Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος-Ψυχολόγος
‘Ηταν αναμενόμενο, μετά την πρόσκρουση Τσίπρα πάνω στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα την οποία αρνιόταν επί μήνες να δει και την υπογραφή της νέας σκληρής συμφωνίας, ότι ο λόγος του θα στρέφονταν προς πιο ηθικολογικά και προσωποκεντρικά πεδία. Η εξάντληση της συγκρουσιακής διάθεσης με τους εξωτερικούς “εχθρούς” έστρεψε σχεδόν υποχρεωτικά την προσοχή στο εσωτερικό της χώρας αναζητώντας τους επόμενους αντιπάλους στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα και την ηλικιακή κομματική επετηρίδα.
Με όπλο την νεότητα και την έως τώρα μη διαχείριση κυβερνητικών καθηκόντων από την αριστερά, επιχειρεί ένα νοητικό άλμα που συνειδητά αγνοεί τις προϋποθέσεις και τους όρους που καθορίζουν το ουσιαστικά νέο και το βαθιά ηθικό. Περιορίζει μια ευρύτατης αντίληψης έννοια όπως η νεωτερικότητα στο σκέπτεσθαι και το πράττειν στα στενά όρια μιας ηλικιακής φρεσκάδας. Παραβλέπει το γεγονός ότι η σωματική ρώμη δεν συνδυάζεται πάντα με την διανοητική εγρήγορση, ούτε η απειρία, σε όλα τα επίπεδα, διασφαλίζει την ηθική καθαρότητα.
Είναι οι ιδέες που επιλέγεις να εκπροσωπήσεις, η ιστορική συνέπεια και η κοινωνική αποτελεσματικότητα, που χαρακτηρίζουν τελικά και το ηθικό υπόβαθρο τους. Είναι η αγνότητα των προσωπικών προθέσεων και η απαρέγκλιτη σταθερότητα στην υπηρέτηση ενός αξιακού συστήματος που μπορούν να σου δώσουν τα απαραίτητα διαπιστευτήρια αξιοπιστίας. Ο Τσίπρας παρά τις πομπώδεις αναφορές του δεν διαθέτει τίποτα από τα δυο.
Οι ιδέες του δεν έχουν καμιά σχέση με τον νεωτερισμό. Αναπαράγει την πιο σαθρή νοοτροπία αντιπαραγωγικού κρατισμού με εμμονές εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας. Βολεύεται σε έναν κυνήγι μαγισσών που δεν επιδιώκει την θέσπιση αξιοκρατικών κανόνων αλλά τον έλεγχο και την χειραγώγηση των δυνάμεων της αγοράς. Εξωστρακίζει λεκτικά την διαφρθορά ενώ ταυτόχρονα καθησυχάζει βασικούς παράγοντες δημιουργίας και συντήρησης της, όπως ο συντεχνιασμός.
Είναι δεδομένο ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη από δομικές αλλαγές στη λειτουργία των θεσμών (κυβέρνηση, κόμματα κλπ), από ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες με τρόπο που θα διασφαλίζει την αξοκρατία και την αποδοχή των νέων διαδικασιών από το σύνολο της κοινωνίας. Αυτά όμως δεν θα επιτευχθούν με επικοινωνιακές προεκλογικές στρακαστρούκες που ισοπεδώνουν το παρελθόν χωρίς να έχει υπάρξει καμιά πρόβλεψη για το πάνω σε ποια βάση θα οικοδομηθεί το μέλλον.
Αν για τον κ. Τσίπρα το μέλλον περνά μέσα από την νεκρανάσταση των χειρότερων αναμνήσεων της μεταπολίτευσης και των πιο αποτυχημένων πολιτικών και οικονομικών ιδεών, με την καθαγιαστική επικάλυψη της έως τώρα μη εμπλοκής με την εξουσία, θα προτιμήσουμε να κοιτάξουμε στα μάτια το παρελθόν, να αναγνωρίσουμε τα λάθη του και να αγωνιστούμε για να τα ξεπεράσουμε με ειλικρίνεια, προτάσεις και όραμα. Οι φωτοτυπίες μπορεί να είναι εμφανισιακά καινούριες δεν παύουν όμως να περιλαμβάνουν όλα τα λάθη και τις μουτζούρες του πρωτότυπου!
