Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Όπως έχω γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου, είναι σημαντικό το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται οι διεργασίες της κυβέρνησης με τους εταίρους. Εν πολλοίς το πλαίσιο αυτό δημιουργείται από τις τάσεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη. Έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από τις ευρωεκλογές του 2014 που ανέδειξαν το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα νικητή.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που γίνονται ανά την Ευρώπη για τη δημοφιλία κομμάτων πολλά εκ των οποίων θα αναζητήσουνε σύντομα την ψήφο του κόσμου, προκύπτει ότι η δυναμική στο ευρωπαϊκό σκηνικό αλλάζει. Μετά τις τοπικές εκλογές του Αμβούργου που οδήγησαν σε ήττα του κόμματος του οποίου ηγείται η Μέρκελ και ανέδειξαν τους Σοσιαλδημοκράτες νικητές, χαρίζοντας ταυτόχρονα πολύ μεγάλα ποσοστά στους ευρωφοβικούς «Εναλλακτική για τη Γερμανία», περιμένουμε άλλες 7 εκλογικές διαμάχες σε εθνικό επίπεδο μέχρι το τέλος του έτους. Οι τελευταίες θα είναι οι εκλογές στην Ισπανία που καθώς φαίνεται θα καταποντίσουν τον Ραχόι στην Τρίτη θέση και θα αναδείξουν νικητές τους Podemos.
To γράφημα του Jo Di Graphics που δημοσιεύει το Κουτί της Πανδώρας, εμφανίζει συνολικά τη δυναμική αυτή, αναδεικνύοντας αυτή τη στιγμή το κυβερνητικό κόμμα της Μέρκελ ως το μόνο συντηρητικό κόμμα που κατέχει την πρώτη θέση στην προτίμηση των πολιτών ανάμεσα στις χώρες οι οποίες αναφέρονται στο γράφημα. Οι χώρες είναι οι Ελλάδα, Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία, Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Ολλανδία. Ουσιαστικά όλους τους σημαντικούς παίχτες των πολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη αυτή την περίοδο.
Από τις παραπάνω χώρες είναι οι Γαλλία, Αυστρία και Ολλανδία που αναδεικνύουν ακροδεξιές δυνάμεις πρώτες στην προτίμηση των πολιτών, οι Ελλάδα, Ισπανία και Ιρλανδία με αριστερές δυνάμεις ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες κυριαρχούν σοσιαλδημοκράτες.
Η στροφή των Ευρωπαίων αριστερότερα από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2014 είναι προφανής. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι η ελληνική πλευρά επωφελείται άμεσα. Αντιθέτως η στάση των Γερμανών, ως οι τελευταίοι των Μοϊκανών, κρατούν όσο σκληρότερη στάση γίνεται, αφού το μόνο που θα έδινε ανάσα στα συντηρητικά κόμματα, πανευρωπαικά, θα ήταν μια μεγαλειώδης στροφή του Τσίπρα προς τις θέσεις των εταίρων. Αυτό κάνει τις πιθανότητες για μετωπική σύγκρουση μεγαλύτερες και εξηγεί πλήρως και την απροθυμία αλληλέγγυας στάσης από μνημονιακές και μεταμνημονιακές χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, των οποίων οι κυβερνητικές δυνάμεις θα εξαφανιστούν από τον πολιτικό χάρτη των χωρών τους αν ο Τσίπρας νικήσει.
Για πολλούς από αυτούς ήδη κτυπάει η καμπάνα, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θα βρεθούν στην αντιπολίτευση. Όμως το τι θα έχει συμβεί έως τότε με το ελληνικό ζήτημα θα είναι απολύτως καθοριστικό για τις πολιτικές δυνάμεις των χωρών αυτών που ζητούν άρση των πολιτικών λιτότητας. Για αυτό το λόγο άλλωστε είδαμε και τον αρχηγό των Podemos να παίρνει ελαφρώς αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου τα απόνερα από μια ελληνική πρώτη σύγκρουση να επηρεάσουν τη δυναμική του όσο το δυνατόν λιγότερο.
