Την άποψή μου την λέω με σαφήνεια και χωρίς περιστροφές. Όταν κάνεις ληστεία με καλάσνικοφ σε τράπεζα και είσαι μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, προφανώς δεν περιμένεις όταν συλληφθείς να ανακριθείς με κανόνες «σαβουάρ βιβρ». Ναι, θα πέσει και καμιά σφαλιάρα. Ναι, θα μαυρίσει και κάνα μάτι. Δεν νομίζω πως οι συλληφθέντες «επαναστάτες» περίμεναν να τους κεράσουν σοκολατάκια Ferrero Rocher ή να τους προσφέρουν τσάι με βουτήματα. Πήραν το ρίσκο τους, έχασαν, πληρώνουν.
Η συζήτηση λοιπόν γύρω από τη μεταχείριση των τεσσάρων συλληφθέντων στη ληστεία της Κοζάνης, οι οποίοι φέρονται και ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, είναι βαθιά υποκριτική. Ή πιστεύεις πως η αστυνομία έχει καθήκον να εξαρθρώνει τις τρομοκρατικές ομάδες και πρέπει να κάνει τη δουλειά της ή πιστεύεις πως η αστυνομία πρέπει να αφήσει τις τρομοκρατικές οργανώσεις να αλωνίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Το να είσαι και με τη νομιμότητα και με το «χάϊδεμα» των «πυρήνων», απλά δεν γίνεται.
Το θέμα έγινε debate όλο το Σαββατοκύριακο στο διαδίκτυο και μοιραία κατέληξε πολιτικό, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά «τσίμπησε» στις φωτογραφίες των κατηγορουμένων που έδωσε στη δημοσιότητα η αστυνομία και σε ανακοίνωσή του έκανε λόγο για «εμφανή σημάδια άγριας κακοποίησης» των συλληφθέντων, τονίζοντας ότι «οι βασανισμοί κρατουμένων αποτελούν ντροπή για την ελληνική πολιτεία». Πεντακόσιες στροφές να κάνει ο Τσίπρας, στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει πάντα συνήγορος της εγχώριας τρομοκρατίας.
Αλλά το σημαντικό δεν είναι τα στρατηγικά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το σημαντικό είναι πως για πρώτη φορά φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε στη χώρα μας με ένα φαινόμενο τρομοκρατίας που μαζικοποιείται όλο και περισσότερο και αυτή η μαζικοποίηση αφορά σε ηλικίες από 18 έως 25 χρόνων. Νέα παιδιά, εκπρόσωποι μιας γενιάς που μεγάλωσε με περισσότερες ανέσεις και περισσότερη ελευθερία από κάθε προηγούμενη, είναι έτοιμα να οπλίσουν και να σκοτώσουν. Το εάν το κάνουν στο όνομα μιας ιδεολογίας, αυτό πραγματικά πολύ λίγο ενδιαφέρει. Δεν τους κάνει λιγότερο εγκληματίες.
Θέλετε να μου πείτε δηλαδή πως αν κάποιος έπιανε τα καθάρματα που έκαψαν τους υπαλλήλους της MARFIN δεν θα έπρεπε να τους σαπίσει στο ξύλο; Η απάντηση δεν μπορεί να έχει ιδεολογικά κριτήρια. Όμως έχουμε φτάσει να συζητάμε το έγκλημα και τη βλακεία με ιδεολογικούς όρους. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και των παραριστερών οργανώσεων. Αντί για την κοινή λογική να είναι κυρίαρχη η συμπάθεια για τους τρομοκράτες που είναι «ευαίσθητα παιδιά κατά βάθος».
