Κάποια στιγμή θα ερχόταν και αυτή η μέρα. Η μέρα όπου θα αποδεικνυόταν ελλιπής όλος αυτός ο πληθωρισμός λέξεων, χαρακτηρισμών, περιγραφών ο οποίος αφειδώς, εύκολα και απερίσκεπτα κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο.
Η μέρα αυτή ήταν η χθεσινή με το θάνατο του Μανώλη Γλέζου.
Τα αφιερώματα στον Τύπο, οι ανακοινώσεις κομμάτων και οργανώσεων, το feed μας στο Facebook κατακλύστηκε από τη φράση «ήρωας της Αριστεράς» και ήταν από τις λίγες, ελάχιστες φορές που η φράση αυτή δεν ακούστηκε σαν ένα ακόμα κλισέ, σαν μια λεκτική αβροφροσύνη που με ευκολία παραχωρείται μετά θάνατον.
Ταυτόχρονα, ο θάνατος του Γλέζου κατέδειξε ότι όλος αυτός ο πληθωρισμός, όλο αυτό το ξέφτισμα και το ξεχείλωμα εννοιών και χαρακτηρισμών, καθιστά φτωχά, φτωχότατα τα λόγια ειδικά όταν η ζωή, οι πράξεις και το παράδειγμα κάποιου καταφέρνουν όχι απλώς να τα υπερβαίνουν αλλά να υπογραμμίζουν γιατί οι πράξεις είναι αυτές που έχουν σημασία στη ζωή -και όχι το θλιβερά και γεμάτα φθόνο εξώφυλλα, όπως αυτό το σημερινού Ριζοσπάστη.
Οι δάφνες είναι πολύ βολικό μέρος για να αναπαύεται κάποιος. Ο Γλέζος δεν το έκανε και έτσι μπορέσαμε να τον αποχαιρετήσουμε μέσα από φωτογραφίες στις οποίες συνδυάζονταν τα νιάτα, η αποκοτιά και το πάθος της πρώτης αντιστασιακής πράξης στην Ευρώπη, όταν δηλαδή μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν την σβάστικα από την Ακρόπολη, με το βάθος και το θάρρος κάθε ανθρώπου που επιλέγει να στέκεται όρθιος, ακόμα και στα 90 του, ακόμα και όταν τα ΜΑΤ τον ψεκάζουν κατά πρόσωπο.
Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά, που διέκοψαν τη ροή ενός χυλού από instagram live και των challenges, εμφανίστηκε και η συνέντευξη των Γλέζου και Σάντα στον Φρέντυ Γερμανό. Αν δεν έχει τύχει να τη δεις κάνε το τώρα, αξίζει τον κόπο.
https://youtu.be/A1lCBzYEHEw
