηριστικό πόσο μεγάλη είναι η προσπάθεια καπήλευσης της επίθεσης στο περιοδικό από πολιτικές δυνάμεις που στο παρελθόν θα επιθυμούσαν το ίδιο ή άλλα περιοδικά να κλείσουν. Η Μαρίν Λεπέν είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση υποκρισίας απέναντι στο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, το οποίο υποστήριξε σθεναρά όταν το Charlie δημοσίευσε κωμικά σκίτσα του Μωάμεθ, ενώ μήνυσε το ίδιο περιοδικό όταν σατίρισε την ίδια.
Η Αντζελίκ Κουρούνη, δημοσιογράφος που συνεργαζόταν με το Charlie, και εκπροσωπεί τους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα, μετέφερε τη δήλωση των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα οι οποίοι τόνισαν ότι «Ήταν εντελώς απαράδεκτο που κατέβηκαν οι ηγέτες, τα γεράκια της πληροφόρησης Δεν είχαν καμία δουλειά εκεί ο Νετανάχιου κι Ραχόι που ψήφισε το νόμο για την ενημέρωση και τις διαδηλώσεις.» ενώ ίδια συμπλήρωσε ότι «Και ο κ. Σαμαράς δεν είχε καμία δουλειά εκεί, και για τις απαράδεκτες και ρατσιστικές δηλώσεις του για τους μετανάστες του στο φράχτη του Έβρου, και γιατί η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει 65 θέσεις στη λίστα της ελευθεροτυπίας των χωρών, ας θυμηθούμε την υπόθεση Παστίτσιου» για να καταλήξει ότι «η δημοσιογραφία σαν τέταρτη εξουσία δεν υπάρχει στην Ελλάδα».
