Γράφει ο Μιχάλης Νταγγίνης
Ο τίτλος είναι σουρεαλιστικός. Εκ πρώτης όψεως δεν βγάζει νόημα. Αφορά αριθμούς κι από την ομηρική εποχή μας πηγαίνει στην Ιταλία του σήμερα. Πώς όλα αυτά συνδέονται με την Ελλάδα; Μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση. Το κείμενο αυτό, βασισμένο στη δομή του τίτλου, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τις πρώτες κυβερνητικές κινήσεις, και το τι πρέπει να γίνει αντί όσων βλέπουμε.
Ξεκινάμε από το 3%̇ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του παρελθόντος. Εκείνος που είχε σοσιαλιστικό όραμα για την οικονομία- εκτεταμένες κρατικοποιήσεις, πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων, κεντρικός σχεδιασμό της οικονομίας, γιγαντιαίο κράτος πρόνοιας, ανέφικτες νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων. Εκείνος που αντιλαμβανόταν την Παιδεία με όρους «χαλαρών φοιτητικών ρυθμών», «ενάντια στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης», «χωρίς αξιολογήσεις για τους καθηγητές». Εκείνος, τέλος, που έβλεπε τη θέση της Ελλάδας στο σύγχρονο κόσμο διαφορετικά απ’ο,τι η διαχρονική εξωτερική μας πολιτική: αποστασιοποιημένη από το ιμπεριαλιστικό δυτικό στρατόπεδο (τους…Αμερικάνους), πιο κοντά σε περιθωριακές αντιδυτικές δυνάμεις και σε «αδικημένους λαούς» που χαράσσουν διαφορετικούς δρόμους στις διεθνείς σχέσεις τους.
Φτάνουμε λοιπόν στο 36% ̇είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του παρόντος. Μια αριστερή κυβέρνηση για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Αλήθεια όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη για να υλοποιήσει τις παραπάνω εξαγγελίες; Χωρίς καμία αμφιβολία, ΟΧΙ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, αυτό το +33% που του έδωσε την εξουσία, επιθυμεί παραμονή στην Ευρώπη και στο ευρώ. Θέλει την Ελλάδα στη Δύση, δε διανοείται τέτοιων διαστάσεων σύγκρουση με τους εταίρους. Ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί θέλει να δει τη λίστα Λαγκάρντ να εξετάζεται, γιατί θέλει να δει εγχώριους «νταβατζήδες» να πηγαίνουν στη Δικαιοσύνη, γιατί θέλει ίσως περισσότερη ευαισθησία προς τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα (πχ ρεύμα σε όλα τα νοικοκυριά). Μια διαφορετική πολιτική, ΧΩΡΙΣ να αμφισβητηθεί κανένα από τα ιστορικά κεκτημένα της χώρας. Εξ ου και η πολύ γνώστη φράση των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ «θα κάνει κωλοτούμπα ρε, απλά περιμένουμε να κάνει τα 2 από τα 10 που είπε».
Με μια λέξη, ο κόσμος τον ψήφισε για να εφαρμόσει το πρόγραμμα ενός αστικού κόμματος, που ωστόσο δεν είναι διαπλεκόμενο, με την ελπίδα να αλλάξουν κάποια πράγματα. Ρισκάρω μια πρόβλεψη, προσευχόμενος να διαψευστώ: αν ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιήσει το 36% που έλαβε ως Δούρειο Ίππο για να εφαρμόσει το πρόγραμμα του 3%, οι μέρες του στην εξουσία είναι μετρημένες. Δεν το θέλουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του. Εκτός αυτού, η χώρα μπαίνει σε πολύ σοβαρές οικονομικές –κι όχι μόνο- περιπέτειες. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί το πρόγραμμα που σας παρουσίασα ως 3% στη δεύτερη παράγραφο, αποτελεί εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης της χώρας σε μόλις 2 μέρες εξουσίας!
Τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να επιβιώσει; Να «παντρέψει» τις βασικές του προτεραιότητες με τις ανάγκες των καιρών. Να απομακρύνει τις ιδεοληψίες και να κοιτάξει την πραγματικότητα, κλείνοντας στο ντουλάπι τα ιδεολογικά φαντάσματα που κουβαλά. Με άλλα λόγια, να ακολουθήσει το παράδειγμα του «γείτονα» Ματέο Ρέντσι. Ο Ιταλός Πρωθυπουργός ζητά από τη Γερμανία περισσότερο χρόνο, χαλάρωση της λιτότητας και διαφορετική διαχείριση των εθνικών χρεών- ο,τι δηλαδή και τα σοβαρά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στο εσωτερικό όμως, αντιλαμβανόμενος πλήρως τις ανάγκες της ιταλικής οικονομίας, προωθεί φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, που στηρίζουν τον επιχειρηματία και περιορίζουν το μεγάλο κράτος. Μειώνει τις φόρους κι εισφορές στις επιχειρήσεις, περικόπτοντας αντιστοίχως τις δημόσιες δαπάνες. Κάνει πιο ευέλτικες τις εργασιακές σχέσεις, για να μην φτάσει η ανεργία τα ελληνικά νούμερα. Κι όλα αυτά, από έναν πραγματιστή κεντροαριστερό που ονειρεύεται μια άλλη Ευρώπη. Γιατί όχι από τον συνομήλικό του Έλληνα πρωθυπουργό;
Γιατί πολύ απλά, ο κ. Τσίπρας τον αποκαλεί «νεοφιλελεύθερο». Και το ερώτημα που αφορά πλέον όλη τη χώρα, είναι αν θα μας κυβερνήσει το 3 ή το 36%.
