Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Οι μνημονιακές πολιτικές με την στρατηγική «σοκ και δέος» της τρόικας έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα στα πράγματα, ως πολιτικό φράγμα για την προστασία του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους, όπως και της αγοράς από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και της Ελληνικής Δημοκρατίας από τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό της γραφειοκρατίας της ευρωζώνης.
Μόνον που ο Αλέξης Τσίπρας αντί για «φράγμα» επέλεξε να καταστεί πολιτική γέφυρα για να συνεχιστεί η πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα, προκαλώντας αυτή τη φορά «σοκ και δέος» στην προοδευτική κοινωνία που τον στήριξε στην Ελλάδα και στην διεθνή διανόηση και διεθνή κοινή γνώμη που επένδυσαν τις ελπίδες τους σε αυτόν.
Γιατί; Διότι, όπως ισχυρίζεται, δεν είχε άλλη επιλογή, όπως δεν είχαν άλλη επιλογή ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος και ο Αντώνης Σαμαράς πριν από αυτόν. Αυτό το «δεν είχα άλλη επιλογή» αποτελεί την λειτουργιστικού χαρακτήρα μετάλλαξη ενός συστήματος κατασκευής της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, που τροποποιεί οντολογικώς τους μηχανισμούς αυτού του συστήματος, τις συμπεριφορές του, τις κινητήριες δυνάμεις του και τους τρόπους εναρμόνισης του στην κοινωνία και στην εσωτερική και ευρωπαϊκή έννομη τάξη. Μια μετάλλαξη ταυτόχρονα οικονομικού και πολιτικού χαρακτήρα της ίδιας της αναφερόμενης ηγεμονικής ταυτότητας του κάθε κυβερνητικού παράγοντα, η οποία με την επίκληση του κινδύνου «εθνικής καταστροφής» επιφέρει κοινωνική καταστροφή… για να σωθεί τι;
Όποια απάντηση και να δώσεις σε αυτό καταλήγεις στην «θεωρία των καταστροφών» του R. Thom που παρέχει ένα μαθηματικό εργαλείο, το οποίο μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πως μια συνεχής μεταβολή στο επίπεδο των καθοριστικών οικονομικών μεταβλητών μπορεί να προκαλέσει ασυνέχεια στο επίπεδο των πολιτικών μεταβλητών που προσδιορίζουν μια κατάσταση. Έτσι καταλήγεις ευλόγως στο «δεν έχω άλλη (πολιτική) επιλογή»!
Ο «ατομικός μηχανισμός σωτηρίας», δηλαδή διατήρησης της Ελλάδας πάση θυσία στην ευρωζώνη, αποτελεί μια δομή που ετεροκαθορίζει τις παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις στην Ελλάδα και τις σχέσεις της ελληνικής εθνικής οικονομίας με τον υπόλοιπο κόσμο, μέσω οικονομικών μεταβλητών που ορίζονται από τα μνημόνια (:learning-by-numbers). H συνεχής – δυσμενής για την ευρύτερη κοινωνία – μεταβολή στο επίπεδο των μεταβλητών της τρόικας είναι αυτή που προκαλεί πολιτική ασυνέχεια, επειδή έτσι καταστρέφεται η σχέση του πολιτικού/κυβερνήτη με τον πολίτη. Ό, τι απορρυθμίζει βίαια την οικονομική συνέχεια – χωρίς μάλιστα σοβαρή ιδεολογική νομιμοποίηση – μέσω ενός μηχανισμού διαδοχικών καταστροφών, απορρυθμίζει τελικά και την πολιτική ζωή, προκαλώντας κρίση ασυνέχειας τόσο στα κόμματα που εμπλέκονται στην διαχείριση της κρίσης, όσο και στην γενική δομή του πολιτικού συστήματος. Πόσο μάλλον αν τα κόμματα έλκουν πολιτική νομιμοποίηση από αριστερά, δηλαδή δεν θεωρούν καθοριστική μεταβλητή την οικονομική ελευθερία, αλλά τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα!
