Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Ένα δίλημμα βασανίζει εδώ και καιρό τον κάθε «ελαφρύ έλληνα», το οποίο δομείται ως αφήγηση από μια ελαφρόμυαλη ελίτ, που υποδύεται την διανόηση, ή μάλλον «πωλείται» σαν διανόηση, ενώ πρόκειται για ακαδημαϊκούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες, ασχέτους με την ιστορία της διανόησης και την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης, ή την πολιτική μεθοδολογία ή φιλοσοφία του στοχασμού!
Μα, πως μιλάς έτσι για την πνευματική ελίτ του τόπου, ίσως αντιτάξεις! Δεν αναφέρομαι σε όλους, αλλά στους προβεβλημένους από την διαπλοκή καραγκιόζηδες (άνδρες και γυναίκες) . Εννοώ αυτούς που τα ΜΜΕ πλασάρουν σαν σοβαρούς διανοούμενους στο ελληνικό κοινό και άρα θεωρούνται διανοούμενοι από την ελληνική κοινή γνώμη. Είναι αυτοί που την τελευταία πενταετία υποστήριξαν με περισσή αφέλεια και δραματική επιπολαιότητα, αλλά πάντως με σθένος, όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά που οδήγησαν την Ελλάδα σε ένα μετανεωτερικό καθεστώς σαφούς υποτέλειας (: vassal state) στο πλαίσιο της ΕΕ, οικονομικής συρρίκνωσης (μείωση γύρω στα 25% -30% του ΑΕΠ με παράλληλη υποβάθμιση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της χώρας και με την ανεργία κοντά στο 30%, που αν μετρηθεί ως σύνολο των μορφών που δεν αποτελούν πλήρη απασχόληση, ξεπερνάει ίσως και το 37% του εργατικού δυναμικού). Είναι αυτοί που ατομικά και συλλογικά υποστήριξαν την υπαγωγή της Ελλάδας σε ένα καθεστώς απόλυτης προσβολής της λαϊκής κυριαρχίας, των δημοκρατικών θεσμών, αλλά και της νομιμότητας εντός της ΕΕ! Πρόκειται για τους «Δημοκράτες» που με ανακούφιση δέχτηκαν την άποψη του Γιώργου Παπανδρέου, την οποία ασφαλώς ασπάστηκαν και οι επόμενες συγκυβερνήσεις δεξιών, κεντροδεξιών και κεντροαριστερών: «Η δημοκρατία στην Ελλάδα πρέπει να κάνει μερικά βήματα πίσω για να σταθεροποιηθεί η οικονομία».
Τέτοιο πράγμα ούτε ο νεοφιλελεύθερος αμπελοφιλόσοφος/οικονομολόγος Milton Friedman δεν άρθρωσε ποτέ, παρότι στην μάχη του κατά του κεϋνσιανισμού αυτό υποστήριζε εμπράκτως! Αυτοί, λοιπόν, οι «θιασώτες των μνημονίων» και των ελεεινών και μοναδικών σε αθλιότητα στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, δανειακών συμβάσεων της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ευρωζώνη, τους κεντρικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ, που είδαν την ελληνική οικονομία να καταστρέφεται, το τραπεζικό σύστημα και το κράτος να υπάγονται σε ένα καθεστώς συντεταγμένης πτώχευσης, την αγορά να πλήττεται από μία πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά σε καιρό ειρήνης ύφεση, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να χάνουν την δουλειά τους και τους νέους επιστήμονες να μεταναστεύουν μαζικά στο εξωτερικό, έρχονται σήμερα και ανησυχούν μήπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μεταβάλει την γεωπολιτική του Προτεκτοράτου-Ελλάς και από Μερκελικό Προτεκτοράτο το μεταμορφώσει σε Πουτινικό!
Για να είμαι ακριβής, δεν ανησυχούν απλώς, αλλά δηλώνουν βέβαιοι για την μεταβολή του καθεστώτος πατρωνίας (: υποτέλειας) που αφορά στην Ελλάδα – από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες στην Μόσχα – με αιτιατό μηχανισμό την κρίση ρευστότητας και τις δυσκολίες στην διαπραγμάτευση της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης – που απορρέουν αντικειμενικά από την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού εκλογικού σώματος, σε αντιδιαστολή με την πολιτική των τριών προηγούμενων κυβερνήσεων και της σαφώς αντικοινωνικής και αναποτελεσματικής με οικονομικούς όρους στρατηγικής της τρόικας – και πρωτοβουλία κορυφαίων υπουργών, αλλά ίσως και του ίδιου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Με μια κουβέντα, οι άνθρωποι αυτοί (της διανόησης, παρακαλώ) εκφράζουν, όχι τον φόβο τους για την σοβαρή απειλή που δέχεται η ελληνική κοινωνία από την συμπεριφορά της γερμανικής κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών θεσμών που σε κρίσιμο βαθμό ελέγχει η ίδια, ούτε τον φόβο τους από τον κίνδυνο περαιτέρω υποβάθμισης των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα εξαιτίας αυτής ακριβώς της συμπεριφοράς, ή τον φόβο τους για εξαναγκασμό της ελληνικής κυβέρνησης στην υιοθέτηση ενός διπλού νομισματικού συστήματος που θα προσθέσει και εξωτερική υποτίμηση στην ήδη μεγάλη εσωτερική, με δραματικές επίσης συνέπειες σε ο, τι αφορά στο ζήτημα της ισότητας και στην λειτουργία της αγοράς, αλλά τον φόβο τους μήπως η Ελλάδα «παύσει να ανήκει στην Δύση».
