Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης,
Διάβασα και φέτος πληθώρα άρθρων και σχολίων για την επέτειο της κηρύξεως του ελληνοϊταλικού πολέμου. Παλαιότερα, μέχρι τα μέσα περίπου της 10ετίας του ’90, είχαμε βαρεθεί ν’ ακούμε τις γνωστές κορώνες της κούφιας εθνικοφροσύνης παραλλήλως με τις -επίσης γνωστές- κορώνες της κούφιας αριστεροσύνης περί εθνικής αντιστάσεως, λαϊκών αγώνων που προδόθηκαν και άλλα τινά. Από όλα αυτά συνεχίζει να επιβιώνει η απείρου βλακείας συζήτηση περί του ποιος είπε το ΟΧΙ! Στην πραγματικότητα, η λέξη αυτή ουδέποτε εκστομίσθηκε, ο Μεταξάς είπε μόνον «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο…», αφού, ως γνωστόν σε όσους διαβάζουν ιστορία, την απάντησή του την είχε δώσει με διαφόρους τρόπους, επισήμους και παρασκηνιακούς, διπλωματικούς και μη. Το γνώριζαν και οι Ιταλοί γι’ αυτό και είχαν προετοιμασθεί καλά.
Ούτως ή άλλως, αυτές τις απαντήσεις τις δίνουν οι ηγέτες, δικτάτορες ή μη δεν έχει σημασία. Ο λαός απλώς συντάχθηκε, ενώ θα μπορούσε να παραμείνει απαθής και να μην υποστηρίξει την επιστράτευση. Δεν το έκανε και αυτό το κατάλαβε ακόμη και ο Ζαχαριάδης από την φυλακή της Ακροναυπλίας. Αυτά είναι ιστορία, ξεκαθαρισμένη και δεδομένη. Μόνον ανόητοι μικρόνοες συνεχίζουν να ασχολούνται με τέτοια διλλήματα. Όμως, αυτή η συζήτηση είναι από αυτές που γίνονται για να γίνονται, σχεδόν επετειακή και αυτή, όσο και αν συνεχίζεται δεν παράγει αποτελέσματα, άρα δεν ενέχει κινδύνους.
Όμως, την τελευταία 20ετία, περίπου, μια άλλη συζήτηση έχει ανοίξει, μια συζήτηση ύπουλη και άνανδρη, αφού υπό το ιδεολογικό πρίσμα του δήθεν φιλελευθερισμού, προσπαθεί να πλήξει την συνείδηση του μέσου πολίτη, όχι αναφερόμενη στο καθ’ εαυτό θέμα του τι συνέβη, αυτό δεν έχει πλέον ψωμί για τους επαγγελματίες του εθνομηδενισμού, αλλά δήθεν στο νόημα της επετείου και στη σκοπιμότητα των εκδηλώσεων που την συνοδεύουν.
Γιατί, π.χ. διάβασα φέτος να μην εορτάζουμε την απελευθέρωση αντί της κηρύξεως του πολέμου; Η κουτοπονηριά της ερωτήσεως είναι προφανής και απάντηση πολύ απλή: Πρώτον, διότι την απελευθέρωση την εορτάζουμε, συμβολικώς την μέρα που απελευθερώθηκε η Αττική, την 12η Οκτωβρίου. Δεύτερον, διότι δεν συνοδεύει τίποτα το ηρωϊκό την απελευθέρωση, χώρια που είναι ευθέως συνδεδεμένη με όσα ακολούθησαν, δηλαδή την αθλιότητα των Δεκεμβριανών, δηλαδή το γεγονός που στην πραγματικότητα θέλουν να αναδείξουν οι μεταμφιεσμένοι εθνομηδενιστές δήθεν φιλελεύθεροι! Τρίτο -και το σημαντικότερο- διότι η επέτειος αφορά την νίκη του Ελληνικού Στρατού στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940-1941. Αυτό εορτάζουμε, τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Στην επέτειο της νίκης αυτής συμπυκνούται όχι μόνο το έπος των βορειο-ηπειρωτικών βουνών (γιατί της Αλβανίας;), αλλά ολόκληρη η τραγωδία του λαού μας, τα 3,5 χρόνια σκληρής κατοχής, η ηρωϊκή αλλά μάταιη αντίσταση των οχυρών, το έπος του Πολεμικού μας Ναυτικού, το οποίο ουδέποτε συνθηκολόγησε, το έπος του Παπανικολή και του ακρωτηριασμένου ΑΔΡΙΑ, των αποκλεισμένων υπερασπιστών του Τομπρούκ, το έπος του Ιερού Λόχου στη Βόρειο Αφρική και στο Αιγαίο, το έπος της ΙΙΙ Ε.Ο.Τ. στο Ρίμινι και στο Μόντε Καζίνο, το έπος ΟΛΩΝ των αντιστασιακών οργανώσεων σε βουνά και πόλεις. Η επέτειος αυτή είναι ενωτική και εθνική γιατί εορτάζεται σε ανάμνηση του πιο συγκλονιστικού γεγονότος, των στιγμών της πλήρους εθνικής ομοψυχίας, από την 28η Οκτωβρίου του 1940 έως την 25η Μαΐου του 1941, όταν έπεσε η ηρωϊκή Κρήτη.
