Ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε μια ενδιαφέρουσα θεωρία που έλεγε «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, φτάνει να πιάνει ποντίκια». Το ελληνικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό. Δεν έχουμε τη «γάτα» που θα πιάσει τα «ποντίκια». Συζητάμε διαρκώς για τα χρώματα της «γάτας», αλλά στην πραγματικότητα όσες «γάτες» έχουν εμφανιστεί είναι «του καναπέ», δεν έχουν ιδέα πώς να πιάσουν «ποντίκια» και τρέφονται με ….«whiskas» .
Η παγκοσμιοποίηση, η Ε.Ε, οι διεθνείς μας υποχρεώσεις είναι δεδομένα. Αυτό δεν σημαίνει πως αποκλείουν την πολιτική δράση με εθνικά χρώματα. Το αντίθετο. Επιβάλλουν να επινοήσουμε καινούργιους τρόπους εθνικής πολιτικής δράσης μέσα στους περιορισμούς που θέτει αυτό το δύσκολο περιβάλλον. Και εν πάση περιπτώσει το χειρότερο όλων είναι ο συμβιβασμός με τη λογική του «δεν γίνεται».
Αυτός ο συμβιβασμός με την αδράνεια δεν αφορά μόνο το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα. Είναι κυρίαρχος ως νοοτροπία της κοινωνίας. Εννιά στις δέκα φορές που ζητάς από κάποιον να κάνει κάτι, το πρώτο πράγμα που εισπράττεις ως απάντηση είναι οι «δέκα λόγοι που δεν μπορεί να γίνει».
Τόλμη, μηδέν. Αποφασιστικότητα, μηδέν. Αποτελεσματικότητα, μηδέν. Όλοι και όλα προσαρμόζονται σε έναν «τυφλοσούρτη» που ορίζει αυθαίρετα τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο. Δυστυχώς, τα περισσότερα εμφανίζονται σαν ανέφικτα και έτσι η καθημερινότητα κυλάει στους ήσυχους ρυθμούς της μετριοκρατίας και της «ήσσονος προσπάθειας». Με αυτά και με αυτά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Δυστυχώς όμως ακόμη και σήμερα η αντίσταση στην αλλαγή νοοτροπίας είναι τεράστια. Είναι πάντα πιο εύκολο να βρίζουμε θεούς και δαίμονες, να αγανακτούμε, να παριστάνουμε τα «λιοντάρια», παρά να κάτσουμε να σκεφτούμε που είμαστε και που θέλουμε να πάμε.
Η Ελλάδα είναι ουραγός στο παιχνίδι της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας. Αυτό θα πρέπει με ένα τρόπο να το αντιμετωπίσουμε. Δεν γίνεται να ξεφύγουμε από αυτό, είτε με τρόικα είτε χωρίς τρόικα. Κάποτε ήμασταν οι τελευταίοι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Σιγά – σιγά όμως χτίστηκε μια εθνική ομάδα που μπορεί να φέρνει επιτυχίες, όπως έγινε και χθες βράδυ νικώντας τους Σλοβάκους στο γήπεδό τους. Υπάρχει σοβαρός κόουτς, υπάρχουν σοβαροί παίκτες με εμπειρία σε αξιόπιστα και ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, υπάρχουν ταλέντα, υπάρχει και μια στρατηγική παιχνιδιού. Δεν είμαστε η Βραζιλία αλλά εν πάση περιπτώσει ξέρει η εθνική ομάδα τι να κάνει με την μπάλα στα πόδια.
Σε όλα τα υπόλοιπα όμως έχουμε χάσει τελείως την μπάλα! Μας παίζουνε παντού μονότερμα και το μόνο που κάνουμε είναι να κλεινόμαστε στην άμυνα. Παιδιά, το ζήτημα δεν είναι αν θα χάσουμε με 2-0 ή με 10-0. Το ζήτημα είναι αν θα κάνουμε και καμιά αντεπίθεση. Το ζήτημα είναι αν θα κοιτάξουμε το παγκόσμιο περιβάλλον στα μάτια και θα μπούμε μέσα να χτυπήσουμε το παιχνίδι. Αλλά για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται «εθνική ομάδα». Με σοβαρό «κόουτς», με «παίκτες», με μελετημένη στρατηγική παιχνιδιού.
Πιστεύω πως οι άνθρωποι για αυτή την ομάδα υπάρχουν. Όχι πολλοί. Αλλά μια καλή μαγιά υπάρχει. Απλά κανένας δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τη «δέσει». Έτσι τα «ποντίκια» συνεχίζουν να χορεύουν ανενόχλητα και η αποτελμάτωση συντηρεί αδικίες που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη μεγάλη έκρηξη.
ΥΓ: Η άνεση του κ. Τόμσεν να συζητά με τα πόδια πάνω στο γραφείο, στο Υπουργείο Οικονομικών, είναι η αψευδής απόδειξη πως οι «γατούληδες» του «συστήματος» εξακολουθούν να προτιμούν ….whiskas!