Για σκέψου, αναγνώστη μου, «διανοούμενοι άνθρωποι» να μην γνωρίζουν τι πράγματι σημαίνει Δύση! Τι σημαίνει Δυτικός Πολιτισμός και πώς αυτός δεν ταυτίζεται με την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς επί των υπολοίπων ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών (δικαιωμάτων)! Για φαντάσου να υπάρχουν «διανοούμενοι άνθρωποι» που να μην γνωρίζουν πως Δυτικός Πολιτισμός σημαίνει πολιτική νομιμοποίηση της αμφισβήτησης και αγώνας για τον εναρμονισμό της ελευθερίας με την ισότητα σε ένα ολοένα υψηλότερο επίπεδο, μέσω της διαπραγμάτευσης ασφαλώς, και όχι ιμπεριαλισμός, αυταρχισμός και αποικιοκρατική συμπεριφορά που γράφει στα παλαιά της τα παπούτσια την ευρωπαϊκή νομιμότητα, εγκαθιδρύοντας «ατομικούς μηχανισμούς» συμμόρφωσης σε ένα «learning by numbers» που υπαγορεύεται από την γραφειοκρατία ενός οικονομικού συγκεντρωτισμού, ο οποίος παραδόξως δεν δομείται ούτε στο πλαίσιο μιας Οικονομικής Ένωσης, ούτε ασφαλώς ευρύτερα στο πλαίσιο μιας Πολιτικής Ένωσης. Δηλαδή σε μία μορφή καθυπόταξης της λαϊκής κυριαρχίας στην Ελλάδα που διαμορφώνεται υπό σαφώς αντιδημοκρατικότερους όρους, σε σύγκριση ακόμα και με τον σταλινισμό!!!
Κοιτάξτε, αυτή η φατρία των ελλήνων «διανοουμένων» που συμπεριφέρεται ως ένας φονταμενταλιστικός εσμός ηλιθίων, οπαδών μιας Δύσης που δεν έχει καμία σχέση με τον Δυτικό Πολιτισμό, αλλά ολοένα και μεγαλύτερη σχέση με τον φασισμό και την εξωτερική πολιτική του ναζισμού, δεν αποτελεί απλώς την σύγχρονη ντροπή της Ελλάδας, αλλά μάλλον ένα «ιστορικό ατύχημα». Είναι τόσο επικίνδυνοι για τον ελληνικό λαό, όσο και διάφοροι «διανοούμενοι» της Δύσης οι οποίοι την περίοδο ανόδου του ναζισμού «ερωτοτροπούσαν» με την οικονομική και κοινωνική «ιδιοφυΐα» του Χίτλερ!
Προς θεού, μην θεωρήσεις, αναγνώστη μου, πως συγκρίνω την κ. Μέρκελ με τον Χίτλερ και τον σημερινό συνασπισμό κυβερνητικής εξουσίας στην Γερμανία με το καθεστώς του. Καμία σχέση! Ωστόσο, αυτή η φατρία ελλήνων «διανοουμένων» βλέπει την σημερινή κυβέρνηση στην Γερμανία με τα ματιά κάποιων βρετανών, αμερικανών, γάλλων και άλλων διανοουμένων του μεσοπολέμου, που προσέβλεπαν στον Χίτλερ ως πηγή έμπνευσης για κοινωνική οργάνωση, για οικονομική ανάπτυξη και ως σταθερό πόλο αντιμετώπισης των κομμουνιστών και του κομμουνισμού.
Κάπως έτσι, αυτοί οι καραγκιόζηδες που παριστάνουν τους διανοούμενους στην Ελλάδα, μετά το «πάση θυσία στο ευρώ», εκφράζουν την διαλεκτική «πάση θυσία στην Δύση» ενώπιον της απειλής, όχι πια από τους κομμουνιστές, αλλά από τον καπιταλιστή Πούτιν. Έψαχναν έναν εχθρό για να νομιμοποιηθεί το πολιτικό καθεστώς υποτέλειας στην Ελλάδα και ακραίας εκμετάλλευσης πλέον των εργαζομένων και βρήκαν τον … Πούτιν. Έρχονται, δηλαδή, να παίξουν ως φάρσα ξανά ένα ιστορικό παιχνίδι, δομώντας μία διαλεκτική σχέση με κάθε σαχλαμάρα ακροδεξιό, ή ακόμα και λαϊκιστή αριστερό, που ονειρεύεται την πολιτικοστρατιωτική συμμαχία μεταξύ Ορθοδόξων εναντίον των «απίστων» και εναντίον των «δολίων» Προτεσταντών και Καθολικών! Στο φανταστικό ακροδεξιό στρατόπεδο που προσβλέπει στο καθεστώς Πούτιν, εντάσσουν οι «διανοούμενοι» αυτοί και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επειδή κορυφαίοι υπουργοί – κάποιες φορές πράγματι με ελαφρύ τρόπο – προδηλώνουν ή καταδηλώνουν πως η Ελλάδα θα πρέπει, για να υπηρετήσει το εθνικό της συμφέρον έτσι όπως αυτό ορίζεται από την λαϊκή κυριαρχία στην συγκυρία, να αρθρώσει μία πιο αυτόνομη εξωτερική πολιτική από τις προηγούμενες της κρίσης και της υποτέλειας και να δοκιμάσει μία πολυδιάστατη και ισορροπημένη διεθνή πολιτική, η οποία θα μπορούσε να ενδυναμώσει κάπως την απολύτως ξεφτισμένη και διασυρμένη πολιτική/εθνική ταυτότητα της χώρας!
