Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Στους «Κούφιους Ανθρώπους» ο Έλιοτ μας λέει πως ο κόσμος τελειώνει με ένα πάταγο αλλά με ένα λυγμό. Αν κρίνουμε από την εξέλιξη της χθεσινής συζήτησης για το νομοσχέδιο Κοντονή δεν αποκλείεται η ρήση αυτή να βρει πεδίο εφαρμογής και στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το θέμα με τη νομική αναγνώριση της αλλαγής ταυτότητας φύλου είναι ταυτόχρονα απλό αλλά και σύνθετο. Απλό για τους ενδιαφερόμενους, καθώς πράγματι επιλύει μια σειρά πρακτικών θεμάτων από τη δικαιοπρακτική τους ικανότητα μέχρι τις απλές καθημερινές συναλλαγές ή την επιβίβαση σε ένα αεροπλάνο.
Σύνθετο, γιατί το θέμα χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει εντελώς διαφορετικά ζητήματα από αυτά που υποτίθεται οτι θα επιλύσει με το νομοσχέδιο. Γύρω από το θέμα γράφτηκαν «τέρατα» αναδεικνύοντας την απίστευτη επιπολαιότητα με την οποία τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χειρίζονται το δημόσιο βήμα που διαθέτουν. Επιπλέον, η πλειοψηφία των πολιτών ακόμα δεν έχει καταλάβει το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν το θλιβερό θέαμα που είδαμε εντός της Βουλής το βράδυ της Δευτέρας. Ο Ράλλης, ο Κύρκος και όλη αυτή η γενιά των μεγάλων πολιτικών θα ντρέπονταν για την εικόνα των κοινοβουλευτικών επιγόνων τους. Οι περισσότεροι βουλευτές ήταν αδιάβαστοι, δεν είχαν διαβάσει την αιτιολογική έκθεση, εκστόμιζαν αρλούμπες για τη Βίβλο, τον Αδάμ και την Εύα. Με λίγα λόγια τοποθετήθηκαν λες και ήταν για τσίπουρα στο καφενείο της εκλογικής τους περιφέρειας. Κατανοώ το άγχος να μη χαλάσουν τη σχέση τους με την Εκκλησία και να μην ερεθίσουν τους ψηφοφόρους. Όμως ο λόγος που έχουμε αντιπροσωπευτικό πολίτευμα είναι γιατί εμπιστευόμαστε οτι αυτοί που θα στείλουμε στη Βουλή θα κάτσουν και θα διαβάσουν, θα ενημερωθούν, θα αποκτήσουν σφαιρική εικόνα και έπειτα θα ψηφίσουν. Ας κάνουν λοιπόν τη δουλειά τους.
Το μεγάλο ερώτημα βέβαια που κυριαρχεί στην κοινωνία είναι «γιατί τώρα»; Τι εξυπηρετεί η ψήφιση του νομοσχεδίου σε αυτή τη χρονική συγκυρία; Τι ήταν αυτό που το κατέστησε πολιτική προτεραιότητα σε τέτοιο βαθμό που να «σπάσει» την κυβερνητική πλειοψηφία;
Η απάντηση είναι πως το στρατηγικό ζήτημα βρίσκεται στο όριο ηλικίας των 15 ετών για την αλλαγή φύλου. Μέσα από αυτό ο Τσίπρας επιδιώκει να ανοίξει ύπουλα τη συζήτηση η οποία θα αποδεικνύει πως οι έφηβοι είναι ώριμοι στα 15. Διότι δεν μπορεί να ψηφίζεις στα 17, να είσαι στρατεύσιμος στα 18 και να αλλάζεις το φύλο σου στα 15. Η προφανής αυτή ανακολουθία μοιραία δημιουργεί τετελεσμένα. Προφανής σκοπός του Τσίπρα είναι να απευθυνθεί σε δεξαμενές ψηφοφόρων που θεωρεί οτι μπορεί να πάρει με το μέρος του.
Το θλιβερό είναι οτι χρησιμοποιείται ένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως «ασπίδα» πίσω από το οποίο κρύβεται η πραγματική ατζέντα. Και τελικά καταλήγουμε στο οτι το εν λόγω νομοσχέδιο δεν πρέπει να ψηφιστεί όχι λόγω του περιεχομένου του, αλλά διότι ανοίγει τον δρόμο για κάτι που θα δημιουργήσει πρόβλημα στη δημοκρατία μόνο και μόνο για να δώσει ένα νέο δημογραφικό κομμάτι ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ.
