Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Διαμαρτύρεται και αγανακτεί η μεσαία τάξη με τη μορφή του «μεσαίου χώρου», του «ελληνικού πολιτικού κέντρου», της «συναίνεσης στη στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης», του «ναι, στο φαιδρό δημοψήφισμα», για την φτωχοποίησή της και για την ισοπέδωση των μεσαίων στρωμάτων προς τα κάτω, αλλά δεν καταλαβαίνει πως αυτό είναι το κοινωνικό κόστος του «πάση θυσία στο ευρώ»!
Οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί εκφραστές της μεσαίας τάξης δεν φαίνεται να είναι εξοπλισμένοι με απροκατάληπτη επιστημονική γνώση και καλοδομημένη μεθοδολογικώς διανόηση, έτσι ώστε να κατανοήσουν πως αυτό που βιώνουν και αυτό από το οποίο απειλούνται τα «άνω» και «μεσαία» στρώματα της μεσοαστικής τάξης, είναι αποτέλεσμα της δικής τους παρηκμασμένης πολιτικής στάσης και κοινωνικοοικονομικής συμπεριφοράς.
Πήρανε την ζωή τους λάθος, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν ζωή, δίχως «προλεταριοποίηση» – χωρίς προλεταριακή συνείδηση, μάλιστα! Και αυτό δεν είναι το ιδεολογικό αποτέλεσμα της πολιτικής μιας δήθεν αριστεράς υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αποτέλεσμα της εφαρμογής του ολοκληρωτικού νεοφιλελευθερισμού στην πράξη. Μια στρατηγική επιλογή για την Ελλάδα, την οποία εσείς οι ίδιοι (: οι λογής-λογής ηγέτες των μεσοαστών) υποδεχθήκατε και ασπαστήκατε ως σωτήρια λύση!
Προσπαθήσαμε κάποιοι, εγκαίρως – πριν καν ξεσπάσει η κρίση και αρκετά πριν το «Καστελόριζο» – με πολλές δεκάδες άρθρα, να εξηγήσουμε τις παραμέτρους του οικονομικού αδιεξόδου στη χώρα, εστιάζοντας, ωστόσο, όχι στον απατηλό οικονομισμό, αλλά στο κοινωνικό, πολιτικό και διεθνοπολιτικό πλαίσιο, όπου η κρίση ορίζεται και λαμβάνει τα πραγματικά της χαρακτηριστικά. Προσωπικά, αν θέλετε, αγωνίστηκα να εντάξω την ελληνική κρίση της ευρωζώνης σε μια κοινωνική θεωρία του ευρωπαϊσμού, ακολουθώντας το πρότυπο των GeraldDelanty και Chris Rumford, στο βιβλίο τους «Rethinking Europe» και έτσι (η πιστωτική κρίση) να αντιμετωπιστεί με ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές και δημοσιονομικές πρακτικές που θα αποσκοπούσαν στο «inclusion», αντί στο «exclusion» – όπως τελικά έγινε μέσω της στρατηγικής της τρόικας, την οποία εσείς σαν «τρελαμένοι», ανασφαλείς λιγούρηδες και σε αντίθεση με τους Ιρλανδούς ή Ισπανούς «συναδέλφους» σας δεχθήκατε ως σωτηρία.
Πάνω σε αυτήν την αυταπάτη κτίσατε την ουτοπία σας, τις ψευδαισθήσεις σας, τις απολύτως εσφαλμένες /ανεδαφικές εκτιμήσεις σας και τις μικροπολιτικές τακτικές σας. Ήσαστε, δυστυχώς, οι «μοιραίοι» της πτώχευσης και φτωχοποίησης της Ελλάδας, στο βαθμό που δεν καταλάβατε πως εκείνη τη στιγμή η πατρίδα μας είχε ανάγκη από μια επαναστατική μεσαία τάξη και όχι από μια φοβική, διπλοπρόσωπη, συντηρητική, χυδαία και διακρινόμενη από «self-indulgence» τάξη των υπηρεσιών – οι οποίες ούτως ή άλλως έπρεπε να αναπροσδιοριστούν στο πλαίσιο μιας αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης, με έμφαση στην βιοοικονομία του πρωτογενούς και κυρίως του δευτερογενούς τομέα της εθνικής μας οικονομίας.
Μόνον έτσι θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στο ευρώ, χωρίς ρευστοποίηση των μεσαίων στρωμάτων. Η άλλη λύση ήταν ορθόδοξη/κλασική πτώχευση με υποστήριξη /αποζημίωση από την ευρωζώνη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα – όχι σήμερα, αλλά πριν από επτά χρόνια, την εποχή του «Καστελόριζου», αγαπητοί!
Ούτε για την πρώτη επιλογή – την προσωπική μου επιλογή – αγωνιστήκατε ή απλώς ενδιαφερθήκατε στα σοβαρά, ούτε τη δεύτερη επιλογή εξετάσατε με ψυχραιμία και σε βάθος! Περιοριστήκατε και εγκλωβιστήκατε στον «λαϊκισμό του ευρώ», ανάγοντας το κοινό νόμισμα σε φετίχ, κόντρα στον λαϊκισμό των ευρωσκεπτικιστών! Αυτό σας κατέστησε μοιραίους! Και όπως εξελίσσεται το πράγμα θα πρέπει να λογαριάζετε είτε με όρους απόλυτης εξαθλίωσης, είτε με άκρως προβληματικούς όρους συντήρησης, με «παράλληλο νόμισμα»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για πολλά, όχι όμως για τη φτωχοποίηση και τη ταξική ισοπέδωση στην Ελλάδα. Αυτά είναι φυσιολογικά και αναμενόμενα αποτελέσματα της συγκεκριμένης μορφής εσωτερικής υποτίμησης διαδοχικών σταδίων, η οποία δομήθηκε ως στρατηγική από τη τρόικα και υποστηρίχτηκε ως «πρόγραμμα διάσωσης» μέσω των τριών μνημονίων και των αναθεωρούμενων δανειακών συμβάσεων και αναδιαρθρώσεων του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Αν δεν καταλάβετε τον καταστατικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης συντεταγμένης πτώχευσης και αναδιάρθρωσης κράτους, τραπεζών και αγοράς στην Ελλάδα, υπό το «κουαρτέτο» πλέον, θα συνεχίσετε να κλαίτε τη μοίρα σας και να αναθεματίζετε μια ιδεολογία που μάλλον δεν έχει σχέση με την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης στη σημερινή Ελλάδα! Έτσι, για άλλη μια φορά, παραπλανάτε, διασκεδάζοντας το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα που με ολοκληρωτικό (σταλινικό, αν προτιμάτε) τρόπο λαμβάνει καταστατικό χαρακτήρα στη σημερινή ελληνική συγκυρία, για να ορίσει τη καταθλιπτική πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Αν θέλετε να κατηγορήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ για αυτό, να το κάνετε, αφού όμως πρώτα χωνέψετε πως και ο «ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία» είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής κρίσης των μικρομεσαίων, που δεν έχει ως αφετηρία το «Καστελόριζο», αλλά την περίφημη «συναίνεση στο πολιτικό κέντρο», με το όργιο πατρωνίας, διαπλοκής και «αρπαχτής» που τη συνόδευσε!…
