Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Ο Φώτης είναι ένας νέος που όπως πολλοί άλλοι έμπλεξε με τα ναρκωτικά και μετά από σκληρή δουλειά και με τη βοήθεια του ΚΕΘΕΑ κατάφερε να αλλάξει ζωή. Ο Φώτης αποφοίτησε από το θεραπευτικό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ Νόστος τον Ιούλιο όντας 4 χρόνια καθαρός. Και το ελληνικό κράτος τον ‘επιβράβευσε’ για αυτό καταδικάζοντάς τον σε 4 χρόνια φυλάκισης για κατοχή μικροποσότητας ουσιών για την οποία συνελήφθη το 2006 ενώ ήταν ακόμη στη χρήση. Δεν είναι ειρωνικό; 1 ένας χρόνος φυλάκιση για κάθε χρόνο που έμεινε καθαρός.
Το ΚΕΘΕΑ επιβεβαιώνει πως ο νικητής αυτός της ζωής έμεινε τέσσερα χρόνια μακριά από την πιάτσα, την χρήση και την παραβατικότητα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς αυτή η νέα δοκιμασία θα επηρεάσει τη ζωή του Φώτη και τον άθλο που έως τώρα είχε καταφέρει. Υπάρχει όμως έστω και ένας που θα έλεγε πως θα επιδράσει θετικά; Υπάρχει έστω ένας που θα έλεγε πως αυτός ο εγκλεισμός έχει κάποιο νόημα ή κάποιο στόχο;
Και δυστυχώς δεν είναι κάποια εξαίρεση. Είναι ένας από τους πολλούς που αφού ξεμπέρδεψαν από την κόλαση της χρήσης έπρεπε μετά να αντιμετωπίσουν τον εγκλεισμό τους για πράξεις του παρελθόντος. Με την πολυετή κλινική εμπειρία να δείχνει σε διεθνές επίπεδο ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά άλλαξαν. Το ΚΕΘΕΑ προειδοποιεί: Ένα τέτοιο γεγονός δεν θα επιδράσει αρνητικά μόνο στο Φώτη, αλλά και σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σήμερα σε φάση εξάρτησης από ουσίες.
Αναρωτιέται κανείς: Πώς κάποιος μπορεί να στηρίξει αυτή τη λογική της ελληνικής δικαιοσύνης και να μην φανεί μικρόψυχος, αρρωστημένα συντηρητικός, ένας κεκαθαρμένος illuminati πουριτανός και εν τέλει βαθιά συμπλεγματικός. Ναι, συμπλεγματικός και ζηλόφθων. Γιατί δεν αντέχουν όλοι να βλέπουν τέτοιους νικητές της ζωής. Γιατί ο άθλος τους είναι πολύ σπουδαίος για να συγκριθεί με τα δικά μας επουσιώδη προβλήματα της καθημερινότητας. Έτσι προτιμούμε να τους βλέπουμε σαν πρώην εγκληματίες. Που πρέπει να σωφρονιστούν. Που ως κοινωνία ‘αρίστων’ θα τους κάνουμε τη χάρη να γυρίσουν πάλι πίσω.
Με βάση αυτό το γεγονός αλλά και όλα τα όμοιά του, μπορεί άραγε ο υπουργός Δικαιοσύνης να μας πείσει με τι όρους το ποινικό μας σύστημα έχει χαρακτήρα σωφρονιστικό και όχι τιμωρητικό; Έστω θεωρητικά. Έστω παραγνωρίζοντας όλα τα προβλήματα που κάνουν τις σύγχρονες ελληνικές φυλακές το καλύτερο σχολείο για εκκολαπτόμενους εγκληματίες. Ούτε σε μια ιδανική θεωρητική βάση δεν μπορεί το δικαστικό μας σύστημα να ονομάζεται σωφρονιστικό. Αφού δεν αντιλαμβάνεται πως οι πραγματικά απεξαρτημένοι άνθρωποι έχουν ήδη καταφέρει κάτι πολύ σπουδαιότερο από τον σωφρονισμό τους. Την ολοκληρωτική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο. Και δεν μπορούμε σαν κοινωνία και κατά προέκταση σαν κράτος να τους το συγχωρέσουμε αυτό. Γιατί μας κάνουν να αισθανόμαστε πολύ μικροί. Μας ταπεινώνουν.
