Αυτό ήταν λοιπόν. Ανασχηματισμός ήταν και πέρασε. Τώρα ο λαός μπορεί με την ησυχία του να κάνει τα μπάνια του και μετά τις γερμανικές εκλογές…. έχει ο Θεός. Διότι μπορεί σε πανηγυρικούς τόνους να τονίστηκε πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία ωστόσο κάθε εχέφρων άνθρωπος κατανοεί πως το πρώτο στοίχημα είναι να εξαντλήσει το τετράμηνο μέχρι τον Οκτώβρη. Στην πραγματικότητα είναι μια κυβέρνηση που έχει ως αποστολή να διατηρήσει την ησυχία στην Ελλάδα μέχρι οι Γερμανοί να τελειώσουν με τις εκλογές τους και να μη συμβούν απρόοπτα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς στη Γερμανία κατά τρόπο δυσμενή για την κα Μέρκελ.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που έχουμε νέα κυβέρνηση. Υπάρχει όμως και μια σειρά άλλων παραμέτρων που διαμόρφωσαν την τελική σύνθεση της νέας κυβέρνησης και σχετίζονται με το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι.
Είναι σαφές ότι ο Σαμαράς έχει το νου του στο εσωτερικό της Ν.Δ. Σίγουρα δεν υπάρχει κανείς αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον Σαμαρά. Φρόντισε ωστόσο να «κοντύνει» όσο μπορούσε και πρόσωπα που εν δυνάμει θα μπορούσαν έχουν λόγο και ρόλο στο θέμα της ηγεσίας.
Πρώτος ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, ο οποίος βρέθηκε εκτός κυβέρνησης. Διατηρούσε στενές σχέσεις ακόμη και σήμερα με τον Κώστα Καραμανλή ενώ η «καλή χημεία» του με τον Φούχτελ και τους Γερμανούς του επέτρεπε μέσω δυνητικών επενδύσεων να κάνει προσωπικό παιχνίδι στο χώρο της αυτοδιοίκησης.
Δεύτερος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος ψαλιδίστηκε και μάλιστα με έναν εντελώς άκομψο τρόπο. Οι διαρροές πως ζήτησε Αντιπροεδρία και η μετακίνησή του στο Άμυνας ήταν το τίμημα που πλήρωσε καθώς σε διάφορα σαλόνια των Αθηνών είχε αρχίσει να συζητείται το όνομά του ως «λύση» ενόψει διαφαινόμενων αδιεξόδων και τονιζόταν ιδιαίτερα το γεγονός πως από τη θέση του ΥΠΕΞ είχε φροντίσει να διατηρεί μια καλύτερη επικοινωνία με τις ΗΠΑ, σε σχέση με τον πρωθυπουργό. Τώρα απλά θα έχει το προνόμιο να κάνει «εύκολα ρουσφέτια» συνεπικουρούμενος από την αναπληρώτριά του Φώφη Γεννηματά, η οποία θα καταγραφεί στη σύγχρονη πολιτική ιστορία ως μόνιμη αναπληρώτρια υπουργός με τη λογική «αν δεν κάνεις απολύτως τίποτα, έχεις περισσότερες πιθανότητες να είσαι συμπαθής».
Τρίτος ο Μάκης Βορίδης, οι «μετοχές» του οποίου είχαν ανέβει πολύ ψηλά το τελευταίο διάστημα στο εσωκομματικό πολιτικό «χρηματιστήριο». Ως ανάχωμα απέναντι στη Χρυσή Αυγή ο Μάκης Βορίδης πήρε πολύ γρήγορα «θέση στο τραπέζι» της ΝΔ και όλοι προεξοφλούσαν πως θα πάρει και υπουργική καρέκλα. Ο Σαμαράς τον κράτησε εκτός. Ίσως να του χρύσωσαν το χάπι με μια ενδεχόμενη υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας.
Από αυτή την εξέλιξη βεβαίως μεγάλο πολιτικό όφελος έχει ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο οποίος διατηρεί το χαρτοφυλάκιο της Παιδείας, εργάζεται αθόρυβα και παραγωγικά και αναδεικνύεται σαν μια σταθερή «γέφυρα» που ενώνει τη ΝΔ του Καραμανλή και με τη ΝΔ του Σαμαρά. Ελπίζω βέβαια να μην τον «κάψω» τον άνθρωπο με αυτά που γράφω.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ανασχηματισμού είναι η παντελής αδιαφορία για τη γεωγραφική κάλυψη της υπουργικής εκπροσώπησης. Κάποτε ο βουλευτής της μονοεδρικής είχε στο τσεπάκι τη θέση του υφυπουργού. Σήμερα, πάρα πολλές περιοχές δεν έχουν πλέον εκπροσώπους στην κυβέρνηση ενώ αντίθετα η Β Αθήνας υπερεκπροσωπείται. Στόχος εδώ είναι οι υπουργοί – και έχει ενδιαφέρον να δούμε το πώς – να συγκρατήσουν τα τεράστια «μεταναστευτικά ρεύματα» από τους κόλπους της ΝΔ στις κάλπες της Χρυσής Αυγής που καταγράφονται στη μεγάλη χοάνη της Αττικής και θα κρίνουν το αποτέλεσμα στις κάλπες, όποτε κι αν στηθούν.
Επίσης, είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το γεγονός ότι έγιναν επιλογές τύπου Σοφίας Βούλτεψη. Κάτι που ούτε η ίδια άντεξε και ευτυχώς δεν επέτρεψε να μας συμβεί και αυτό. Είναι άλλο να κάνεις «περατζάδα» στα κανάλια και να λες ό,τι σου κατέβει και είναι άλλο να αναλαμβάνεις αυτή την ώρα πόστο ευθύνης. Η Βούλτεψη είναι το είδος του πολιτικού που πρέπει να εξαφανιστεί, αν θέλουμε να επιβιώσει η χώρα.
Από κει και πέρα μένει να δούμε μέσα σε ένα δεδομένο πολιτικό πλαίσιο που έχει αποδειχθεί αναποτελεσματικό για την ανάπτυξη και την εθνική αξιοπρέπεια, τι μπορούν να κάνουν κάποια πραγματικά σοβαρά πρόσωπα που μπήκαν στην κυβέρνηση και από τα δύο κόμματα. Όπως για παράδειγμα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιάννης Μιχελάκης, ο Αντώνης Μπέζας από τη ΝΔ, ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης, ο Γιάννης Μανιάτης και η Εύη Χριστοφιλοπούλου από το ΠΑΣΟΚ. Προσωπικά, τους εύχομαι κάθε επιτυχία και από αυτό το διαδικτυακό μέσο τους υποσχόμαστε δίκαιη κριτική.
ΥΓ: Δέκα χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή δικαίωσης ο Μιλτιάδης, να γίνει Υπουργός των θαλασσών. Τον χάνει η Μύκονος αλλά τον κερδίζει ο Πειραιάς. Κάθε λιμάνι και καημός, που λένε. Έτσι είναι όμως… Μετά το φιάσκο της ΔΕΠΑ, μη μείνουν ….στεγνά τα παιδιά!
