Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Σήμερα βλέπουν όλοι αυτό που γράφαμε πριν το δημοψήφισμα ότι η απάντηση των πολιτών δεν αφορούσε ούτε το ερώτημα σχετικά με την πρόταση Γιούνκερ, ούτε το δίλλημα μέσα ή έξω από την ευρωζώνη. Το ερώτημα ήταν ναι ή όχι στην παραίτηση της κυβέρνησης και τη δημιουργία πολιτικής αστάθειας μέχρι να σκηνοθετηθεί η αλλαγή φρουράς. Η απάντηση του κόσμου ήταν συντριπτική για αυτό το λόγο.
Μέσα στο 61,3% υπήρχαν προφανώς πολίτες που θέλουν επαναφορά σε εθνικό νόμισμα, άλλοι που ήθελαν να καταγγείλουν τη λιτότητα με κάθε κόστος, άλλοι πάλι πίστευαν στο προεκλογικό σύνθημα «βιώσιμη λύση μέσα στο ευρώ». Όλους τους ένωνε ωστόσο η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και η τοποθέτηση της στήριξης της κυβέρνησης στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Είναι μία ευτυχής συγκυρία που η αντιπολίτευση δεν έχει ακόμη ανακάμψει από την περίοδο που βρισκόταν στην εξουσία, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ εντονότερο διχασμό με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και τη δημοκρατία στη χώρα.
Αν όμως το 61,3% δεν έδωσε εντολή για τη μία πρόταση ή την άλλη, τότε τι εντολή έχει η κυβέρνηση; Ο Αλέξης Τσίπρας εις γνώσιν του και με κύριο στόχο τη δημιουργία κλίματος εθνικής ομόνοιας παρέβλεψε το βράδυ του δημοψηφίσματος τη μισή από την εντολή που πήρε. Μίλησε για εντολή συμφωνίας και όχι ρήξης. Όμως το 61,3% του έδωσε εντολή και για τα δύο. Για εκ νέου προσπάθεια υπογραφής συμφωνίας αλλά και τη στήριξή του αν χρειαζόταν να περάσει σε άλλη πλέον στρατηγική.
Είναι ευτυχείς οι πληροφορίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες και κάνουν λόγο για υψηλή πιθανότητα να δοθεί το πράσινο φως για τεχνικές συνομιλίες στη βάση ενός νέου προγράμματος και κατά συνέπεια και της άρσης της ασφυξίας από πλευράς ΕΚΤ. Όμως ας μη γελιόμαστε. Αυτό δεν το έκανε ούτε το συντριπτικό ΟΧΙ, ούτε η μαεστρία του Τσακαλώτου. Δεδομένης της ύστατης ώρας και της επιβεβαιωμένης ιστορικής ανευθυνότητας των ευρωπαίων εταίρων, οι ΗΠΑ παρενέβησαν δραστικά προκειμένου να αναλάβει τα ηνία στις ανεπίσημες διαπραγματεύσεις η Γαλλία και να οδηγηθούμε σε συμφωνία το ταχύτερο δυνατό. Το δεύτερο τρυγόνι που κερδήθηκε όμως με το σμπάρο του δημοψηφίσματος ήταν η ήσυχη αποχώρηση του ΔΝΤ από τη νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας, κάτι που είναι ενάντια στην πάγια θέση του Βερολίνου.
Θα περιμένουμε ακόμη να δούμε ολόκληρο το κείμενο της πρότασης, αλλά ήδη μπορούμε να πούμε ότι η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πιεστεί προκειμένου να μην ναυαγήσει η προσπάθεια της κυβέρνησης για επιστροφή σε μία ομαλότητα. Άρνηση της στήριξης της πρότασης Τσίπρα θα ισοδυναμεί με σαμποτάζ της κυβέρνησης. Ως τέτοια, δεν θα μπορεί να επικαλεστεί την ουσία της απάντησης στο δημοψήφισμα αφού θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνο του ΟΧΙ. Από την άλλη όμως πλευρά δεν θα πρέπει να βιάζονται οι της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης και να διατυμπανίζουν σε ΜΜΕ και social media ότι το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Το ΟΧΙ παραμένει στη φαρέτρα της κυβέρνησης και για την επόμενη μέρα και τις όποιες πιέσεις θα δεχθεί η κυβέρνηση σε επόμενες διαπραγματεύσεις και την πορεία του επικείμενου νέου προγράμματος.