Αυτό με μια οικονομιστική αφήγηση θα μπορούσε να αποκληθεί «πολιτικό κόστος» προσαρμογής στην ΟΝΕ. Και θα ήταν απολύτως παραπλανητικό, αν το αποκαλούσα έτσι και εγώ! Δεν πρόκειται περί αυτού!
Η πραγματικότητα με βιοοικονομικούς όρους, που αποτελεί την μόνη πραγματιστική προσέγγιση, είναι διαφορετική: Η ένταξη της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα στην μνημονιακή συνέχεια, επιφέρει πολιτική ασυνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ και φυσιολογικώς/δημοκρατικώς εκλογές, επειδή η συνέχεια της κοινωνικοοικονομικής καταστροφής που προδιαγράφεται με και από τα μνημόνια δεν επιτρέπει την αναπαραγωγή και ανάπτυξη ούτε αυτού του κόμματος, αλλά ούτε και αυτού καθ’ εαυτού του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Άρα, το Τρίτο Μνημόνιο αποτελεί μια καθοριστική δυσμενή μεταβολή, στο επίπεδο των νεοφιλελεύθερων και αυταρχικών μεταβολών που προσδιόρισαν το καθεστώς των μνημονίων και της εσωτερικής υποτίμησης την τελευταία πενταετία. Αυτή η τελευταία δυσμενής για την ελληνική κοινωνία μεταβολή φαίνεται να ξεπερνά το όριο ανάπτυξης του σημερινού καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα και να θέτει σε κρίση ασυνέχειας την μεταρρυθμιστική αριστερά. Και αν δεν υπάρχει μεταρρυθμιστική αριστερά, μια και «δεν υπάρχει άλλη επιλογή εκτός από τα μνημόνια», όπως ισχυρίζεται ο κ. Τσίπρας, τότε προφανώς παραμένει ως μοναδική οντολογικού χαρακτήρα λύση στην καπιταλιστική μας και εθνική πλέον κρίση μας η επαναστατική αριστερά! Και μια και η επαναστατική αριστερά δεν πιστεύει στην ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών/αστικών θεσμών και στις εκλογές, αλλά στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος των εργαζομένων για να περάσουν σε αυτούς τα μέσα παραγωγής είτε δια του κόμματος, είτε δια των συνδικάτων, το διακύβευμα στις κάλπες δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως κάλπικο!
Αγαπητέ αναγνώστη, θέλω να είμαι απολύτως σαφής: Αυτό που διαπράττει τόσο ως έντονα μεταλλαγμένος πολιτικός λόγος, όσο και ως κρίσιμα μεταλλαγμένη πολιτική πρακτική ο κ. Τσίπρας και η κυβερνητική του ομάδα δεν είναι οπορτουνισμός, είναι εκμηδενισμός της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και θρασεία προσβολή των πηγών της στη κοινωνία και στη διανόηση. Και αυτό δεν είναι τίμιο. Οι αριστεροί της μεταρρύθμισης δεν προκαλούν τεχνητά και πολιτικάντικα πολιτική ασυνέχεια, επιβάλλοντας προηγουμένως και σε συνεργασία με τους πολιτικούς και ταξικούς τους αντιπάλους την συνέχεια της πολιτικής του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, έτσι ώστε μέσα σε αυτή την πολιτική κρίση που δημιουργείται να αναδειχθούν οι ίδιοι σε πολιτική συνέχεια «εθνοσωτήριου χαρακτήρα», μια και ο λαός θα εμφανιστεί – ως κοινή γνώμη – να μην έχει άλλη παρηγορητική, αστικού/κοινοβουλευτικού χαρακτήρα επιλογή στην συγκυρία!
