Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος
Εκτός από τα ανύπαρκτα κυβερνητικά business plan, – που ενώ δεν μπορούν να καταστρώσουν έναν αποτελεσματικό σχεδιασμό απορρόφησης του αναπτυξιακού πακέτου Γιουνκέρ, ο Τσίπρας “κλαίγεται” για την εξωστρέφεια των επιχειρήσεων πάνω από τα κουφάρια τους που ο ίδιος ως άξιος νεκροθάφτης “φύτεψε” βαθιά -, υπάρχει και το διαχρονικό business plan της πολιτικής οικογενειοκρατίας.
Ένα πολύ πιο καλοδουλεμένο σχέδιο, με τεράστια κοινωνική δικτύωση στηριγμένη στην ρουσφετολογία της μεταπολίτευσης. Όπως γλαφυρά περιέγραψα στο βιβλίο μου “Στην Ψυχή του Ηγεμόνα”, εκτός από τις λίγες σημαντικές πολιτικές οικογένειες, στις οποίες πολλά μπορούμε να καταμαρτυρήσουμε αλλά προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στην πορεία της χώρας, υπάρχει ένας μεγαλύτερος δυνάστης της ανάδειξης αυθύπαρκτων κοινωνικών δυνάμεων που δεν άγονται και φέρονται πέριξ των πολιτικών γραφείων εκλιπαρώντας για την αξιοποίηση τους.
Τα κατά τόπους πολιτικά τζάκια διαθέτουν τεράστια ισχύ δια μέσω της προσωπικής επαφής, της έντονης συναλλαγής και των εξυπηρετήσεων. Όταν οι γόνοι τους αποφασίζουν να εμπλακούν με την κεντρική πολιτική σκηνή, προϋπάρχει ένας συντονισμένος μηχανισμός “εκβιασμού”, συναισθηματικού και μη, της ψήφου που κατοχυρώνει τον νέο υποψήφιο ως αδιαφιλονίκητο φαβορί.
Έχω προτείνει εδώ και πολλά χρόνια, την χρήση ενός “κενού χρόνου” ανάμεσα στην αποστράτευση του γονιού και την κάθοδο του γόνου. Να επιτραπεί δηλαδή τουλάχιστον για μια ή και παραπάνω τετραετίες το “σπάσιμο” των μηχανισμών, η αναδιάταξη των δυνάμεων χωρίς την εμπλοκή του επίγονου ώστε όταν εισέλθει στον εκλογικό στίβο να έχει δημιουργηθεί μια απόσταση από την δράση του γονέα και να απαιτείται σκληρότερος αγώνας από πλευράς τους για να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.
Η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να θέσει εκτός ψηφοδελτίων τον υιό Τραγάκη για την βλακώδη δήλωση του πατέρα του, που τον ανέδειξε υποψήφιο και σίγουρο βουλευτή πριν ολοκληρωθούν οι εσωκομματικές διαδικασίες, ήταν επιβεβλημένη αλλά κρύβει και μια πολιτική παγίδα εσωστρέφειας την οποία μπορούσε να έχει αποφύγει.
Ο Πρόεδρος της ΝΔ έχει ανεχθεί πολλές εσφαλμένες δηλώσεις εν ενεργεία βουλευτών που εκθέτουν το κόμμα σε πολλαπλά επίπεδα. Ίσως θα μπορούσε να καλέσει τον πατέρα Τραγάκη να ανακαλέσει την δήλωση του, παραδεχόμενος την λάθος διατύπωση και τον υιό Τραγάκη να ανακαλέσει κάθε προωθητική δραστηριότητα της δήθεν σίγουρης υποψηφιότητας και το θέμα να κλείσει εκεί.
Θα ήταν αρκετή για τους ψηφοφόρους μια τέτοια σολομώντεια λύση; Πιθανότατα όχι. Αλλά και η τωρινή, τυπικά ορθή απόφαση αν δεν συνοδευτεί από μια γενική απαγόρευση αυτοπροβολής, σε πλείστους ανά την επικράτεια πολιτικούς “κληρονόμους” που περιόδευαν σε πανηγύρια και λοιπές τοπικές κοινωνικές εκδηλώσεις παρουσιάζοντας εαυτούς ως σίγουρους υποψηφίους, μελλοντικούς βουλευτές και πιθανούς… Υπουργούς, τότε θα υπάρξουν δεύτερες σκέψεις και μουρμούρα! Δεν γνωρίζω βέβαια κατά πόσο όλοι αυτοί έχουν πάρει, έστω και ανεπίσημα, το χρίσμα, κάτι που ίσως να ισχύει και για τον υιό Τραγάκη κι απλά προσπαθούν να προκαλούν κάπως λιγότερο επικοινωνιακά.
Κάποιοι θα αναζητήσουν ευκαιρία για εσωστρέφεια και συνωμοσιολογία. Γιατί ο πέλεκυς να πέσει επιλεκτικά επί του υιού Τραγάκη; Μήπως θεωρείται λιγότερο “προεδρικός” από άλλους αντίστοιχους “επίορκους” που χρησιμοποιούνται ως κομματικοί σύμβουλοι ή έχουν τοποθετηθεί σε διάφορες θέσεις; Μήπως ορισμένοι άλλοι λογίζονται ως πιο ισχυροί εσωκομματικοί “παίκτες” από τον πατέρα Τραγάκη αφού η Β΄ Πειραιά είναι μια περιφέρεια με διαχρονικά πολύ μικρά ποσοστά για την ΝΔ;
Αυτά και πολλά άλλα θα λεχθούν που θα αφορούν ισορροπίες ανάμεσα σε “στρατόπεδα” τα οποία ο παραταξιακός λαός έχει βαρεθεί να τα ακούει και να πληγώνουν την μαχητική ψυχή αυτού του ιδεολογικού χώρου. Μακάρι ο Μητσοτάκης να αποδειχθεί άτεγκτος στην στάση του και να ανοίξει ένας κύκλος οριοθέτησης της έπαρσης όσων μετρούν το μέλλον της παράταξης του τόπου και της με παλαιοκομματικές λογικές, σαν αυτές που μας έφεραν έρμαια της κρίσης.
