Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Πώς συμπεριφέρεται ο ηγέτης της τηλεόρασης όταν η κυβέρνηση διαμορφώνει συνθήκες ανταγωνισμού που ευνοούν την στρατηγικού χαρακτήρα αναδίπλωση για αναδιοργάνωση με αναδιάρθρωση της επένδυσης – και όχι ασφαλώς την αποστασιοποίηση ενός ορθολογιστή, όπως νομίζει ο επιπόλαιος σχολιαστής της ελληνικής επικαιρότητας;
Οι θεωρητικές του δυνατότητες είναι 4: 1) Να κάνει κάτι (do something). 2) Να μην κάνει τίποτα (do nothing). 3) Να απαλλαγεί από αυτό (to get rid of it) -κανάλι. 4) Να κλείσει την επιχείρηση-κανάλι (quit).
Εσύ τι θα έκανες, αναγνώστη μου, που έτυχε να έχεις σπουδάσει μάνατζμεντ ή/και ασκείσαι καθημερινά σε αυτό επαγγελματικά; Το δεύτερο, ασφαλώς. Δεν θα έκανες τίποτε, εκτός από τις απαραίτητες για την εικόνα σου και την στρατηγική σου νομικού και λογιστικού (αμυντικού) χαρακτήρα κινήσεις, φυσικά.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, δεν υπάρχει δίλημμα για τον ηγέτη της ελληνικής τηλεόρασης: Δεν πρέπει και δεν πρόκειται να κάνει τίποτε, όχι γιατί δεν ενδιαφέρεται ή επειδή έχει αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από αυτή την πλέον πολιτική και σημαίνουσα (influential) αγορά, αλλά επειδή άλλοι κάνουν παιχνίδι υπέρ αυτού. Όλοι οι άλλοι, κυβέρνηση και οι εμφανιζόμενοι σαν ανταγωνιστές του, ως κοινή δομή, πλέον.
Έξυπνα πράττει. Έτσι θα παραμείνει ηγέτης της τηλεόρασης, αποσύροντας μάλιστα τον εαυτό του από το κάδρο της φθοράς, ενός εικονικού στην πραγματικότητα ανταγωνισμού. Το ίδιο, μάλλον, αποφάσισε τελικά να κάνει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης… να μην κάνει τίποτε στο ζήτημα, δηλαδή. Και ούτε αυτός κάνει άσχημα. Μπορεί να μην τα καταφέρνει στις discourses, αλλά από στρατηγική καλά βαδίζει!
Με μια κουβέντα, δεν βλέπω ηττημένο σε αυτή τη φάση της διαδικασία της νέας απορρύθμισης του τηλεοπτικού φαινομένου, σε ό, τι αφορά στους συμμετέχοντες σε αυτήν ασφαλώς. Και οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κέρδισαν καί όλοι οι συμμετέχοντες στην φιέστα καί ο κ. Μητσοτάκης δεν έχασε, αφού έστω την τελευταία στιγμή εναρμονίστηκε με τη στάση και συμπεριφορά Βαρδινογιάννη.
Μα, θα με ρωτήσεις ίσως, ούτε ο ελληνικός λαός έχασε; Τι να χάσει; Χαμένα τα έχει στο ζήτημα και μάλλον δεν ενδιαφέρεται στα σοβαρά για τη σοβαρή αυτή υπόθεση της τηλεόρασης. Ασφαλώς, το κουτσομπολιό γύρω από το ζήτημα είναι ευπρόσδεκτο, αν και απολύτως παραπλανητικό!
Και η «κανονική» αριστερά, το προοδευτικό κίνημα, τι κάνουν; Εμφανίζονται να αγωνίζονται για να μην χαθούν θέσεις εργασίας στα κανάλια. Όταν και εκεί όπου οι προοδευτικοί άνθρωποι εγκλωβίζουν τον εαυτό τους στον «εργασιασμό», χωρίς να εντάσσουν το ζήτημα της εργασίας και των εργαζομένων στη σχέση που ορίζει πολιτικά ένα κοινωνικό φαινόμενο (: τηλεόραση στην περίπτωσή μας), ουσιαστικά υπεκφεύγουν και τελικά παραπλανούν.
Η τηλεόραση δεν είναι μια μηχανή που παράγει κοινά προϊόντα, αν και αυτά διαφημίζει. Είναι μια μηχανή που παράγει ανθρώπους από ανθρώπους. Κατασκευάζει γνωστικά μοντέλα. Κατασκευάζει κόσμους. Διαμορφώνει το καθέτως των αναφερομένων ταυτοτήτων για ανθρώπους και όλους τους άλλους οργανισμούς της κοινωνίας, του παγκόσμιου συστήματος και της αγοράς. Και έτσι, εσύ θα μπορούσες να ισχυριστείς πως υπηρετείς τον εργαζόμενο σε αυτήν στο βαθμό που ασχολείσαι πολιτικώς με την ποιότητά της (τηλεόραση). Όσο σε αυτό η αριστερά θα είναι «αδύνατη», κοντόφθαλμη, φοβική και υποκριτική, τόσο θα αποδυναμώνεται η ίδια ποιοτικώς! Επιπλέον, αν οι εργαζόμενοι στη τηλεόραση δεν φροντίσουν να συνδεθούν με την ποιοτική αναβάθμιση του μηνύματος του Μέσου, θα είναι σίγουρα χαμένες περιπτώσεις, ακόμη και αν διατηρήσουν τις θέσεις τους ή βρουν αλλού δουλειά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η τηλεόραση δεν «παίζεται» με όρους συντήρησης. Και ο – εμφανιζόμενος σήμερα από τα ΜΜΕ σαν συντηρητικός ορθολογιστής – Βαρδινογιάννης μοιάζει να το γνωρίζει. Εσύ; Το «δεν κάνω τίποτε» του Βαρδινογιάννη θα μπορούσε να είναι μια προοδευτική επιλογή μάνατζμεντ στη σημερινή ελληνική συγκυρία. Ένας στρατηγικός ελιγμός για την ηγεμονία στο χώρο. Ωστόσο, το δεν κάνω τίποτε για τη τηλεόραση, παρά μόνον εμφανίζομαι να αγωνιώ και να ετοιμάζω κινητοποιήσεις υπέρ των εργαζομένων στα κανάλια είναι σίγουρα μια συντηρητική πολιτική επιλογή και στάση. Ο «εργασιασμός» είναι συντηρητισμός και στην περίπτωση της τηλεοπτικής αγοράς ταρτουφισμός…
