Γράφει ο Ιωάννης Π. Χουντής*
28 Οκτωβρίου 1940. Ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι, επισκέπτεται την οικεία του Έλληνα Πρωθυπουργού, Ιωάννη Μεταξά και του παραδίδει το τελεσίγραφο του Ντούτσε, Μπενίτο Μουσολίνι, με το οποίο ζητά ‘’γη και ύδωρ’’ από την ελληνική Κυβέρνηση. Τότε θα ακουστεί εκείνο το ισχυρό, το εθνικό ‘’ΟΧΙ’’ από το στόμα του Ι.Μεταξά. Ο Ιταλός πρέσβης θα φύγει με άδεια χέρια και ο Ελληνοιταλικός πόλεμος του 1940-1941 θα είναι πλέον γεγονός. Λίγους μήνες μετά οι ελληνικές επιτυχίες θα διαδεχτούν η μία την άλλη, βλ. Εαρινή Αντεπίθεση. Οι Ιταλοί θα χρειαστούν την βοήθεια των Γερμανών συμμάχων τους για να νικήσουν τους ανδρειωμένους Έλληνες στρατιώτες. Ο Μουσολίνι ήλπιζε πως εν μία νυκτί θα έπινε το τσάι του στην Αθήνα. Γελάστηκε. Η καθυστέρηση των γερμανικών στρατευμάτων στη χώρα μας εκείνο το έτος θα αποδειχτεί μοιραία για τον Άξονα κατά την διάρκεια της εκστρατείας στο Ανατολικό μέτωπο. Πολλοί ιστορικοί εικάζουν, πως το Στάλινγκραντ και η πανωλεθρία των Ναζί οφείλεται και στην εν Ελλάδι καθυστέρησή τους.
Εβδομήντα πέντε έτη μετά, στην Ελλάδα του 2015, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, που ζητούν την κατάργηση των εθνικών παρελάσεων. Η παρέλαση είναι μία μέθοδος έντονης υπενθύμισης του ιστορικού μας παρελθόντος. Δεν είναι ένας λεονταρισμός των στρατιωτικών μας δυνάμεων ενάντια σε πιθανούς μελλοντικούς εχθρούς. Όποιος το βλέπει έτσι πλανάται πλάνην οικτρά. Είναι η Τιμή, που αποδίδει το Ελληνικό Κράτος, στην μνήμη των Πεσόντων του Αλβανικού μετώπου, εν προκειμένω, αλλά και στις οικογένειες αυτών. Θέλουμε πραγματικά να στερήσουμε τούτο το Φόρο Τιμής, αυτή τη στιγμή υπερηφάνειας από τους ήδη εθνικά ταπεινωμένους σύγχρονους Έλληνες;
Επιπροσθέτως, ποια είναι η εθνική μας Μνήμη για εκείνα τα γεγονότα; Υπάρχει εν Ελλάδεια memoriapatriae; Πόσοι νέοι και νέες συγχέουν τραγικά τις ημερομηνίες και τα ιστορικά γεγονότα της Πατρίδας μας; Ευθύνονται εκείνοι; Όχι. Το εκπαιδευτικό σύστημα ποτέ δεν τους δίδαξε ορθά την ελληνική Ιστορία. Άλλοτε τους μιλούσε για τον ‘’συνωστισμό’’ στην αποβάθρα της μνήμης και άλλοτε περνούσε ακροθιγώς το Έπος του 1940. Τελικά, ένας λαός χωρίς ιστορική μνήμη έμεινε έρμαια των σύγχρονων συνθηκών. Έτσι ταυτίσαμε τον Εθνικισμό με τον Φασισμό. Η αγάπη για τη Πατρίδα είναι ό,τι πιο αγνό και καθαρό. Διέκρινε πάντα τον Έλληνα. Πλέον, πολλοί το έχουμε χάσει, το έχουμε ξεχάσει. Η αγάπη για τη χώρα, που ζει ο καθένας, δεν είναι κομματική ή ιδεολογική αλά καρτ επιλογή. Είναι υποχρέωση και ιερό καθήκον του αριστερού, του δεξιού και το κεντρώου πολίτη. Η Πατρίδα είναι υπεράνω των πολιτικών ιδεολογιών, εάν υποθέσουμε ότι όλες επιθυμούν την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων.
Η Πατριδοφροσύνη και η αγάπη για το Έθνος δεν είναι προνόμιο του Δεξιού και συντηρητικού. Είναι όμως και υποχρέωση του Αριστερού. Ας γίνει ξεκάθαρο αυτό. Ας θυμηθούν οι σύγχρονοι αριστεροί, ότι ο Κομμουνισμός, ο Σοσιαλισμός, ο αριστερισμός εν γένει, ποτέ δεν ταπείνωσε την Πατρίδα και την Ιστορική Μνήμη. Αλλά και οι συντηρητικοί ας μην ταυτίζουν τον Εθνικισμό ή καλύτερα τον Εθνισμό με τον φασισμό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Αυτό το σύντομο άρθρο, η έκθεση ιδεών τούτη, είναι η δική μου συνεισφορά στην συζήτηση για την ιστορική μνήμη. Το Έπος του 1940 δεν θα πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Οι άνθρωποι, που χύσαν το αίμα τους, για να περιφρουρήσουν τα εθνικά ιδανικά και την χώρα τούτη ας μην ξεχαστούν, ας μην λησμονηθούν. Τους αξίζει ο φόρος τιμής, τους αξίζει κάθε λεπτό από τις παρελάσεις. Τους αξίζει η Μνήμη μας.
*Ο Ιωάννης Π. Χουντής είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών ‘’Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης’’ και Φοιτητής Κλασικής Φιλολογίας στο Α.Π.Θ.
