Γράφει ο Ceteris Paribus
Ο «γλυκός Μάριος» διέλυσε χθες τις κυβερνητικές αυταπάτες, μιλώντας τη γνωστή γλώσσα των δανειστών: “καλά τα πάτε, αλλά θέλει κι άλλη προσπάθεια”. Δήλωσε συγκεκριμένα: «Σημαντική πρόοδο έχει κάνει η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες (…) Όταν τα προαπαιτούμενα εφαρμοστούν, η ΕΚΤ θα μπορεί να δέχεται πάλι τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση για να δανειοδοτεί με φτηνότερο χρήμα τις ελληνικές τράπεζες».
Το πολυαναμενόμενο waver λοιπόν δεν ήρθε στο ραντεβού! Οι δανειστές -κι όχι μόνο οι «σκληροί» όπως ο Σόιμπλε, αλλά όλοι ανεξαιρέτως- αρνούνται πλέον κάθε είδους «προκαταβολή» προς την Ελλάδα, τηρώντας τη γραμμή «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν». Και το κάνουν αυτό επειδή έχουν πεισθεί ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις -όλες ανεξαιρέτως- εφαρμόζουν την ελληνικότατη τακτική «ύστερα από την απομάκρυνση εκ του ταμείου…».
Από φθινόπωρο, λοιπόν, το waver και τα άλλα «δωράκια» του Ντράγκι. Αν όμως αυτό ήταν έως και αναμενόμενο για όσους δεν ασκούνται συστηματικά στην ανεδαφική υπεραισιοδοξία, υπάρχει κάτι άλλο, που ξεπερνά ακόμη και τις καλύτερες… επιδόσεις των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και των δανειστών έως σήμερα. Ότι ένα «πακέτο» μέτρων για το οποίο ελήφθησαν επίσημες αποφάσεις στο Eurogroup, συμπληρώνεται εκ των υστέρων με νέα προαπαιτούμενα! Από τα οποία εξαρτάται η εκταμίευση του πρώτου μέρους της δόσης. Για την εκταμίευση του δεύτερου μέρους της δόσης, θα απαιτηθούν νέα προαπαιτούμενα, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων.
Συμπέρασμα: με όσα ψήφισε έως τώρα στη Βουλή, η κυβέρνηση δεν εξασφάλισε ούτε ένα ευρώ χρηματοδότησης! Για να εκταμιευτεί έστω και ένα ευρώ, θα απαιτηθούν τα… συμπληρώματα προαπαιτούμενων!
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η κυβέρνηση δεν γνώριζε για τα πρόσθετα προαπαιτούμενα, ότι επομένως εξαπατήθηκε από τους δανειστές, οι οποίοι εκ των υστέρων ήγειραν νέες απαιτήσεις. Δυστυχώς, είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Ό,τι έχει έως τώρα δημοσιοποιηθεί σαν πρόσθετη απαίτηση των δανειστών, το είχαμε ξανακούσει στη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου με τη μορφή «διαρροών». Αν η κυβέρνηση είχε εξαπατηθεί από τους δανειστές, θα επρόκειτο «απλώς» για εξευτελισμό της ίδιας και, μέσω αυτής, του ελληνικού λαού. Αν όμως οι πρόσθετες απαιτήσεις ήταν γνωστές εκ των προτέρων και παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση δέχθηκε να ψηφίσει δύο «πακέτα» μέτρων και μερικά πρόσθετα να νομοθετηθούν εκ των υστέρων, τότε το πράγμα είναι ακόμη βαρύτερο: τότε η κυβέρνηση εξαπάτησε τους βουλευτές της, την ελληνική Βουλή και τον ελληνικό λαό! Και όχι μόνο αυτό, αλλά οργάνωσε την εξαπάτησή του ομού μετά των δανειστών!
Πέρα από εξοργιστικό, αυτό δηλώνει ότι η κυβέρνηση της χώρας είναι σε κατάσταση έσχατης ένδειας και αδυναμίας. Και ότι κυριαρχείται από το σύνδρομο «ας περάσουν τα πάντα, ας ψηφίσουμε τα πάντα, αρκεί να τελειώσει αυτό το βασανιστήριο»… Όμως, αυτή την αδυναμία την έχουν διαγνώσει πολύ καλά οι δανειστές, οι οποίοι πράττουν αναλόγως, σκεπτόμενοι: «ας περάσουμε τα πάντα, τώρα που αυτοί είναι σε πλήρη αδυναμία».
Το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις των χρόνων της κρίσης, διεκδικούσαν μέσα από τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές να κατοχυρώσουν και τη δική τους πολιτική επιβίωση, έχει κατακριθεί σαν φόβος προ του πολιτικού κόστους. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι χειρότερο κι απ’ αυτό: η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τα «κότσια» ούτε αυτό να διεκδικήσει, απλώς σύρεται παραιτημένη με το «Ναι σε όλα», ελπίζοντας ότι χάρη σε ένα θαύμα η ποινή στο τέλος δεν θα εκτελεστεί…
Ζούμε, ασφαλώς, μαύρες σελίδες της ιστορίας μας. Και έχουμε δύο επιλογές: Είτε της παραίτησης με την ψυχολογία του «συνδρόμου της Στοκχόλμης» (να αγαπήσουμε το βιαστή μας) είτε της αναζήτησης διεξόδου από την καθηλωτική αυτή συνθήκη. Είτε να πούμε ότι «διά της πλήρους υποταγής θα ανακτήσουμε την υπερηφάνεια», «διά των αέναων μνημονίων θα καταργήσουμε το φόβο των μνημονίων», είτε να βάλουμε ένα τέλος σε όλο αυτό.
Υπάρχει κανείς για να ακούσει; Υπάρχει κανείς που να έχει την έμπνευση και τα «κότσια» να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων;..