Η νέα γενιά έχει μέσα της οργή και θυμό. Σε ένα βαθμό αυτό είναι δικαιολογημένο. Δεν κληρονόμησε τον καλύτερο δυνατό κόσμο και δεν βρήκε πρότυπα άξια να την εμπνεύσουν με τη δημιουργικότητά τους και το ήθος τους. Αλλά αδικίες και ανισότητες υπήρχαν πάντα. Στη νέα γενιά μπορεί να φαίνονται ανυπόφορες αλλά αυτό δεν οφείλεται στο ότι η πραγματικότητα είναι χειρότερη από το παρελθόν. Κάποτε τα παιδιά περπατούσαν δυο ώρες μέσα στο χιόνι για να πάνε σχολείο. Παρά τις ατέλειές της και τις αδυναμίες της, η σημερινή πραγματικότητα είναι αναμφισβήτητα καλύτερη. Η νέα γενιά, ωστόσο, δεν έχει μνήμες σύγκρισης και έχει υπερβολικές απαιτήσεις. ‘Έχει όμως και την ευθύνη για το πώς θα διαχειριστεί την τύχη της.
Ο δρόμος των καλάσνικοφ είναι αδιέξοδος. Όπως εξίσου αδιέξοδος είναι και ο δρόμος «τα περιμένω όλα έτοιμα». Από την οικογένεια. Το κράτος. Το κόμμα. Και πάει λέγοντας. Αυτή η νέα γενιά θα πρέπει να μοχθήσει πολύ για να τα καταφέρει. Και δυστυχώς δεν έχει προετοιμαστεί σωστά για αυτό. Διότι αν είχε μια πραγματική εκπαίδευση– και όχι το σχολείο της δημοσιοϋπαλληλικής μετριότητας και του «χαβαλέ»- σήμερα θα ήξερε πως τον κόσμο μπορείς να τον αλλάξεις αν γίνεις ο νέος Steve Jobs και όχι ο…Άρης Βελουχιώτης.
Οπότε αντί να ονειρεύονται έναν «καλύτερο κόσμο», αγκαλιά με ένα καλάσνικοφ ή μια μολότοφ, θα έκαναν το start up μιας έξυπνης επιχείρησης.
ΥΓ1: Προφανώς υπάρχουν νέα παιδιά που δοκιμάζουν τις ικανότητές τους και τις δυνάμεις τους στην επιστήμη, την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα. Δυστυχώς όμως για τα «χαστούκια» που τρώνε τα παιδιά αυτά από τη γραφειοκρατία και τα κατεστημένα συμφέροντα στο χώρο που δραστηριοποιούνται, δεν βγήκε ποτέ να διαμαρτυρηθεί κανείς. Τα παιδιά αυτά υπομένουν σιωπηρά τα «χαστούκια» που τρώνε, ελπίζοντας πως κάποτε η χώρα αυτή θα πάψει να είναι θύμα της συνομωσίας των πυρήνων της…βλακείας.
ΥΓ2: Αν ο «τοξοβόλος» ή κάποιο άλλο «μπουμπούκι» των «πυρήνων», είχε σκοτώσει εν ψυχρώ έναν δικό τους άνθρωπο στη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας, τότε τι θα έλεγαν σήμερα αυτοί που μας καλούν να συναισθανθούμε τη μάνα του τρομοκράτη;
ΥΓ3: Τα σημάδια από τις «σφαλιάρες» του Στουρνάρα στην οικονομία και την κοινωνία είναι το πραγματικό πρόβλημα.
ΥΓ4: Παρακολουθώντας την πορεία του blog, κάποιοι προσπαθούν να καταλάβουν με ποιον πάω. Μάλιστα βιάστηκαν ορισμένοι να πουν πως τα έχω βρει με τον Τσίπρα επειδή έγραψα θετικά για το ταξίδι του στις ΗΠΑ. Καταλαβαίνω πως δυσκολεύονται να καταλάβουν πως η ανεξαρτησία των απόψεων που φιλοξενούνται στο blog δεν είναι διαπραγματεύσιμη με τίποτα και με κανέναν. Ας τη συνηθίσουν. Κι αυτοί που με παίρνουν τηλέφωνο, ας κάνουν τον κόπο να γράψουν σε άρθρο αυτά που μου λένε κι εγώ δεσμεύομαι για τη δημοσίευσή του. Στηρίζουμε τις καλές ιδέες και τις έξυπνες προτάσεις και πολεμάμε τη βλακεία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
