H κυπριακή κρίση λειτούργησε ως καταλύτης στην μακαριότητα της ελληνικής πραγματικότητας. Τρεις κρίσιμες διαπιστώσεις τεκμηριώθηκαν αυτές τις μέρες στην συνείδηση της κοινής γνώμης.
1. Το σύνδρομο του «καλού παιδιού» οδηγεί στην καταστροφή. Μετά την δραματική ενδοτικότητα των Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, στη λογική κάνουμε ότι μας πουν και ελπίζουμε ότι δεν θα μας λιώσουν, ήρθε η σειρά της κυβέρνησης Παπαδήμου, ο οποίος αρθρογραφούσε κατά του PSI και τελικά το εφάρμοσε ο ίδιος. Στη συνέχεια, ο αρνούμενος το Μνημόνιο Αντ. Σαμαράς, για να γίνει πρωθυπουργός κάνει κωλοτούμπα. Ο επίσης «ημέτερος» Νίκος Αναστασιάδης -που στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος επέκρινε τον Σαμαρά που αρνιόταν το μνημόνιο-, αποδέχθηκε την πρόταση των υπουργών Οικονομικών, με την ελπίδα ότι η κα Μέρκελ, επειδή είναι δικός τους πολιτικά, δεν θα του τραβούσε το χαλί. Άπαντες έχασαν. Μόλις ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός του φόρεσαν το Μνημόνιο 3 και μόλις ο Αναστασιάδης εξελέγη του ζήτησαν το νησί ολόκληρο. Συμπέρασμα, τα καλά παιδιά πάντα χάνουν.
2. Το ΟΧΙ των Κυπρίων δημιούργησε μέτρο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ο κόσμος έχει ταυτιστεί με το ΟΧΙ της κυπριακής Βουλής και τρέφει θαυμασμό για την σθεναρή αντίσταση των Κυπρίων. Θεωρεί θλιβερή την στάση της ελληνικής κυβέρνησης και ακούει βερεσέ τις πομπώδεις δηλώσεις του Ευ. Βενιζέλου και του Φ. Κουβέλη. Ο κ. Σαμαράς, σοφά ποιών, έχει εξαφανιστεί. Είναι προφανές ότι ο εκνευρισμός των τριών κυβερνητικών εταίρων που εκφράζεται κυρίως από τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, οφείλεται στην τεκμηρίωση στα μάτια της κοινής γνώμης του ελλαδίτικου ενδοτισμού.
3. Τα νέα Ορλοφικά. Η στάση της ρωσικής ηγεσίας αποτέλεσε ψυχρολουσία για τους Κυπρίους, αλλά και για τους Ελλαδίτες που φαντασιώνονταν ότι το ομόδοξο ξανθό έθνος του Βορρά θα μπορούσε να στηρίξει τους εθνικούς μας σκοπούς. Όπως και στα περιβόητα Ορλοφικά, η ρωσική ηγεσία κοιτάζει το στενό της συμφέρον, αδιαφορώντας τελικά για την σφαγή των Ελλήνων. Τώρα μάλιστα υπερέβη τα εσκαμμένα σε ότι αφορά τα ανταποδοτικά οφέλη.