Γιατί το κάνουν; Τι, άραγε, φοβούνται; Αν τους έχει μείνει λίγο μυαλό, δεν είναι δυνατόν να φοβούνται την μετατροπή της Ελλάδας σε Πουτινικό Προτεκτοράτο! Αυτό που υποδηλώνει η στάση τους είναι η αγωνία τους μήπως διαταραχθεί η σχέση υποτέλειας που οι ίδιοι υποστήριξαν από την αρχή με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Αν διαταραχθεί αυτό το καθεστώς, φοβούνται ότι η εκλογική τους ήττα θα λάβει σαφή κοινωνικοπολιτική διάσταση και θα απολέσουν τα προνόμια που τους καθιστούν «διανοούμενους», με ο, τι αυτό συνεπάγεται για το επίπεδο ευημερίας και προόδου τους. Πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που έχουν επενδύσει την καριέρα τους και ίσως την ζωή τους στο καθεστώς υποτέλειας που έχει πακτωθεί δια των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων στην Ελλάδα, υπό την ηγεσία της γερμανικής ελίτ ασφαλώς και την συμπαιγνία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Είναι αυτοί που έχουν ζωτικό συμφέρον η Ελλάδα να ολοκληρωθεί πολιτικοοικονομικώς σε Μερκελικό Προτεκτοράτο.
Δεν ξέρω αν συμφωνεί η ίδια η κ. Μέρκελ σε αυτό! Δεν νομίζω πως την ρώτησαν! Εάν καταλάβαιναν πράγματι, τι συμβαίνει στις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτικές, θα αντιλαμβάνονταν πως η ίδια η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει σήμερα συμφέρον από το διαμορφωθέν καθεστώς Υποτελούς Πολιτείας για την Ελλάδα και ότι προσπαθεί βήμα-βήμα να απαγκιστρωθεί από το ελληνικό ζήτημα. Δεν καταλαβαίνουν πως το ζήτημα αυτή την στιγμή δεν είναι πλέον ούτε η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ούτε ασφαλώς το ζήτημα παραμονής της στους Δυτικούς θεσμούς. Το θέμα είναι πώς θα καταλήξει αυτό που έχει δρομολογηθεί εδώ και μία πενταετία και αφορά στην πλήρη απομόνωση της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δέχεται έναν μοναδικό στα μεταπολεμικά ιστορικά χρονικά, εκβιασμό, μέσω κυρίως της δημιουργίας κρίσης ρευστότητας, ώστε να αποδεχθεί ένα καθεστώς εναλλακτικών πληρωμών που θα ισοδυναμεί με την εγκαθίδρυση ενός διπλού νομισματικού συστήματος, το οποίο θα έρθει να προσθέσει εξωτερική υποτίμηση στην ήδη σοβαρή εσωτερική, δημιουργώντας ένα αρνητικό παράδειγμα για όλες τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης και μία αρνητική φήμη για την ευρωπαϊκή αριστερά. Επιδιώκεται, δηλαδή, ο συνασπισμός συντηρητικών και νεοσυντηρητικών στην ΕΕ μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού της ελληνικής κυβέρνησης, να πετύχει μ’ ένα «σμπάρο δυο τρυγόνια»!
Αυτό είναι το ζήτημα και όχι ασφαλώς το δίλημμα «Μερκελικό ή Πουτινικό Προτεκτοράτο η Ελλάς;». Ο αναγνώστης των σημειωμάτων μου γνωρίζει την αρνητική άποψη που διατηρώ για το καθεστώς Πούτιν και την ακόμη πιο αρνητική εντύπωση που έχω για την σχέση «ανατολίτικου νταλαβεριού» μεταξύ της ρωσικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και κάποιων από την αντίστοιχη ελληνική, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να ενταχθώ κι εγώ στην λογική των στρατοπέδων. Όποιος στοχάζεται με αυτή την λογική, κρυμμένος πίσω από ένα πυκνό πέπλο άγνοιας των πραγματικών σχέσεων, είναι κοινός μπαγασάκος, καιροσκόπος ή απλώς ηλίθιος!…
