Η νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη, η τρίτη μετά την Πολίτικη Κουζίνα και τον Νοτιά ξεχωρίζει στην νέα κινηματογραφική εβδομάδα.
Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης αναφέρεται στο vima.gr σε όλες τις νέες ταινίες.
1968
Το σκηνοθετικό ύφος του Τάσου Μπουλμέτη είναι πάνω-κάτω γνωστό. Ένας σκηνοθέτης που αρέσκεται να κοιτάζει με νοσταλγία το παρελθόν, να το γυαλίζει, να το «στρογγυλεύει», να το περιποιείται και να το προσφέρει, όπως ο σεφ ένα πολύ νόστιμο πιάτο, στο κοινό. Κανείς δεν λέει όχι σε ένα νόστιμο πιάτο, φυσιολογική λοιπόν η επιτυχία των ταινιών του• άλλοτε τεράστια, άλλοτε μικρότερη. Αυτό έκανε ο Μπουλμέτης στην «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα» (και έπιασε ταβάνι), αυτό έκανε στον «Νοτιά», αυτό κάνει και τώρα, στο «1968» (Ελλάδα, 2017), μια ταινία όχι τόσο για τον θρίαμβο μιας ομάδας (μπάσκετ της ΑΕΚ) όσο για τον θρίαμβο μιας ολόκληρης Ελλάδας στα δύσκολα χρόνια της χούντας και της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Η ταινία είναι φτιαγμένη μέσα σε μια ατμόσφαιρα σύμπνοιας και αλληλεγγύης, την οποία ενδεχομένως να μην έχουμε πια υπ’ όψιν μας, αν και, διάβολε, την αναγνωρίζουμε στο πανί της οθόνης! Ναι, οι Ελληνες υπήρξαν κάποτε έτσι, νοιάζονταν για τον διπλανό τους, μπορούσαν να προσφέρουν αγάπη, να πιαστούν χέρι-χέρι απέναντι σε μια δοκιμασία. Ή μια επιτυχία. Δεν κοιτούσαν αδιάφορα τον άλλον, δεν εύχονταν το κακό του και δεν είχαν ως μόνιμο σύντροφό τους την απάθεια. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτά λέει η ταινία.
Βαθμολογία: 3
Μόνο στην Αμερική!
Δεν είχα υπ’ όψιν μου τον Τόμι Γουισό, ούτε και την ταινία του «The room» («Το δωμάτιο») που παίχτηκε το 2002, και ενώ στην αρχή κανέναν δεν απασχόλησε, αργότερα έγινε μια από τις πιο αγαπημένες, cult ταινίες εκείνης της περιόδου. Eχω δε την αίσθηση ότι δεν θα τον μάθαινα και ποτέ αν ο Τζέιμς Φράνκο, γνωστός για τις ανορθόδοξες, «πειραγμένες» επιλογές του, δεν αποφάσιζε να κάνει την ιστορία του ταινία, με τίτλο «The disaster artist» (ΗΠΑ, 2017) που μπορεί να μεταφραστεί ως «Ο καλλιτέχνης της καταστροφής». Μα τι ιστορία αλήθεια και αυτή!
Ο Τόμι Γουισό νόμιζε ότι ήταν τα πάντα (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος), αλλά το μέγεθος της αταλαντοσύνης του ήταν τόσο θεόρατο, που απλώς και μόνο με αυτή την ταινία, «Το δωμάτιο», θα μπορούσε να κερδίσει το Χρυσό Βατόμουρο για τη συνολική μη προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Και το αστείο είναι, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, πως ο Γουισό θεωρούσε ότι ήταν ο Ορσον Γουέλς, ο Σεργκέι Αϊζενστάιν, ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ μαζί! Το μεγάλο ταλέντο που κανείς δεν τολμά να ανακαλύψει. Τουλάχιστον.
