Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Τι θα λέγατε αν, αντί για ένα δισεκατομμύριο -1.000.000.000- ευρώ κοινωνικό μέρισμα επενδύαμε τα πεντακόσια εκατομμύρια -500.000.000- ευρώ για να εγκαταστήσουμε από ένα φωτοβολταϊκό πάνελ ισχύος 50 κιλοβάτ σε κάθε σχολικό κτίριο;
Με τις ισχύουσες τιμές και με τις οικονομίες κλίμακος που θα επιτευχθούν, κάθε εγκατάσταση σε στέγη σχολικού κτιρίου δεν θα κοστίσει πάνω από 50.000 ευρώ. Η τιμή είναι μάλλον μεγάλη, αλλά ακόμη και έτσι, ας δούμε τι θα συμβεί:
1. Αυξάνεται, δραματικώς, η ενεργειακή απεξάρτηση της χώρας από κοστοβόρες & ρυπογόνες πηγές ενέργειας.
2. Οι σχολικές μονάδες μειώνουν τις ανάγκες τους σε ενέργεια μειώνοντας αντιστοίχως την κρατική επιδότηση.
3. Οι σχολικές μονάδες αποκτούν τακτικό εισόδημα για τα επόμενα 15 χρόνια από την πώληση ρεύματος στην ΔΕΗ (το καλοκαίρι τα σχολεία δεν λειτουργούν) μειώνοντας περαιτέρω την κρατική επιχορήγηση.
Αυτά τα επιτυγχάνουμε επενδύοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το 1/3 του κοινωνικού μερίσματος ή στην χειρότερη το 50% αυτού, χωρίς κανένα βραχυπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο κόστος.
Κάπως έτσι έπρεπε να ήταν η απάντηση, μια αντιπολίτευσης που σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της χώρας, απέναντι σε έναν ανερμάτιστο και επικίνδυνο λαϊκιστή. Κάπως έτσι….Το ανωτέρω κείμενο δεν είναι δικό μου. Ανήκει στον καλό μου φίλο, οικονομολόγο, κ. Ευγένιο Καλαϊτζόπουλο, πολύ γνωστό στη Θεσσαλονίκη για τους πολιτικούς του αγώνες, αλλά και την επαγγελματική του προσπάθεια.
Το κείμενο του κ. Καλαϊτζόπουλου μου θύμησε μια συζήτηση που είχα το 2013 με το Πρόεδρο του Επιμελητηρίου ενός νησιού των Ιονίων που έχανε, τότε -λόγω του σχεδίου ΑΘΗΝΑ- ένα τμήμα Τ.Ε.Ι. Εκτός των ιστορικών-πολιτισμικών κριτηρίων που επέβαλλαν την διατήρηση του συγκεκριμένου τμήματος (κατά τη γνώμη μου ανούσιο και αδύναμο επιχείρημα), ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου προέβαλλε και ένα πολύ πειστικότερο, που όντως αποδείκνυε την αξία της διατηρήσεως του τμήματος και την περαιτέρω ανάπτυξή του. Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για επιχείρημα, αλλά για πρόταση και μάλιστα για πρόταση που δεν απευθύνονταν στο αρμόδιο Υπουργείο, αλλά στους συμπατριώτες του!
Συγκεκριμένως, όπως είχαν υπολογίσει οι υπηρεσίες του επιμελητηρίου, με βάση τα στοιχεία που είχαν αντλήσει από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Τ.Ε.Ι., το κόστος ανά φοιτητή του τμήματος αυτού ανέρχονταν σε τριακόσια -300- ευρώ ετησίως!!! Προσωπικώς, πιστεύω ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες υποεκτιμούν την πραγματική δαπάνη και δέχομαι ότι το ποσόν είναι διπλάσιο.
Αλλά, ας αγνοήσουμε την κρατική δαπάνη, που δεν είναι διόλου αμελητέα, αφού ανέρχονταν, κατ’ ελάχιστο, στο ύψος των (500 Χ 300 ευρώ =) 150.000 ετησίως.
Κάθε φοιτητής δαπανούσε περί τα επτακόσια -700- ευρώ μηνιαίως! Άρα, ετησίως η συνολική δαπάνη των φοιτητών ανέρχονταν σε 500 φοιτητές Χ 700 ευρώ Χ 9 = 3.150.000 ευρώ(!!!), τα οποία κατά 100% αποτελούσαν τζίρο της τοπικής αγοράς. Το επιχείρημα-πρόταση του Επιμελητηρίου ήταν ακαταμάχητο: Πρότεινε στην τοπική κοινωνία, δια των φορέων της (Επιμελητήριο, Εμπορικοί Σύλλογοι, Δήμος κλπ.) να χρηματοδοτήσει το λειτουργικό κόστος του ιδρύματος, ακόμη και την ίδρυση νέου τμήματος για την πλήρη αξιοποίηση του δυναμικού των υφισταμένων υποδομών.
Εάν δεχθούμε ότι το κόστος λειτουργίας του τμήματος δεν είναι εκατόν πενήντα χιλιάδες -150.000- ευρώ, αλλά, το διπλάσιο, δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να καλυφθεί από τους τοπικούς φορείς, οι οποίοι είχαν κάθε συμφέρον να πληρώσουν το ποσόν αυτό παρά να χάσουν δεκαπλάσιο τζίρο! Πολλώ δε μάλλον που η δαπάνη τους θα εξέπιπτε της φορολογίας τους.
Κι όμως, τίποτα δεν έγινε, το τμήμα χάθηκε μαζί της ο τζίρος της τοπικής αγοράς… μαζί τους και η λογική και η δημιουργικότητα!
Να τι θα έλεγα εγώ αν ήμουν εκπρόσωπος πολιτικού κόμματος…
