Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Ζούμε μέσα σε έναν επικοινωνιακό «θόρυβο», ο οποίος λειτουργεί σαν ένα υπνωτιστικό “zzzzzzzzzzzzz…..”, όπως διαβάζαμε παλιά στις «φουσκίτσες» που είχαν τα «κλασσικά εικονογραφημένα». Οι «συζητήσεις» στα social media και γενικότερα στο διαδίκτυο, ως κατ’ εξοχήν μέσου πλέον διαμόρφωσης γνώμης, περιστρέφονται γύρω από «αιματηρά debates» για ζητήματα όπως τα «παλλόμενα πέη», το «χτύπα σαν άντρας» και το «θάψε κι εσύ ένα δημοσιογράφο κάτω απ’ το χώμα να νιώσεις Πολάκης».
Οι άνθρωποι πάντα κουτσομπόλευαν ανθρώπους κι αυτή είναι η «βασιλική οδός» για τον ψηφιακό κόσμο. Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, ενδιαφέρονται για ιστορίες και δευτερευόντως για το πολιτικό σύστημα και τις συνέπειες των επιλογών του και των αποφάσεών του.
Έτσι, οι 50.000 πρόσφυγες που τους γυρνάνε γύρω – γύρω σαν αξιολύπητο τσίρκο έχουν αρχίσει «να κουράζουν». Το θέμα έγινε πολιτικό. Τι μένει; «Καλημέρα», «καλησπέρα», «ευχαριστώ για την αποδοχή». Άντε και λίγος χαβαλές για το γεγονός πως ο Τσίπρας ως συνεπής μαρξιστής, από όλα όσα είπε κι έγραψε ο Μαρξ, το μόνο που βρήκε πως μπορεί να επιβεβαιώσει με την πολιτική του είναι το γνωστό: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα.».
Αν τα «Ιουλιανά» του 2015 καταγραφούν ιστορικά ως μια ακόμη εθνική τραγωδία, ο Ιούλιος του 2016 δεν μπορεί παρά να αποτελεί, ένα χρόνο μετά, μια σκηνοθετημένη «φάρσα» για να καταπιούμε αμάσητο το «νέο έργο». Ο υπνωτιστικός «θόρυβος» που λέγαμε και πριν είναι τέτοιος που πείθει τους εμπνευστές της «φάρσας» πως όλα θα πάνε …businessasusual.
Προφανώς οι θιασώτες της «φάρσας» κάνουν λάθος. Διότι το ευρύτερο περιβάλλον δεν είναι πλέον το ίδιο. Είναι δραματικά χειρότερο. Κι αυτό βεβαιώνεται από τα πλέον επίσημα και «θεσμικότατα» χείλη. Δεν είναι συνομωσιολόγος, δεν είναι αναρχικός, είναι ο Μάρτιν Σούλτς, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε ένα κρεσέντο απροσδόκητης ειλικρίνειας: “η σιωπηρή πλειοψηφία βασίζεται στην πλάνη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά”. Το επισημάναμε και χθες με το κεντρικό άρθρο του RP. Τι άλλο να πει ο άνθρωπος δηλαδή;
Δεν χρειάζεται οξύ πολιτικό αισθητήριο για να κατανοήσει κανείς πως «σκληρά παιχνίδια εξουσίας» από ένα πολιτικό προσωπικό χωρίς αποθέματα εμπιστοσύνης από την κοινωνία, μέσα σε συνθήκες κατάρρευσης που διαμορφώνονται στην Ε.Ε, θα διαμορφώσουν συνθήκες που ίσως δεν μπορούμε εύκολα να τις φανταστούμε. Δεν είναι κινδυνολογία, είναι απλή λογική. Σε μια εποχή που η ταχύτητα είναι σημαντικότερη από τα επιχειρήματα, η Ευρώπη κάνει ένα διαρκές «loading»που δεν ολοκληρώνεται ποτέ και εκνευρίζει τους πάντες. Όσο για την ελληνική κυβέρνηση, η μισή και πλέον από αυτή, ζει σε «άλλο» ιστορικό χρόνο. Γι αυτό και μέσα στον υπνωτιστικό επικοινωνιακό «θόρυβο» ξεπροβάλλουν όλο και πιο συχνά επιμέρους «κοινότητες» που ανησυχούν και συζητούν σοβαρά, ξεκινώντας από το απλό και τόσο σύνηθες ερώτημα της περιόδου «τι βλέπεις εσύ;».
Και οι απαντήσεις/εκτιμήσεις/προσδοκίες/αξιολογήσεις που εκφράζονται – σύμφωνα με αυτούς που όλη μέρα «ακούνε» το «θόρυβο» και κάνουν Big Data Analysis, όπως το Τμήμα Έρευνας της i-Dialogue, (iD Lab) συγκλίνουν σε ένα «αίσθημα», το οποίο θα μπορούσαμε να κωδικοποιήσουμε ως: «Hallogallo».
To «Hallogallo» δεν σημαίνει τίποτα στην πραγματικότητα. Είναι μια λέξη «σλανγκ», η οποία ήταν σε χρήση τη δεκαετία του 70 από τη γερμανική νεολαία, όταν ξεσάλωνε σε οργιώδη άγρια πάρτι στα ελληνικά νησιά και όχι μόνο. Αποτελούσε μια μάλλον κοροϊδευτική παράφραση της «αμερικανιάς» του «χάλι – γκάλι» που είχε τότε παγκόσμια απήχηση. Και σύμφωνα με αφηγήσεις «αυτοπτών μαρτύρων», για το «Hallogallo» ήξερες πως θα γίνει αναπόφευκτα αλλά ποτέ δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το πώς θα έμοιαζε η ζωή σου την «επόμενη μέρα».
Αυτό το «αίσθημα» παράδοσης στον ίλιγγο αποτυπώνουν – τουλάχιστον ψηφιακά – όλοι όσοι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως τα πράγματα έχουν ξεφύγει προ πολλού και δεν «μαζεύονται»! Είναι οι εποχές της ακραίας υποκρισίας. Αλλά και της ευκαιρίας να γίνουμε πραγματικά καλοί στη διαχείριση του απροσδόκητου, διότι τελικά αυτή η ικανότητα είναι που διαμορφώνει το μέλλον. Γι αυτό σε τέτοιες «Hallogallo» στιγμές, αναβαθμίζεται η κρισιμότητα και ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα σε βάρος της «αντικειμενικής πραγματικότητας», οπότε τίποτα δεν αποκλείει «να τα δούμε όλα».
ΥΓ1: Πολλοί έζησαν αξέχαστα «Hallogallo». Τουλάχιστον από τους… επιζήσαντες.
ΥΓ2: Τι βλέπεις εσύ;
