Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Μετά την ανακοίνωση της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας Σίας Αναγνωστοπούλου ότι θα απλοποιήσει τη διαδικασία απαλλαγής από τα θρησκευτικά, βασισμένη στο δικαίωμα των μαθητών να μη χρειάζεται να δηλώνουν υπεύθυνα το διαφορετικό τους θρήσκευμα έχουν ακολουθήσει οι κλασικές συζητήσεις ανάμεσα σε επικριτές και υποστηρικτές του μέτρου.
Απουσιάζει εντελώς για άλλη μία φορά από τις συζητήσεις – αντιδράσεις αλλά κυρίως από την ίδια την πρωτοβουλία της κας Αναγνωστοπούλου το σχέδιο, το πλαίσιο και οι απαραίτητες εναλλακτικές.
Είναι προφανές ότι και ο πιο πιστός χριστιανός μαθητής αν του δινόταν η δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στο να παρακολουθήσει μάθημα θρησκευτικών ή να παίξει για μία ώρα μπάσκετ, θα επιλέξει το δεύτερο.
Μόνο που στα σχολεία σε χώρες τις Ευρώπης που είναι πολύ ευαίσθητες με την προστασία της διαφορετικότητας η εναλλακτική από τα θρησκευτικά δεν είναι η «ελεύθερη ώρα» αλλά μαθήματα ηθικής ή θρησκειολογικών θεμάτων. Έτσι το δικαίωμα στην θρησκευτική αυτοδιάθεση προστατεύεται αλλά με αξιοπρέπεια.
Την ίδια ώρα η ύπαρξη εναλλακτικού μαθήματος θα αποτελούσε και προστασία για την εργασία των καθηγητών – θεολόγων οι οποίοι δεν θα γίνουν ξαφνικά άχρηστοι για τα σχολεία.
Αλλά αυτά είναι ψηλά γράμματα. Αρκεί να κάνουμε προοδευτική γυμναστική και να στηρίζουμε το πρώτη φορά αριστερά με ημίμετρα τη στιγμή που εφαρμόζετε το μνημόνιο.