Βαθμολογία: 3
Αμερικανική παράνοια
Παρότι το σενάριο της ταινίας «Εγώ, η Τόνια» («I, Tonya», ΗΠΑ, 2017) του Κρεγκ Γκιλέσπι είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό σκάνδαλο στον χώρο του καλλιτεχνικού πατινάζ στην Αμερική, το ουσιαστικό θέμα της ταινίας είναι η αμερικανική παράνοια. Και βάζω τη λέξη «αμερικανική», διότι μόνο εκεί βλέπουμε να συμβαίνουν μερικά πραγματικά τρελά πράγματα. Το σκάνδαλο συνέβη στη δεκαετία του 1990 και έγινε τεράστιο θέμα στις ειδήσεις με εξώφυλλα περιοδικών, όπως το «Newsweek», και πρωτοσέλιδα εφημερίδων: αφορούσε την οργανωμένη επίθεση της αθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ Τόνια Χάρντινγκ εναντίον της συναθλήτριάς της Νάνσι Κέριγκαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον εφ’ όρου ζωής αποκλεισμό της Χάρντινγκ από την Ένωση Καλλιτεχνικού Πατινάζ των Ηνωμένων Πολιτειών, παρότι η Χάρντινγκ ήταν η ίδια πρωταθλήτρια και μάλιστα η πρώτη γυναίκα στην ιστορία του αθλήματος που κατάφερε να πετύχει τριπλό άξελ.
Ο Γκιλέσπι δούλεψε ως ρεπόρτερ και ως σκηνοθέτης. Στο παρόν βλέπουμε τη Χάρντινγκ (Μάργκο Ρόμπι, υποψήφια για Οσκαρ Α’ ρόλου) και ανθρώπους του περίγυρού της να αφηγούνται την ιστορία της on camera.
Βαθμολογία: 2 ½
Μόνος εναντίον όλων
Στο κοινωνικό δράμα «Ένας ακέραιος άνθρωπος («A man of integrity», Ιράν, 2017) του Μοχαμάντ Ρασούλοφ παρακολουθούμε, αργά και μαρτυρικά, την οδύσσεια ενός οικονομικά πιεσμένου νεαρού αγρότη και οικογενειάρχη (Ρεζά Αχλαγκιράντ) ο οποίος δεν δέχεται να θυσιάσει την αξιοπρέπειά του για χάρη ενός διεφθαρμένου – σε κάθε τομέα – κοινωνικού συστήματος. Οπως σε όλες τις ταινίες του, έτσι και εδώ ο Ρασούλοφ αποπειράται σκληρή κριτική απέναντι στην ιρανική κοινωνία όπου δεν κινείται τίποτα αν δεν υπάρξει πρώτα λάδωμα. Κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του περασμένου Φεστιβάλ Καννών.
Βαθμολογία: 2 ½
ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ
«Ο λαβύρινθος: Η τελική δοκιμασία» («Maze Runner: The Death Cure», ΗΠΑ, 2017), περιπέτεια φαντασίας σε σκηνοθεσία Ουές Μπολ.
Πρόκειται για το φινάλε της εποποιίας του «Λαβυρίνθου», που είναι η θρυλική «Τελευταία Πόλη», στην οποία οι νεαροί πρωταγωνιστές πρέπει να μπουν για να σώσουν τους φίλους τους. Παίζουν: Ντίλαν Ο’Μπράιαν, Κάγια Σκοντελάριο, Τζιανκάρλο Εσπόζιτο κ.ά.
«Tom of Finland» (Φινλανδία, Σουηδία, Δανία, Γερμανία, 2017), βιογραφικό δράμα σε σκηνοθεσία Ντόμε Καρουκόσκι.
Η αληθινή ιστορία του φινλανδού καλλιτέχνη Τούκο Λαακσόνεν (Πέκα Στρανγκ), o oποίος έγινε ένας από τους πιο επιδραστικούς μαχητές για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων με το ψευδώνυμο «Tom of Finland».
Βαθμολογία // 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
Διαβάστε περισσότερα στο tovima.gr / Γιάννης Ζουμπουλάκης
