Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Όταν, το 2012, ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε μια «αυτοκρατορική σκηνοθεσία» έδιωξε τους αντιπροσώπους της τρόικας και εξήγγειλε «πολιτική διαπραγμάτευση», αποκόμισε τη σκληρή εμπειρία ότι αντ’ αυτής ήρθαν το PSI (που κατέστρεψε τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και τις ελληνικές τράπεζες για να σώσει τις γαλλικές και ιταλικές) και το -πολύ σκληρότερο- δεύτερο μνημόνιο.
Έκτοτε, συχνά η κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου (και Κουβέλη επί ένα χρόνο) φλερτάρισε με την ιδέα της πολιτικής διαπραγμάτευσης, αλλά πάντα το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί χρόνος και αξιοπιστία έναντι των δανειστών και, στο τέλος, να μην αποφευχθεί κανένα από τα μέτρα που η κυβέρνηση ήθελε να αποφύγει.
Τη σημερινή επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά στο Βερολίνο συνόδευε όλες τις προηγούμενες μέρες ένα «σύννεφο» προσδοκιών για «πολιτική συμφωνία», «πολιτική στήριξη» κ.λπ., που θα επιτρέψουν κάποιου είδους «χαλάρωση» του προγράμματος. Στο πλαίσιο αυτό, δημοσιεύματα που τροφοδοτούνταν από πηγές του κυβερνητικού στρατοπέδου χαρακτήριζαν τη συνάντηση «ιστορική», «την πιο σημαντική των τελευταίων χρόνων» κ.λπ.
Ωε συνήθως όμως, τα «έργα» που ανεβάζει η εγχώρια πολιτική και δημοσιογραφική σκηνή έχουν υπερβολική μυθοπλασία και σχεδόν ποτέ δεν περνούν τα σύνορα για να ανέβουν σε σκηνές το εξωτερικού. Έτσι, από χθες άρχισε η επιχείρηση «μειωμένες προσδοκίες», από τις ίδιες ακριβώς πηγές…
Όχι, οι προσδοκίες δεν είναι πλέον μεγάλες… Όχι, δεν θα παρθούν αποφάσεις, απλώς οι Σαμαράς και Μέρκελ θα συζητήσουν «σαν φίλοι και εταίροι»… Όχι, η γερμανική πλευρά δεν αποκλείει νέο δάνειο… Όχι, η γερμανική πλευρά δεν συμφωνεί σε «χαλάρωση των μεταρρυθμίσεων»… Όχι, η γερμανική πλευρά παραπέμπει όλες τις συζητήσεις για το μέλλον του ελληνικού προγράμματος στην περίοδο μετά το τέλος της τρέχουσας αξιολόγησης από την τρόικα, που θα αρχίσει «στα σοβαρά» από τις αρχές Οκτωβρίου… Και το επιστέγασμα: «Οι αποφάσεις θα παρθούν από τους Ευρωπαίους εταίρους»!
Στ’ αλήθεια όμως, πίστευαν πραγματικά στο κυβερνητικό στρατόπεδο ότι η Μέρκελ θα έκανε στον Σαμαρά το «δώρο» της πολιτικής διαπραγμάτευσης και μιας συμφωνίας με χαρακτηριστικά «χαλάρωσης» τώρα, όταν μόλις κατάφερε να στρίψει το γαλλικό σκάφος στην κατεύθυνση της «γερμανικής» λιτότητας και όταν πιέζει τον Ρέντσι για περισσότερες μεταρρυθμίσεις;
Αλλά δεν πρόκειται μόνο γι’ αυτό. Η ελληνική κυβέρνηση τα έχει «θαλασσώσει» κανονικά στο ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Από τη μια διέρρεε προ μηνός ότι θα πάει σε ξεχωριστή συμφωνία με το ΔΝΤ για άμεση εκταμίευση 3,6 δισ. ευρώ, από την άλλη θέλει πρόωρη αποχώρηση του Ταμείου από το ελληνικό πρόγραμμα ώστε να περάσουμε στη «μεταμνημονιακή εποχή» της ευρωπαϊκής επιτήρησης. Όμως, το ΔΝΤ αλλά και η Γερμανία και οι Βρυξέλλες συνδέουν την πιθανή αποχώρηση του ΔΝΤ με την «εδώ και τώρα» εξόφληση του υπολοίπου από τα δάνεια προς την Ελλάδα. Για να εξοφληθεί όμως το ΔΝΤ χρειάζεται νέο χρηματοδοτικό «πακέτο» – αυτό ακριβώς που «ξορκίζει» η κυβέρνηση!
Τούτων δοθέντων, ο πολιτικός ρεαλισμός υποδεικνύει την εκτίμηση ότι σήμερα από το Βερολίνο θα αναδυθούν «σύννεφα» πολιτικού ρεαλισμού που θα προσγειώσουν τις τεχνητά καλλιεργημένες υψηλές προσδοκίες των τελευταίων ημερών…