Διάβασα και κάτι περί εθνικής αυτογνωσίας, αντί επετειακών λόγων. Συμφωνώ απολύτως. Όμως, ποιος είπε ότι οι επετειακοί λόγοι δεν μπορούν να οδηγήσουν στην εθνική αυτογνωσία; Ποιος είπε ότι η αυτογνωσία είναι μόνον η αμφισβήτηση της επίσημης ιστορίας; Γιατί έχω κι εγώ να αμφισβητήσω την επίσημη ιστορία όχι γι’ αυτά που έγραψε αλλά γι’ αυτά που παρέλειψε να γράψει! Για τον ισραηλιτικού θρησκεύματος Συνταγματάρχη Μαρδοχαίο Φριζή, πρώτο ανώτερο αξιωματικό νεκρό, που φώναζε στους στρατιώτες του «εμπρός με βοήθεια της Μεγαλόχαρης!». Για την συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου που επικρότησε σύμπας ο πολιτικός κόσμος και έσωσε τον ελληνικό στρατό από την αιχμαλωσία. Ποιοι θα έβγαιναν στην αντίσταση αν ο στρατός πήγαινε αιχμάλωτος στην Γερμανία; Για την αντίδρασή του στην αποστολή Ελλήνων εθελοντών (ναι, καλά διαβάσατε, πάντοτε υπήρχαν ηλίθιοι!) στο Ανατολικό Μέτωπο, η οποία ματαιώθηκε επειδή την πρόδωσε στους Ιταλούς. Για τα συνεχή διαβήματά του κατά της Βουλγαρικής Κατοχής. Για τον Άγγελο Έβερτ που έσωσε χιλιάδες Έλληνες Εβραίους και προετοίμασε την απελευθέρωση ως άτυπος σύνδεσμος μεταξύ Καϊρου και Γερμανών. Για την προδοσία του Τσιγάντε στους Ιταλούς από το Ε.Α.Μ. Για την δολοφονία του Ψαρρού! Για την τραγική φιγούρα του Ιωάννη Ράλλη, που ανέλαβε την κατοχική πρωθυπουργία έχοντας την σιωπηρή έγκριση του Καϊρου. Για τις προγραφές της Ο.Π.Λ.Α. που στόχο είχαν την πλήρη εκμηδένιση της ηγεσίας του αστικού κόσμου, μέχρι και την μεγάλη τραγωδό Ελένη Παπαδάκη εκτελέσανε για να ανοίξει ο δρόμος των αριστερόφρονων ανταγωνιστών της… Είναι πολλά, πικρά και δύσκολα όσα πρέπει να συζητήσουμε για να αποκτήσουμε την πλήρη εθνική μας αυτογνωσία. Είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει και επισήμως, μια συζήτηση που θα διαρκέσει χρόνια και που δεν πρέπει να δηλητηριάσει την κοινωνία εμπλεκόμενη σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες, πολλώ δε μάλλον σε μια ημέρα εθνικής χαράς.
Τέλος, ξαναδιάβασα φέτος, «γιατί να γίνονται αυτές οι άθλιες, δαπανηρές και άχρηστες παρελάσεις, σε τι ωφελούν;». Γελάω διαβάζοντας τέτοιες αστείες αιτιάσεις, από τους ίδιους ανθρώπους που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους υπέρ του δικαιώματος μιας περιθωριακής ομάδος ομοφυλοφίλων -που ουδόλως εκπροσωπούν το σύνολο της ευάριθμης αυτής κοινότητος- να διαδηλώσει τις ερωτικές της επιλογές με ένα τρόπο αντιαισθητικό και ανόητο. Έχει δικαίωμα ή κάθε κοινωνική ομάδα να παρελάσει διαδηλώνοντας τα όποια αιτήματα ή χαρακτηριστικά της, αλλά δεν έχει το δικαίωμα η συντριπτική πλειοψηφία, εκφραζόμενη από την νόμιμη κυβέρνηση και την στρατιωτική ηγεσία να τιμήσει την ιστορική μνήμη τους έθνους. Που τον μάθανε αυτό τον γιαλαντζή φιλελευθερισμό οι μασκαρεμένοι εθνομηδενιστές; Ποιος νομίζουν ενδιαφέρεται για τη γνώμη τους; Αν δεν τους αρπεσει η παρέλαση να μην στείλουν τα παιδιά τους και να μην πάνε ούτε οι ίδιοι. Μπορούν κάλλιστα να μην ανοίξουν ούτε την τηλεόραση, αφού τόσο τους συγχύζει η θέα του παρελαύνοντος στρατού, ο γενικός σημαιοστολισμός και ακόμη περισσότερο ο ενθουσιασμός του πλήθους… ο πραγματικός φιλελευθερισμός του εθνικού κράτους δεν διανοήθηκε ποτέ να τους το απαγορεύσει!
Όμως, υπάρχει κάτι ακόμη σημαντικότερο, πιο ιερό και απόλυτο! Η πρώτη παρέλαση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έγινε το 1941 και ήταν αυθόρμητη εκδήλωση της νεολαίας και των αναπήρων που ακόμη οι πληγές τους δεν είχαν κλείσει! Μια επέτειος που σημαδεύθηκε από το αίμα των νέων και των τραυματιών μετά την επίθεση των έφιππων Ιταλών Καραμπινιέρων. Το αίμα αυτών των ανθρώπων έβαψε ανεξίτηλα το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου για να μας θυμίζει ότι «έθνος που ξεχνά την ιστορία του, είναι έθνος χωρίς μέλλον!».
*Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι Χρηματοπιστωτικός Σύμβουλος Επιχειρήσεων.
