Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Εμάς τους υπηκόους μας έχουν τελικά για τα μπάζα. Δεν λέμε πολίτες, γιατί πολίτες δεν είμαστε. Ο πολίτης διατηρεί κάποιο μέρος εξουσίας στα χέρια του ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας στα πολιτικά πράγματα και έτσι να υπολογίζεται σοβαρά από το πολιτικό σύστημα. Εμείς απλά καλούμαστε από το σύστημα, μια φορά κάθε 4 χρόνια να επιλέξουμε μια από τις προτεινόμενες από το ίδιο λύσεις. Είμαστε λοιπόν απλοί υπήκοοι, αλλά ακόμα και σαν τέτοιοι είμαστε για τα μπάζα, για τους εξής λόγους:
Πρώτον, οκτώ μόλις ημέρες πριν την εκλογή του ανώτατου άρχοντα του ελληνικού λαού, δηλαδή του Προέδρου του και ο λαός δεν γνωρίζει ποιος είναι ο υποψήφιος. Για ποιο λόγο να το γνωρίζει άλλωστε, αφού η εκλογή του είναι μια αποκλειστική εσωτερική αρμοδιότητα του πολιτικού προσωπικού. Και να σκεφτεί κάποιος ότι σε άλλα κράτη οι υποψήφιοι, είτε προτείνονται από τα κόμματα, είτε από τους ίδιους τους πολίτες, είναι γνωστοί ακόμα και προ διετίας και στο τέλος εκλέγονται άμεσα από τους πολίτες.
Δεύτερον, μπορούν να υπάρξουν τρεις διαφορετικοί υποψήφιοι ΠτΔ στις τρεις ψηφοφορίες που θα γίνουν, ένας κάθε φορά. Δηλαδή αν δεν βγει ο ένας μπορεί να έλθει ο επόμενος στη σειρά.
Τρίτον, αν γίνουν εκλογές επειδή δεν εκλέχτηκε ΠτΔ, τότε μπορεί μετά τις εκλογές να είναι διαφορετικοί και πάλι υποψήφιοι και στο τέλος μπορεί να εκλεγεί ΠτΔ μόνο με 65 βουλευτές.
Από τα πιο πάνω βλέπουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς οι υπήκοοι στο περιθώριο, αλλά αναρωτιόμαστε και ποια πολιτική αξία έχει τελικά το πρόσωπο του ΠτΔ για το λαό, όταν είναι στην ουσία ένα πρόσωπο ευκαιρίας, συγκυριών, απόλυτα αρεστό στο πολιτικό σύστημα, χωρίς καμία εξουσία στα χέρια του και για το οποίο φυσικά ο λαός δεν μπορεί να έχει άποψη;
