Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Πριν από λίγο καιρό έκανα το «λάθος» να γίνω επιχειρηματίας. Στο ελληνικό σοβιετικό οικονομικό σύστημα η επιχειρηματικότητα και δει η νεανική είναι μια ποινικοποιημένη έννοια. Στην Ελλάδα για να επενδύσει κάποιος πρέπει να είναι παρανοϊκός ή απλά να έχει όρεξη για να χάσει χρήμα και χρόνο. Πάντως, ένας φυσιολογικός επιχειρηματίας ή μια μεγάλη εταιρεία σίγουρα δεν θα επιλέξει την Ελλάδα για να πραγματοποιήσει μια επένδυση. Πόσο μάλλον όταν η πολιτική και οικονομική σταθερότητα είναι λέξεις άγνωστες για το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Όποιος επιλέγει την Ελλάδα για να υλοποιήσει μια επένδυση έστω και μικρή οφείλει να έχει γερό στομάχι και ατσάλινα νεύρα.
Πάντα πίστευα πως οι νέοι αποτελούν την κινητήριο δύναμη της επιχειρηματικότητας. Όραμα, οικονομικός προγραμματισμός, εργατικότητα και επιμονή στην επίτευξη του στόχου ήταν οι πρώτες μου σκέψεις. Ήξερα τα πάγια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ήμουν και είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω απέναντι σε όποιες δυσκολίες συναντήσω. Και έτσι ξεκίνησα κάνοντας την δική μου επιχείρηση. Κάπου εδώ ξεκινά ο Γολγοθάς που πρέπει να ανέβει κάποιος νέος. Μόλις ολοκλήρωσα το business plan προχώρησα στις απαραίτητες νομικές διαδικασίες.
Πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισα η χαοτική γραφειοκρατία. Ταυτοχρόνως όφειλα στον εαυτό μου και στο μέλλον μου να είμαι λογιστής, φοροτεχνικός και νομικός σύμβουλος πάνω σε θέματα αστικού δικαίου. Σύντομα μετά από αρκετή μελέτη και ατελείωτες ώρες διαβάσματος των γνωστών Φύλλων της Εφημερίδας Κυβερνήσεων καθώς και ποικίλων υπουργικών αποφάσεων που διαρκώς αλλάζουν κατάφερα και βρήκα την άκρη. Όταν μπόρεσα και συγκέντρωσα τα απαραίτητα δικαιολογητικά προχώρησα σε αγαστή συνεργασία με τον λογιστή μου.
Δεύτερο και βασικό πρόβλημα ήταν αυτό των ασφαλιστικών εισφορών που αποτελούν πραγματικό τροχοπέδη στα μηνιαία έξοδα μια μικρής ή μεσαίας επιχείρησης. Σύμφωνα με την κατώτερη κλίμακα εισφορών του Οργανισμού Ασφαλίσεων Ελευθέρων Επαγγελματιών το μηνιαίο κόστος ανέρχεται στα 240 ευρώ. Θέλοντας και μη έπρεπε να ασφαλιστώ. Το κράτος μας στερεί το δικαίωμα να επιλέξουμε μια ιδιωτική ασφάλιση. Στην Ελληνική σοβιετία δεν «δικαιούσαι» να έχεις μια ιδιωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή να μπορείς να αποταμιεύεις χρήματα. Και αυτό συμβαίνει διότι οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών αποτελούν την κύρια πηγή χρηματοδότησης των συντάξεων.
Τρίτο πρόβλημα, η φορολογία που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Η φορολογία των νομικών προσώπων είναι 26% όταν στην Βουλγαρία και στην Κύπρο είναι 10%. Στην ουσία βάζεις το κράτος συνεταίρο στην επιχείρηση σου. Επόμενο στάδιο το περιβόητο τέλος επιτηδεύματος. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι ατομικές επιχειρήσεις, καταβάλλουν τέλος επιτηδεύματος, το ποσό των 650 ευρώ ετησίως. Οι επιχειρήσεις-εταιρείες (ΟΕ, ΕΕ, ΕΠΕ, ΑΕ, κλπ) θα καταβάλλουν τέλος επιτηδεύματος το ποσό των 1.000 ευρώ (από φέτος, μαζί με την δήλωση τους – Ε5).
Μέχρι στιγμής έχουμε και λέμε: 240 ευρώ εισφορές, 50 ευρώ τέλος επιτηδεύματος, 100 ευρώ λογιστής μηνιαίως αν πρόκειται για ατομική επιχείρηση ή 300 ευρώ τον μήνα εάν πρόκειται για νομικό πρόσωπο με βιβλία τρίτης κατηγορίας. Κοινώς, 390 ή 590 ευρώ πάγια έξοδα προς το κράτος και τον λογιστή μηνιαίως με την λογική πως το νομικό πρόσωπο δεν θα προβεί στην ενοικίαση κάποιου χώρου ή θα θεωρήσει ως έδρα στο καταστατικό την προσωπική του οικία διαμονής. Εάν στη προκειμένη περίπτωση συνυπολογιστούν και τα λειτουργικά έξοδα ενός ενοικιαζόμενου χώρου τότε τα έσοδα της επιχείρησης πρέπει να ξεπερνούν τα 2.000 ευρώ μηνιαίως. Στην ερώτηση ποια τα κίνητρα για τις νέες επιχειρήσεις όταν αυτές συστήνονται από νέους κάτω των 30 η απάντηση είναι αρνητική. Δεν υπάρχει κανένα κίνητρο. Ούτε μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, ούτε μειωμένη φορολογία, ούτε καμία επιδότηση.
Όποιος δεν διαθέτει ένα προσωπικό κεφάλαιο για να καλύψει τα μηνιαία λειτουργικά έξοδα της εταιρείας ή της ατομικής επιχείρησης απλούστατα δεν έχει την δυνατότητα να υποστηρίξει μια επιχειρηματική δραστηριότητα. Ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία των τραπεζών να διαθέσουν δάνεια σε παραγωγικές δραστηριότητες και να χρηματοδοτήσουν έστω και με μικρά ποσά νέους επιχειρηματίες.
Η ελληνική οικονομία έχει την ανάγκη να οικοδομήσει ένα νέο οικονομικά φιλελεύθερο μοντέλο όπου θα υφίσταται πλειάδα κινήτρων για την δημιουργία νέων επιχειρήσεων με τον ιδιωτικό τομέα να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της εθνικής οικονομίας. Σήμερα βιώνουμε έναν οικονομικό κομμουνισμό, ένα κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο με το κράτος να είναι ο κύριος οικονομικά δρών διατηρώντας δημόσιες επιχειρήσεις και ασκώντας επιχειρηματικό έργο προκειμένου να εξυπηρετεί τους κομματικούς στρατούς και να συνεχίζει την λογική των πελατειακών σχέσεων. Αυτά συμβαίνουν διότι οι πολιτικοί στην πλειάδα τους είναι ανεπάγγελτοι και αδαείς επί της μικροοικονομικής. Η κρίση είναι ευκαιρία να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές οικονομικές προσαρμογής και να δυτικοποιήσουμε την εθνική μας οικονομία.
