Γράφει ο Παναγιώτης Κωστούλας
Το βασικό πρόβλημα στην πορεία ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς είναι ότι καθένας που λαμβάνει μέρος σε αυτήν (εμού συμπεριλαμβανομένου) έχει πλάσει ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ανασυγκρότησης στο μυαλό του και θεωρεί ότι κάθε παρέκλιση από αυτό ισοδυναμεί με απόλυτη ακύρωση της προσπάθειας και συνεπώς δεν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να μετέχει.
Κατανοώ ότι πολλοί θα θέλαμε ένα ευρωψηφοδέλτιο που θα ξεκινά με Παγουλάτο και θα τελειώνει με Βούλγαρη. Μακάρι να μπορούσε να γίνει, αλλά το επιθυμητό και το ευκταίο δεν είναι πάντα και εφικτό. Ο συμβιβασμός είναι κι αυτός κομμάτι της πολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα δίλημμα το οποίο πρέπει να απαντηθεί: τι είναι καλύτερο για τη χώρα και για όλους μας; Να εγκαταλειφθεί η προσπάθεια συγκρότησης ενός τρίτου πόλου, ήτοι συνέχεια της δικομματικής κυριαρχίας ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή στην τρίτη θέση ή να επιχειρηθεί η συγκρότηση αυτού του τρίτου πόλου, έστω κι αν αυτός εν τέλει δεν θα ανταποκρίνεται πλήρως στο ιδεώδες μοντέλο εκάστου ημών;
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα. Είναι στενάχωρο, πιεστικό, άβολο, αλλά πραγματικό. Όπως άλλωστε και όλα τα διλήμματα με τα οποία βρέθηκε αντιμέτωπη η χώρα τα τελευταία χρόνια.