Στο πλαίσιο αυτό είναι προφανές πως το μόνο ουσιώδες εμπόδιο είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως η πλέον «κοινοβουλευτική»! Ας το πηδήξουμε, λοιπόν, το εμπόδιο, αφού το χαμηλώσουμε με τον παραδοσιακό αυριανισμό και τη βοήθεια από το συμπλεγματικό και αποθρασυνόμενο, σε βαθμό αντιαισθητικής χαζο-αλητείας τέκνο της δύστυχης «Αγίας Βαρβάρας», μοιάζει να έχουν αποφασίσει οι πρώην μεταρρυθμιστές της αριστεράς που μεταλλάχτηκαν πλέον σε μεταρρυθμιστές του κέντρου!
Και τι σημαίνει πρακτικά αυτή η πολιτική ασυνέχεια που περιγράφω; Πως ο κ. Τσίπρας μη έχοντας ουσιαστικά την δυνατότητα να προσδιορίσει δικούς του στόχους, μετατρέπεται σε αριστερό πολιτικό βραχίονα της τρόικας, ή αν προτιμάς, σε υποσύστημα της τρόικας και υποσύστημα του διαπλεκομένου καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα. Με αυτή την έννοια το νέο, αναφερόμενο και προβαλλόμενο «εθνικό προφίλ» του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται με ένα Έθνος που αναζητεί την χαμένη κυριαρχία του, μετά την συντεταγμένη πτώχευση, ικανοποιώντας την μνημονιακή πολιτική που το καταδικάζει στην υποτέλεια και την υπανάπτυξη!
Κατασκευάζει κάποιος «εθνικό προφίλ», υποκαθιστώντας με αυτό το αριστερό πολιτικό του προφίλ, σε ένα στην ουσία Μη-Έθνος; Μόνον εκεί και μόνον έτσι και ας φαίνεται με πρώτη ματιά παράδοξο. Πρόκειται για την φαντασιακή και ουδέτερη πολιτικώς επίκληση από έναν ηγέτη, της ανάγκης να ξανακερδίσουμε την οικονομική μας ανάπτυξη δια των μνημονίων που προκαλούν ύφεση για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά των δανειστών-εταίρων μας και του ΔΝΤ! Το βρίσκεις παράλογο; Μα, είναι παράλογο! Αν στην κρίση συσσώρευσης δεν προτείνεις μια λύση πολιτικής αναδιοργάνωσης στην παραγωγή και στην διοίκηση με αριστερή μεταρρύθμιση, στη θέση της νεοφιλελεύθερης, θα βρεθείς να ακολουθείς τον μονόδρομο της τρόικας που πολεμούσες και που και σήμερα καταγγέλλεις με όρους οικονομικής αποτελεσματικότητας και όρους δημοκρατίας.
Συνεπώς, αν στην κρίση συσσώρευσης θεωρούμε πως δεν έχουμε την επιλογή της πολιτικής αναδιοργάνωσης των πόρων της εθνικής μας οικονομίας με σαφή κεϋνσιανιστική μεθοδολογία και αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω και ήμαστε αριστεροί που δεν αποσκοπούμε στην επανάσταση για να επιφέρουμε μέσω αυτής ένα δημοκρατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, τι κάνουμε; Το μόνον που δεν κάνουμε είναι να υβρίζουμε τους συντρόφους μας που παραμένουν πιστοί στην αντιμνημονιακή πολιτική και στις δημοκρατικές διαδικασίες και να κλαψουρίζουμε αναφερόμενοι στο κρίμα της «παρένθεσης», ή στο «κρίμα σύντροφοι να ρίξουν τους συντρόφους τους από την κυβερνητική εξουσία»!
Το μοναδικό και πραγματικό «κρίμα» θα ήταν η μνημονιακή συνέχεια από την αριστερά να εμφανιστεί ως ηθική πράξη της αριστεράς. Η συνέχιση και διεύρυνση της μνημονιακής πολιτικής και της διαδικασίας της τρόικας είναι βαθύτατα ανήθικη πράξη με όρους προοδευτικού κινήματος. Καμία αριστερά δεν θα άντεχε μια τέτοια ανηθικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας πώς θα μπορούσε να την αντέξει;…
