Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Όλα είναι ψυχολογία, είπαν τα παιδιά του χρήματος και ξέχασαν τα οικονομικά που πιθανόν να γνώριζαν!
Όλα είναι οικονομία, είπαν οι πολιτικοί και ξέχασαν ακόμη και όσοι ήξεραν καλά τη δουλειά του πολιτικού!
Όλα είναι μια παράσταση, κατέληξαν, ο πολιτικός και ο οικονομικός παράγοντας, σχεδόν ταυτόχρονα!
Αν όλα είναι μια συμβολική αλληλόδραση, τότε η δουλειά του πολιτικού είναι να κατασκευάζει και να επενδύει με ισχύ και φόβο σύμβολα για τον λαό, ενώ η δουλειά του οικονομικού ή επιχειρηματικού παράγοντα είναι να χρησιμοποιεί επιτηδείως αυτά τα σύμβολα για να παράγει κέρδος!
Και ποια είναι η δική μου δουλειά; Η επαγγελματική ανάλυση του κόσμου των συμβολισμών και του συμβολικού κόσμου (είναι διαφορετικά αυτά τα δύο) για τον προσδιορισμό του πραγματικού κόσμου και των πιθανών δράσεων εντός αυτού. Και τι «δουλειά» κάνω εδώ, με τα διαδικτυακά μου κείμενα; Ερασιτεχνικώς, γεμίζω με συγκεκριμένο νόημα, κενές πολιτικού περιεχομένου έννοιες, οι οποίες αποτελούν ρόλους σε μια δημόσια παράσταση, όπου αναμετρώνται συμβολικές οντότητες, που σχηματίζουν αναφερόμενες ταυτότητες. Γιατί το κάνω; Για να δείξω την πραγματικότητα ενός πολιτικού παιγνίου που αναπτύσσεται στον χώρο της παράστασης, αλλά έχει σοβαρές έως κρίσιμες επιπτώσεις στην ίδια τη ζωή, στον πολιτισμό και ασφαλώς στην ευημερία, στην διάσταση της εκμετάλλευσης και της γνώσης, στην ισότητα και στην ελευθερία.
Τι μάθημα παίρνεις από την φιλολογία που αναπτύχθηκε πριν και κυρίως μετά το Brexit; Πως ο συμβολικός κόσμος μοιάζει να είναι ισχυρότερος από την ίδια τη ζωή: ως προβολή της πραγματικής ζωής του παρόντος σε μια παράσταση του μέλλοντος, η οποία στήνεται για να επιφέρει αποτελέσματα σήμερα και όχι αύριο. Μια παράσταση που αφορά στο μέλλον, με σενάριο που εξυπηρετεί το «ιδιαίτερο συμφέρον» του σήμερα.
Ξέρεις, για παράδειγμα, πως αυτά που είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ, ήδη από τον Φεβρουάριο του 2016, θα είναι η βάση της ειδικής σχέσης της Βρετανίας με την ΕΕ, στο βαθμό που μετά από χρόνια ολοκληρωθεί θεσμικώς το Βrexit; Και αν η πραγματική μεταβολή στη σχέση της Βρετανίας με την ΕΕ θα είναι στην ουσία και πρακτικά ασήμαντη μετά το Brexit, τότε γιατί γίνεται τόση φασαρία, με τόσο μεγάλη δόση τρομοκρατίας και απύθμενης ηλιθιότητας; Διότι ο πραγματικός πολιτικός αγώνας για ηγεμονία διεξάγεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στο επίπεδο της παράστασης ευκαιριών και απειλών, με τις οποίες εθνικά κράτη, κοινωνικές ομάδες και τάξεις, οικονομικές οντότητες, διεθνείς οργανισμοί και προσωπικότητες κατασκευάζουν αντιδραστικά την ταυτότητά τους, για να διαπραγματευτούν τον Εαυτό τους (σήμερα) στο πλαίσιο κάποιας αγοράς (: ακόμα και το εκλογικό σώμα σαν αγορά αντιμετωπίζεται). Πραγματικής αγοράς και όχι φανταστικής!
Όλα, λοιπόν, αναγνώστη μου, «κατάντησαν» μια παράσταση στις μέρες μας – και πολύ φυσιολογικά εξαιτίας της κοινωνικής και τεχνολογικής εξέλιξης παγκοσμίως – αλλά μην κάνεις το λάθος να ζήσεις σαν ρόλος σε μια παράσταση. Αυτό θα είναι η προσωπική μας τραγωδία. Η πραγματική μας ζωή δεν είναι παράσταση για έναν ή περισσότερους ρόλους, όπως διδάσκει ο σύγχρονος πολιτικός κόσμος και ο πολιτισμός της τηλεόρασης και των υπολοίπων ΜΜΕ. Η πραγματική μας ζωή είναι βίωμα αισθήσεων και όχι αφήγημα παραισθήσεων.
Η πραγματική μας ζωή αν δεν είναι βιοοικονομία θα είναι αθλιότητα που θα πλημυρίζει την φαντασία μας, αδειάζοντας την «ψυχή» μας καθημερινά. Και μην αναζητείς την «ψυχή» στον χώρο της προέκτασης των αισθήσεων, ή στον χώρο των παραισθήσεων, στην περιοχή του «imagined» ή του «imagination» που παρίσταται ως «estimation»! Η «ψυχή» είναι υλική και διαλογική ταυτόχρονα. Είναι σχέση πολιτική με τον ζωντανό κόσμο και όχι με εικονικές αναπαραστάσεις αυτού του κόσμου. Η ζωή μας είναι στο μπετόν ή στο χώμα της καθημερινότητάς μας και όχι στο σανίδι που την αναπαριστά ως δράμα, κωμωδία, τραγωδία ή, συνηθέστερα στην χώρα μας, σαν ιλαροτραγωδία!
